Φαντάσου για λίγο τον καθένα μας σαν έναν κύβο του Ρούμπικ. Πολλές και πολύ διαφορετικές πλευρές μας, αποτελούμενες από ακόμη μικρότερα κομμάτια μας, οι οποίες όλες μαζί συνθέτουν ένα ενιαίο κι αδιάσπαστο σύνολο. Τις μεγάλες πλευρές ας τις ονομάσουμε συναισθήματα, ενώ τα μικρότερα κουτάκια πράξεις. Και τώρα ας τον πάρουμε στα χέρια κι ας αρχίσουμε να τον μπλέκουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Πόσο εύκολη σου μοιάζει η λύση του; Οι πιθανότητες λένε πως αν δεν είσαι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το παιχνίδι, μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτη. Δεν είναι όμως έτσι κι αυτό γιατί ο κάθε κύβος, όπως κι ο κάθε άνθρωπος, κρύβει μερικά μυστικά. Θες να μάθεις το μεγαλύτερο;
Μπορεί η μπλεγμένη εικόνα του να δίνει την αίσθηση πως κάθε μεμονωμένο αυτοκολλητάκι κινείται ανεξάρτητα, αν το παρατηρήσεις όμως λίγο καλύτερα θα δεις πως το κεντρικό κάθε πλευράς ουσιαστικά δεν πάει πουθενά. Όσο κι αν το γυρίζεις εσύ και του αλλάζεις θέσεις, αυτό μένει πάντα στη μέση και πάντα (εδώ είναι η ουσία) με το ίδιο χρώμα στην απέναντι πλευρά του! Αυτό σημαίνει πως αν όταν τον πήρες η κόκκινη πλευρά ήταν απέναντι από την πορτοκαλί, τότε το μεσαίο κόκκινο κουτάκι, ό,τι και να κάνεις, όσες στροφές κι αν φέρεις, θα έχει μόνιμα για αντίθετό του το ίδιο πορτοκαλί! Και γιατί όλο αυτό δένει με εμάς; Γιατί κάθε μας θετικό συναίσθημα, όσο αυτόνομο κι αν μοιάζει, έχει ένα παρόμοιο μα αρνητικό στην ακριβώς αντίθετη πλευρά του. Η χαρά έχει τη λύπη, η σιγουριά τον φόβο κι ο έρωτας, που απ’ όλα είναι ξεκάθαρα το πιο αγαπημένο μας, έχει για αντίθετό του τον θυμό.
Αν ψάχνεις για μερικούς πρακτικούς τρόπους να ισορροπήσεις τα πράγματα, κάνε ένα κλικ εδώ!
Τι σχέση έχει θυμός κι έρωτας; Με μια πρώτη ματιά, όπως ακριβώς και η κόκκινη με την κίτρινη πλευρά του κύβου, καμία απολύτως. Με μια δεύτερη όμως μπορούμε να δούμε πως κινούνται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κι ας πηγαίνουν σε αντίθετες πλευρές. Ένας άνθρωπος ήπιος και κάπως εσωστρεφής για παράδειγμα πιστεύεις πως θα εξέφραζε ποτέ θυμό με φασαρία; Δύσκολο. Θα προτιμούσε το διάλογο και δε θα ήταν και λίγες οι φορές που κι αυτός ακόμη θα του ήταν δύσκολος. Πώς πιστεύεις τώρα πως θα εξέφραζε τον έρωτά του; Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Ήπια, με κινήσεις που δεν προκαλούν την προσοχή, αλλά κι αυτό ακόμη θα υπάρξουν φορές που θα του φανεί λιγάκι άθλος, αφού η ιδιοσυγκρασία του λέει πως δυσκολεύεται να χειριστεί το συναίσθημα με ένταση.
Τι θα γινόταν τώρα αν στη θέση του είχαμε κάποιον που εξ ορισμού ζει τα πάντα στο κόκκινο; Θυμός με ένταση που σπάει τζάμια κι έρωτας με ορμή που γκρεμίζει προσδοκίες συθέμελα. Θυμός σε αποχρώσεις του κόκκινου κι έρωτας σε χρώμα βαθύ πορτοκαλί. Αυτό θα είχαμε, αφού είπαμε, είναι αδύνατον να κινηθούν σε κατευθύνσεις αντίθετες. Πρόσεξε όμως τώρα κάτι ενδιαφέρων. Αν πιάσεις τον κύβο και προσπαθήσεις να φέρεις το γνωστό μεσαίο κουτάκι στην πάνω πλευρά, τότε τι θα συμβεί στο αντίθετό του; Θα βρεθεί χαμηλά με συνοπτικές διαδικασίες. Αν ανεβάσεις ψηλά τον έρωτα, ο θυμός έχει την τάση να πέφτει επίπεδα κι αντίστοιχα αν φέρεις το θυμό ψηλά και τον κρατήσεις αμετακίνητο εκεί, ο έρωτας θα πιάσει πάτο. Μπορεί λοιπόν να κινούνται μαζί, αλλά συχνά είναι αντιστρόφως ανάλογες οι τιμές τους. Τι γίνεται όμως αν έρθουν δίπλα-δίπλα;
Μα πώς να γίνει αυτό; Αφού είπαμε πως πάντα κινούνται μαζί μα αντίθετα! Ναι, αλλά πιάνοντας τον κύβο στα χέρια και τρώγοντας ώρες και ώρες για να φτάσουμε σε μία λύση τα ενδεχόμενα είναι τρία. Το πρώτο είναι να στεφθούμε με επιτυχία και να βρεθούμε να κρατάμε στα χέρια μας το κινούμενο κουτάκι, με αυτό να έχει πορτοκαλί και κόκκινα ακριβώς απέναντι. Το δεύτερο είναι κάποια στιγμή να βαρεθούμε και να βρεθεί ο κύβος παρατημένος σε ένα συρτάρι· και μαζί του κι ο έρωτας με παλιά αναμνηστικά. Το τρίτο είναι να θυμώσουμε με την αποτυχία μας και να αρχίσουμε να ξεκολλάμε ένα-ένα τα αυτοκόλλητα βάζοντάς τα όπου θέλουμε εμείς. Και κάπως έτσι έρωτας και θυμός να βρεθούνε δίπλα-δίπλα να αναρωτιούνται πώς κατέληξαν εκεί και να χτυπάνε τα κεφάλια τους βρισκόμενοι σε αδιέξοδο. Γιατί πάντα σε αδιέξοδο οδηγεί ο θυμωμένος έρωτας.
Όσο κι αν θέλουμε εμείς να τον εξιδανικεύουμε και να λέμε πως προσφέρει ένταση και πιο ανεβασμένους παλμούς από το κανονικό, άλλο τόσο θα πρέπει να μας τρομάζει. Στον έρωτα απέναντί σου πρέπει να έχεις τον συμπαίκτη σου, ποτέ τον αντίπαλό σου. Όση κόντρα κι αν υπάρχει, όση ένταση κι αν βγαίνει κι όσο κι αν επιτρέπουμε στην αδρεναλίνη να κάνει παιχνίδι αυθαίρετα, αν τις στιγμές που οι φωνές καταλαγιάζουν ο θυμός μένει αμετακίνητος, τότε κάτι πάει λάθος. Πρέπει να αρχίσουν να μας χτυπάνε καμπανάκια πως τα αυτοκόλλητα είναι σε λάθος θέσεις και πως έτσι ίσως ο κύβος να μη λυθεί ποτέ. Γιατί τελικά, δεν κινούνται μαζί θυμός κι έρωτας.
Θέλει υπομονή η λύση, είτε μιλάμε για κύβους είτε για προβλήματα. Θέλει χρόνο και κατανόηση του πώς λειτουργούμε οι άνθρωποι και πώς συνδυάζουμε συναισθήματα με πράξεις. Αν δε δοθεί η προσοχή που του πρέπει, θα βρεθούμε να μετακινούμε άσκοπα τα κουτάκια μας τρώγοντας τον χρόνο μας και καταλήγοντας τελικά στο μηδέν. Κι αυτό φυσικά δε σημαίνει πως πρέπει η ένταση να μας τρομάζει, αντιθέτως, μπορεί να αποδειχτεί ακόμη κι ευεργετική. Πρέπει όμως να μπορούμε πάντα να ελέγχουμε πώς κινείται μέσα στο παιχνίδι μας. Κάπως έτσι η λύση θα είναι πάντοτε στις άκρες των δαχτύλων μας.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
