Δεν έχω την ανάγκη να γράψω κάτι πάνω στην όποια μου διαφορετικότητα για να υπερτονίσω όλα όσα έτυχε να είμαι εκ γενετής. Δεν έχω την ανάγκη να υπογραμμίσω το ότι είμαι μια γυναίκα gay σε έναν κόσμο που απαρτίζεται κατά πλειοψηφία από straight άτομα -έστω βάσει κοινωνικών στερεοτύπων. Είμαι αυτό που είμαι και είσαι αυτό που είσαι. Αυτό για εμένα είναι αρκετό, σεβαστό, υγιές και καλοδεχούμενο. Για σένα; Είναι;
Πάμε παρακάτω. Ο λόγος που ένιωσα την ανάγκη να γράψω πέντε πράγματα για εμάς, τα άτομα που έτυχε να γεννηθούμε gay, λεσβίες, trans, άφυλα, ασέξουαλ, bi, pansexual, ή οτιδήποτε άλλο «ξένο» για την πλειοψηφία σας, που ωστόσο δεν παρεμβαίνει στην ικανότητα συναίνεσης κάθε ατόμου, είναι το γεγονός ότι ακόμη διαπιστώνω μετά λύπης μου πως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πρεσβεύουν την αηδιαστικά κλισέ και διαστρεβλωμένη φράση μιας και καλά συγκαταβατικότητας απέναντι στο διαφορετικό.
«Δε με αφορά τι κάνεις στο κρεβάτι σου αρκεί να μην προκαλείς». Διανύουμε τον καθιερωμένο μήνα υπερηφάνειας της lgbtqi+ κοινότητας. Τυχαίνει να ανήκω στην κοινότητα αυτή. Τυχαίνει κιόλας να έχω γεννηθεί κάποτε, κάπου στα τέλη Ιουνίου. Τυχαίνει. Τυχαίνουν πολλά, γιατί η ζωή, η ύπαρξη, η φύση μας, δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι -προκειμένου να διατηρηθεί η όποια ισορροπία- κάτι απόλυτο και απόλυτα ομοιογενές.
Χωρίς τις εκάστοτε διαφορετικότητες η φύση δε θα μπορούσε να επιβιώσει. Αν προσπαθήσεις να κλείσεις το μεγαλείο της φύσης μέσα στο στενό πλαίσιο της δικής σου αντιληπτικής ικανότητας, κατευθείαν υποβιβάζεις κάτι το οποίο αποδεδειγμένα, προς το παρόν έστω, σε ξεπερνάει. Την όποια αλήθεια, δηλαδή, θα μπορούσε να υπάρχει εκεί έξω. Εκτός κι αν τολμάς να ισχυριστείς πως είσαι θεός. Εκτός κι αν τολμάς να ισχυριστείς πως εσύ κατέχεις την απόλυτη αλήθεια. Αλήθεια, όμως, άνθρωπε, με τι φόντα θα τολμούσες να ισχυριστείς κάτι τέτοιο;
Όπως και να ‘χει πάμε παρακάτω γιατί δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να κουράσω χάνοντας το αρχικό νόημα των σκέψεών μου. Πάμε στα πιο πρακτικά κομμάτια της πραγματικότητας, χωρίς να ξεχνάμε, ωστόσο, όλες τις παραπάνω «λεπτομέρειες».
Με ποιο δικαίωμα, άνθρωπε, μου στερείς τη δυνατότητα στην ευτυχία, στη συντροφικότητα, στην ύπαρξη, στην αγάπη; Πώς μπορείς να δηλώνεις τόσο σίγουρος/σίγουρη για όσα πιστεύεις, όταν οι πεποιθήσεις σου δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από μια αμφισβητούμενη πραγματικότητα την οποία σου κληροδότησαν οι ατελείς πρόγονοί σου;
Όταν εσύ αρθρώνεις τη φράση «από δω ο/η σύντροφός μου, ο άντρας μου, η γυναίκα μου, το αγόρι μου, η κοπέλα μου» όπου σταθείς κι όπου βρεθείς χωρίς τον φόβο της απόρριψης να κρέμεται σαν κατάρα πάνω από το κεφάλι σου, πώς τολμάς να ισχυρίζεσαι πως έχουμε ίσα δικαιώματα, τη στιγμή που περιορίζεις τη δική μου ζωή, το δικό μου συναίσθημα, την αγάπη μου και την ύπαρξή μου ολόκληρη, σε ένα μόνο κρεβάτι;
Αν δεν έχεις ακόμη καταφέρει να δουλέψεις με τον εαυτό σου τις όποιες φοβίες σού κληροδότησε το περιβάλλον σου, βρες τρόπο να το κάνεις -ή και όχι. Λυπάμαι για σένα, μα δε με αφορά πια, όπως δε θα έπρεπε να αφορά κι εσένα το τι κάνει εμένα ευτυχισμένο άνθρωπο από τη στιγμή που δεν εκμεταλλεύομαι με κανένα τρόπο κάποιο ανθρώπινο ον.
Αν εσύ τοποθετείς την όποια ανθρώπινη σχέση έχεις στη ζωή σου στο πλαίσιο ενός κρεβατιού και μόνο είναι θέμα δικό σου. Λύσε το κάποια στιγμή ή και όχι. Εδώ έξω, όμως, υπάρχουμε κι εμείς που όταν αγαπάμε, αγαπάμε πραγματικά, όταν ερωτευόμαστε, ερωτευόμαστε πραγματικά, όταν επιθυμούμε έναν άνθρωπο σε οποιοδήποτε επίπεδο, τον επιθυμούμε πραγματικά γιατί έτσι νιώθουμε. Έτσι είμαστε, έτσι γεννηθήκαμε και είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να το εκδηλώνουμε, όπως σου επιτρέπεται να κάνεις εσύ αιώνες τώρα, χωρίς κανείς να σου θέτει σ3ξουαλικής φύσεως όρια, περιορίζοντας ολόκληρη τη συναισθηματική σου ζωή σε ένα κρεβάτι.
Έγινα κατανοητή ως εδώ; Ελπίζω ναι, μα κι αν δεν έγινα μικρή σημασία έχει πλέον. Γιατί, βλέπεις, ήρθε η ώρα επιτέλους μισάνθρωπε να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου στο έπακρο ανεξάρτητα από το αν εσύ εγκρίνεις τον τρόπο που εγώ κι ο/η εκάστοτε σύντροφός μου θα ζήσουμε στον γεμάτο φόβο και μίσος κόσμο που προσπαθείς να μας επιβάλεις.
Δέξου το. Ή ξεπέρασέ το. Δε μας νοιάζει πια. Είμαι αυτή που είμαι. Είμαι αυτό που είμαι. Κι αν δεν μπορείς να με σεβαστείς, δεν έχεις θέση στη ζωή μου.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
