Ελευθερία λόγου. Μάχες σε κάθε γωνιά του πλανήτη έχουν δοθεί ανά τους αιώνες για να την ύπαρξη αυτού του δικαιώματος. Η ελευθερία του λόγου, όπως κι όλα τα αξιακά δικαιώματα στη ζωή, όταν χρησιμοποιείται με μέτρο και με γνώμονα τον σεβασμό στον άλλον άνθρωπο είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα που έχουν αποκτηθεί μετά από πολλούς αγώνες. Παραμένει σημαντική και σπουδαία σε όλους τους τομείς. Ένας από τους πιο σημαντικούς είναι ο έρωτας.
Υπήρξαν κάποιες εποχές όπου η εκδήλωση της αγάπης και του θαυμασμού ως προς τον άλλον άνθρωπο συνοδευόταν από έναν πληθυντικό. Τον πληθυντικό ευγένειας. Έναν αριθμό που αυτομάτως όταν τον χρησιμοποιούμε δημιουργούμε μια απόσταση ασφαλείας. Τύποι, καθώς πρέπει συμπεριφορές κι ένας πληθυντικός που χρησιμοποιούνταν απαραιτήτως από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Δείγμα αγένειας, αγνωμοσύνης κι αφέλειας αν ο ενικός αριθμός γινόταν πράξη. Ένας πληθυντικός που από τα λόγια μέχρι τις πράξεις έπρεπε να τηρείται ευλαβικά κι από τις δυο πλευρές ως προϋπόθεση της απόδειξης του έρωτα και των συναισθημάτων που μοιράζονταν οι σύντροφοι μεταξύ τους.
Κι έρχομαι εγώ εδώ να ρωτήσω. Υπάρχει ευγένεια κι απόσταση ασφαλείας στον έρωτα; Μπορείς να εκδηλώσεις τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν από το πάθος και τον πόθο για έναν άλλον άνθρωπο με το «σεις» και με το «σας»; «Με συγχωρείτε, σας αγαπώ.» Είναι ένδειξη ρομαντισμού θα πουν μερικοί. Ίσως όμως, να χάνουμε την ουσία στο όνομα των τύπων. Μερικά πράγματα είναι υπερβολικά και τυπολατρικά και δεν έχουν τίποτα παραπάνω να προσφέρουν.
Το σεβασμό και τον ρομαντισμό δεν τον αποδεικνύουν τα λόγια, τα φωνάζουν περίτρανα οι πράξεις. Οι τυπικότητες και οι σωστές και μη μου άπτου συμπεριφορές δεν ταιριάζουν με τον έρωτα ούτε με την αγάπη. Η ελευθερία έκφρασης στον έρωτα είναι το πιο σημαντικό κομμάτι στην επικοινωνία του ζευγαριού. Λεκτική ή μη. Συνειδητή ή όχι. Το να λες αυτό που σκέφτεσαι στο αντικείμενο του πόθου σου, θα έπρεπε να είναι η μόνη αποδεκτή συμπεριφορά στη σχέση δυο ανθρώπων, εφόσον ο σεβασμός στην ατομικότητά του είναι το πρώτο και κύριο δεδομένο.
Δεν είναι σύμβαση ή συνέντευξη για να προσλάβεις το καλύτερο δυναμικό ο έρωτας, για να έχει κανόνες συμπεριφοράς και τύπους. Σκοπός του είναι η απόλυτη ένωση δυο ανθρώπων, σωματικά και ψυχικά. Χωρίς αποστάσεις κι σωστικά μέσα. Με αρετή και τόλμη κατακτάται ο μοναδικός σκοπός του ερωτευμένου. Ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί χωρίς όρια. Να λατρευτεί ως εκείνο το σημείο που θα γιατρέψει τις πληγές του ο άνθρωπος. Ή θα μαραζώσει απ’ αυτές.
Αυτό του αξίζει και γι’ αυτόν τον λόγο όσοι τον έχουν βιώσει και γνωρίζουν την αίσθηση που σου αφήνει, τον χαρακτηρίζουν επαναστάτη. Όσοι έχουν αντίθετη άποψη, δυστυχώς θα έπρεπε ν’ αναθεωρήσουν, όχι το σωστό ή λάθος στη συμπεριφορά τους, αλλά το όνομα που δίνουν σε κάθε συναίσθημα που μέχρι τώρα ισχυρίζονται πως ένιωσαν. Κι αν κάποιος θεωρήσει πως η έλλειψη τύπων ταυτίζεται με έλλειψη ενσυναίσθησης και σεβασμού και πάλι βρίσκονται σε λάθος δρόμο. Τελείως διαφορετικό να υμνείς τον έρωτα χωρίς να τον καλλωπίζεις, τελείως διαφορετικό -κι επικίνδυνο- να τον επιβάλεις θεωρώντας το δικό σου «σωστό» ως καθολικά ορθό.
Γι’ αυτό η ελευθερία της έκφρασης είναι ένα από τα πιο σημαντικά δικαιώματα που κατακτήθηκε στον έρωτα. Γιατί χρησιμοποιώντας ένα αναφαίρετο δικαίωμα της δημοκρατίας, κατάφερε να δικαιώσει όλους αυτούς τους φανατικούς, επαναστάτες λάτρεις του. Αυτούς που στο όνομά του θυσιάζουν κάθε πιστεύω κι ιδέα που μέχρι τώρα θεωρείται πρέπουσα από άποψη τύπων κι όχι ανθρώπινης ουσίας κι ελευθερίας, παίρνοντας ως αντάλλαγμα τη μοναδική αίσθηση του να αισθάνεσαι ζωντανός.
Συντάκτης: Λίνα Καράτση
