Πρέπει να παραδεχτούμε, ότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν μικροί όμορφοι άνθρωποι που ίσως να μην τους γνωρίζει κανένας, αλλά εμείς για κάποιον λόγο μέσα μας τους συγχαίρουμε. Παρατηρώντας τους, κάτι είδαμε σ’ αυτούς κι όσο στάθηκαν στον λογισμό μας, κάτι μας δίδαξαν, τόσο ισχυρό, που έτσι αυθόρμητα και γρήγορα ένα βράδυ πέρασαν στη μνήμη μας.

Κάπου στα μάτια μας, αντάμωσαν με το γαλάζιο του ουρανού που βάλαμε στο μάτι κι εμείς κρυφά ποθούσαμε ν’ αγγίξουμε από καιρό. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι, ταπεινά και στην ησυχία της ζωής τους μας έδωσαν έναν λόγο να ψάξουμε να δούμε τι θέλουμε συνειδητά να πραγματώσουμε, ή απλώς θαυμάσαμε το ωραίο της αύρας τους, χωρίς καμία ιδέα να έχουν για το ότι γίνανε η πηγή της έμπνευσής μας. Έγιναν για μας, η αιτία να θέλουμε να ακονίσουμε την προσωπικότητά μας. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας κι ανάμεσά τους εκείνοι που ενέδωσαν σ’ έναν έρωτα ή σ’ ένα όνειρο ζωής, ξέροντας πως θα καούν, αλλά οι μάγκες το έζησαν χωρίς δειλίες, πισωγυρίσματα και ντροπαλά βήματα!

Μπήκαν, πήραν, τσουρουφλίστηκαν, βάλανε στις πληγές τους μια αλοιφή καμωμένη από δάκρυα κι εμπειρία και το έκλεισαν σ’ έναν φάκελο σε μιαν άκρη στο γραφείο τους, για να θυμούνται συχνά πως το ξεπέρασαν. Καπέλο τους σηκώνουμε και στον καθωσπρεπισμό μας καθόμαστε στις ακρούλες μας άπραγοι, γιατί κάποιοι εκεί έξω μπορούν να συμπορεύονται με το αδύνατο για εμάς. Εκείνο που εμείς δεν κατορθώνουμε να σκεφτούμε, γιατί δε θέλουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας.

Στον αντίποδα και στα άκρα αυτού του φαινομένου, είναι τα τέρατα της πειθαρχείας που έβαλαν σαν θυμωμένο παιδί σε μιαν ακρούλα τον εαυτό τους και του απαγόρεψαν ν’ ακουμπήσει κάτι που είτε ανήκει αλλού, η εν πάσει περίπτωση δεν είναι απόλυτα δικό τους κι ας είναι καρμικό κι ας είναι να του αντιστέκονται με δυσκολία. Ενώ πολλές φορές απαγορεύουν στον εαυτό τους ν’ απιστήσουν γιατί δε θέλουν να είναι ανέντιμοι. Δεν μπλέκουν οι άνθρωποι αυτοί μαζί σου, χωρίς σοβαρή αιτία γιατί ξέρουν να πηγαίνουν πάσο και να μη δυσαρεστούν τον άνθρωπό τους, όχι από δειλία, αλλά από προσήλωση στα πρέπει, από εκτίμηση κι αφοσίωση στον σύντροφό τους, που κάποτε αγάπησαν πάρα πολύ πριν καν φανείς στο διάβα τους κι επιχειρήσεις να μπεις κάτω από το δέρμα τους.

Ένα στενό πιο δίπλα είναι εκείνος που τα έπαιξε όλα, έχασε και κάτι κέρδισε από αυτό, μπήκε με δύναμη, βγήκε μαραζωμένος και σκυθρωπός, ενώ την επόμενη μέρα πήρε ζαρωμένο το μάθημα που αποκόμισε στα χέρια του, το ζούληξε απαλά και το έπλασε τόσο, ώστε να το κάνει μάθημα για τα παρακάτω. Πάθημα μάθημα.

Ένα σύνολο συμμαζεμένης σοφίας κι εμπειρίας οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που σε διαβάζουν μ’ ένα βλέμμα, μετά από μια σειρά απογοητεύσεων. Στη διαδρομή της ζωής, έχει παιδιά κι ενήλικες που στέγασαν ένα μέρος της ζωής τους σ’ ένα άχρωμο κτήριο, με μερικές χημειοθεραπείες που μπήκαν στις φλέβες τους για να τα βάλουν καθημερινά με τα θεριά τους. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από ένα ευρύ φάσμα συναισθηματικής ανθεκτικότητας, γιατί έχουν αντικρίσει τη ζωή με τρόπους που δε φαντάζεσαι, αν δεν κάνεις μια βόλτα στο νούμερο παπουτσιού που φοράνε. Τα βιώματά τους, αποτέλεσαν έναν ακρογωνιαίο λίθο στη ωρίμανσή τους. Ποιος άραγε δε θαύμασε τους ανθρώπους που επιλέγουν με ρολόι στο χέρι και πρόγραμμα συνεπέστατο, να φύγουν στη ώρα τους με την καρδούλα τους στα πόδια, κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με μόνιμα συναισθήματα, όσο εκείνοι ζουν προσωρινά σε μεταβαλλόμενες συνθήκες;

Οι άνθρωποι αυτοί, είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι ταξιδευτές της ζωής κι αποδημούν κάθε χρονιά, με χαρτοφύλακες, με πυξίδες, βιβλία χάρακες, μαχαίρια και κουτάλια, στηθοσκόπια, βιβλία και χαρτούρα. Πάντα συνεπείς, στα συναισθήματα και την αναλογία εισερχομένων-εξερχομένων της ζωής τους. Θ’ αδικήσουν και θ’ αδικηθούν, κάποια στιγμή, με περισσή βεβαιότητα. Στην τέχνη της φυγής τη σωστή ώρα, οι άνθρωποι αυτοί, ξέρουν πότε να φύγουν από κάθε περίσταση. Με απόλυτη πειθαρχεία, ελέγχουν συνειδητά την εισροή ανθρώπων στη ζωή τους, με τρόπο ώστε να μη ζημιωθούν, τις πλείστες των περιπτώσεων.

Εν τέλει, ποιος ξέχνα εκείνους τους ανθρώπους με το χιούμορ που παραμένουν νούμερο ένα στη λίστα των όμορφων ανθρώπων καθώς έκαναν τον μηχανισμό άμυνας, φιλότιμο κι αντιμετώπισαν στα ίσα όλα όσα θα μπορούσαν να τους συνθλίβουν; Κοντά τους κι όσοι επιλέγουν να μην αντεπιτίθενται, σε όσους ανθρώπους επιχειρούν να τους χτυπήσουν. Πλήρης ωριμότητα είναι να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κάποιος σου φέρεται άσχημα, χωρίς να τον χτυπήσεις πίσω, με μια σοφία που σου διασφαλίζει ότι δε χάνεσαι σε κάτι που σε βάθος χρόνου δε σε επηρεάζει. Στην τελική, ίσως οι άνθρωποι αυτοί να το έχουν κι ανάγκη. Όμορφοι άνθρωποι κι όσοι ενάντια στα πάθη τους, αρνούνται ανθρώπους και καταστάσεις που τους έλκουν με γνώμονα τη λογική, σεβόμενοι τα συναισθήματα των άλλων μα πάνω απ’ όλα τα δικά τους κι έτσι προσέχουν που μοιράζουν τον εαυτό τους.

Συντάκτης: Ελένη Χριστοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου