Από λόγια να γουστάρεις αυτά που γίνονται πράξεις

Κάτσε να σου πω για παγίδες. Παγίδα πρώτη: λόγια. Λόγια δικά σου, λόγια ξένα, λόγια αισιόδοξα και λόγια αγάπης κι αυτά τα τελευταία, μας φέρνουν στην παγίδα νούμερο δύο. Λόγια ερωτευμένα. Ε δε θα σου τ’ αναλύσω. Αυτές οι ριμάδες οι αναλύσεις μας φάγανε. Για τις μεγαλύτερες ζημιές που ‘χει πάθει ο άνθρωπος, τούτα τα τελευταία τα φταίνε. Ξέρεις, τ’ αυθόρμητα, τα λόγια τα μεγάλα.

Τσάμπα τα ‘γραφαν τα τραγούδια. Κι ιστορίες όλες λάθος. Σε ποια εκδοχή βγαίνουν στ’ αλήθεια οι υποσχέσεις; Σε καμία κι είναι βέβαιο. Κανείς δεν τα θυμάται τα αυθόρμητα. Αυτά η μνήμη τα διώχνει πρώτα.

Το ‘μαθες, λες, το πάθημα και τώρα έβγαλες και νέο θεώρημα. Κι από όλα τα λόγια, κράτα εκείνα που γίνονται πράξεις. Τα αυθάδικα και τα αδιάντροπα. Τα αποστομωτικά κι απότομα.  Τα «Μου λείπεις» και τα «Θέλω να σε δω» που γίνονται καρτέρι έξω απ’ την πόρτα σου. Τα «Μείνε» που μεταφράζονται με αδιάκοπη παρουσία. Ακούς; Αδιάκοπη. Κι αν λες θα μείνεις, να μη φεύγεις. Δε χωνεύεται ποτέ η εγκατάλειψη.

Ύστερα το «για πάντα». Μ’ αυτό πρέπει να κάνεις υπομονή. Μερικές φορές δεν έρχεται ποτέ. Είναι ανάγκη όμως να το πιστεύεις. Κάποτε πρέπει να πραγματοποιηθούν όλου του κόσμου τα αλησμόνητα, κινηματογραφικά ρομάντζα. Τέλος μείναν τα «σ’ αγαπώ». Τελευταία, όπως φτάνουν πάντα. Συνδυαστικά με το «για πάντα», φτιάχνουν είτε όπλο φονικό είτε αγάπες μόνιμες. Αυτά να μη βιαστείς ποτέ να τα χαρίσεις.

Άλλοι θα στο πούνε γρήγορα, άλλοι αργότερα κι άλλοι θα πεθάνουνε μαζί του. Όλοι τους επικίνδυνοι είναι μέχρι να τ’ αφήσουν κάτω. Είναι χειροβομβίδα να κρατάς συναίσθημα. Καταλαβαίνεις πως η χειροβομβίδα είναι γνήσια όταν και μόνο η ιδέα της σου μεταφέρει φόβο.

Αν τους δεις, λοιπόν, να σπαρταράνε ολόσωμα απ’ την αληθοφάνεια του έρωτά τους, τότε κι εσύ να τους πιστεύεις. Δε θα σου πω να περιμένεις, ούτε να δίνεις παρατάσεις κι αναβολές. Δεν ταιριάζει με τον έρωτα ο χρόνος. Αν δεν είναι γρήγορος, αιφνιδιαστικός κι ατσούμπαλος, έρωτας δεν είναι.

Ούτε καχύποπτος θα σου πω να γίνεις, ούτε ανυπόμονος. Τι; Να σου πω πως όλοι λένε ψέματα και δεν είναι παρά μερικά αναίσθητα, συναισθηματικά ανεπαρκή γουρούνια; Ψέματα λες κι εσύ, που λες πως δήθεν μου δεν τους πιστεύεις. Τρία μέτρα φτάνουν οι ελπίδες σου και γι’ αυτό στο τέλος δε σου περισσεύουν ούτε για μισή πιθαμή.

Παίζεις τζογαδόρικα το συναίσθημά σου, το φουσκώνεις με ανάγκες κι ύστερα ρίχνεις τυχαίες, απανωτές ζαριές για το ποιος θα το πετύχει. Έλα και πες μου εσύ τώρα ποιος φταίει. Μπλεκόμαστε στα δίχτυα μας και κάνουμε αμάν να ξεμπλεχτούμε.

Σε ποια λόγια να πιστέψεις; Βρε, ο έρωτας είναι πρακτικός. Τη θεωρία την πουλάς στους φίλους σου.  Ο έρωτας είναι υπερκινητικός. Ανάσα δε σ’ αφήνει να πάρεις. Αν μένει στάσιμος, τότε είναι απ’ τους κούφιους.  Κι αυτούς όμως μην τους κατηγορείς. Όλο και κάτι σε μαθαίνουν. Λίγο για ‘σένα, λίγο για τους άλλους. Και να πού μπαίνει η θεωρία. Όταν μένεις απέξω, τελευταίος, κατατρεγμένος. Είναι, βλέπεις, κι η συνειδητοποίηση μια ελαφρά τιμωρία.

Τώρα για τις ατυχείς περιπτώσεις τι άλλο μένει να σου πω; Οι άνθρωποι το ‘χουν συνήθειο να υπόσχονται πράγματα παραπάνω απ’ αυτά που μπορούν να δώσουν. Ο καθείς τους γι’ άλλο λόγο. Να τους κρατήσεις κακία; Αν είναι να ζορίζονται για χάρη σου, να τους δείχνεις ευγενικά την πόρτα κι ευγενικά να τους την κλείνεις.

Κι εσύ, τέρμα με τις θεωρίες. Κι αν είναι να γίνεις κάτι, γίνε επιλεκτικός. Κι αυτό γιατί να, ξοδεύεις που ξοδεύεις μισή ζωή μαζεύοντας όλη τη σαβούρα, ας μην ξοδέψεις και την υπόλοιπη μισή μέχρι ν’ αξιωθείς να την πετάξεις.

Άσε, δηλαδή, που κι αν την κρατήσεις τη σαβούρα, αρχίζει να σε δένει. Να κρατήσεις το ένα, να κρατήσεις και το άλλο κι ύστερα δε σώζεσαι ποτέ.  Αλλά βέβαια.  Δεν το ‘μαθες ποτέ.  Φίλε μου, στις λέξεις όλοι καλοί είμαστε. Στις πράξεις κολλάμε.