Όταν κάτι στη ζωή γίνεται ψυχαναγκαστικά, αναιρεί τόσο την ίδια όσο και τον εαυτό μας, όσα δηλαδή επιδιώκουμε. Γι’ αυτό και κάπως έτσι, όταν καταπιεζόμαστε κι εξαναγκάζουμε τα πράγματα να συμβούν, απονευρώνουμε το πιο νόστιμο κομμάτι του είναι μας. Εκείνο των αυθόρμητων συναισθημάτων. Μόνο μέσω αυτών εξάλλου γεννιούνται οι αληθινές μας επιθυμίες κι εκείνες με τη σειρά τους οδηγούν ξανά πίσω στα αληθινά μας συναισθήματα. Πρόκειται για έναν κύκλο μα καθόλου φαύλο. Είναι ένας κύκλος γεμάτος χρώματα κι έντονες, ανεξέλεγκτες εμπειρίες.
Στον έρωτα μπορούμε να βιώσουμε απ’ την πιο εκρηκτική απογείωση μέχρι την απόλυτα ελεύθερη πτώση. Μπορούμε να κατακτήσουμε αυτό που θέλουμε και να βρεθούμε στα ουράνια απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, ή να χάσουμε ό,τι περισσότερο ποθήσαμε και να έρθουμε σε μετωπική σύγκρουση με την έλλειψή του. Το δεύτερο πονάει. Και πονάει πολύ. Εξάλλου αν δεν ήταν ακραίος ο έρωτας σε κάθε έκφανσή του, ποιο το νόημα;
Όπως σε κάθε άλλη περίπτωση πόνου λοιπόν, έτσι κι απέναντι στην έλλειψη του ενός, φτάνουμε πολλές φορές να ψάχνουμε «αντίδοτα» στα πιο άκυρα μέρη. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, προσπαθούμε επί τούτου να ξεχαστούμε αναζητώντας πρόσκαιρες «συγκινήσεις» σε οποιονδήποτε μας κινήσει λιγάκι το ενδιαφέρον επειδή έτυχε να τραβήξουμε εμείς πρώτα το δικό του, ή να βρεθούμε κι οι δύο εύκαιροι την ίδια στιγμή.
Για να μην τα πολυλογώ, αναφέρομαι στον γνωστό στίχο «ο έρωτας με έρωτα περνάει», ο οποίος από ένα σημείο και μετά αντιμετωπίζεται με τόσο απεγνωσμένο τρόπο, θαρρείς κι είναι πανάκεια που μπορείς να βρεις ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε μέρος. Ο πραγματικός έρωτας όμως δε γεννιέται με το ζόρι, δεν εκρήγνυται μέσα σε οποιοδήποτε βλέμμα και δε λειτουργεί υπό μορφή placebo μόνο και μόνο για να σε κάνει να ξεχαστείς.
Έστω, λοιπόν, ότι έκανες τα στραβά μάτια κι έδωσες ευκαιρία σε έναν άνθρωπο που απλώς σε έκανε να νιώθεις όμορφα. Έτσι, για να δεις πού θα πάει όλο αυτό, θέλοντας κατά βάθος να ξεχάσεις εκείνον ή εκείνη που σε συντάραξε απ’ την πρώτη επαφή των βλεμμάτων σας, αλλά δεν είναι πια εδώ. Έστω ότι όντως περνάτε καλά, ίσως να υπάρχουν και στιγμές μέσα στη μέρα όταν νομίζεις πως ξεχνιέσαι όντως για όσο, έστω ότι καταλήγετε να μοιράζεστε κάποιες εμπειρίες και μερικές κοινές εικόνες που καταλαγιάζουν ένα πάθος απ’ το παρελθόν το οποίο με το ζόρι παραμερίστηκε.
Η ερώτηση όμως παραμένει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου η ίδια. Κι ας μη θέλεις εσύ να το παραδεχτείς. Είσαι πραγματικά ερωτευμένος; Ή βρήκες ένα δεκανίκι να γεμίζει όπως-όπως ένα κενό που ξέρεις ότι μόνο εκείνος ή εκείνη θα μπορούσε να καλύψει ολοκληρωτικά και κατακλυσμιαία;
Όταν κοιτάζεις στα μάτια τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, νιώθεις άραγε ότι δεν μπορείς να κρατηθείς άλλο απ’ τη φλόγα που καίει τα σωθικά σου στη θέα του; Ή νιώθεις απλώς «καλά»; Όταν κάνετε έρωτα έχει καταφέρει ήδη να φτάσει το μυαλό σου στα άκρα πριν φτάσει και το κορμί σου ή νιώθεις απλώς «καλά»; Όταν δε μιλάτε οι σιωπές που μοιράζεστε θυμίζουν θύελλες φτιαγμένες από όλα όσα ζητάτε ψυχή τε και σώματι ο ένας απ’ τον άλλον ή νιώθετε απλώς «καλά»; Κι η πιο καίρια ερώτηση: Αν τώρα γυρνούσε ο παλιός σου έρωτας κι είχες μαζί του μια ευκαιρία, ποιον θα διάλεγες;
Δεν υποτιμώ καθόλου το να μπορεί να νιώθει κανείς καλά. Το ξέρεις και το ξέρω όμως ότι αυτό δεν αρκεί για να δηλώσει κάποιος ερωτευμένος. Γι’ αυτό και μια τέτοια καλοπροαίρετα καταναγκαστική σχέση σπανίως κρατάει πολύ, σπανίως καταφέρνει να βοηθήσει ουσιαστικά στο να ξεπεραστεί ο πραγματικός σαρωτικός παλιός μας έρωτας, σπανίως καταφέρνει από εν μέρει παραμύθιασμα να γίνει πραγματικότητα και να ανθίσει.
Όταν λέμε πως ο έρωτας περνάει με έρωτα, εννοούμε με έρωτα τόσο ολέθριο και καταιγιστικό όσο αυτός που για τον έναν ή τον άλλον λόγο χάσαμε. Διαφορετικά πώς θα καταφέρει οτιδήποτε μικρότερο να φτάσει και να ξεπεράσει όλα όσα ποθήσαμε με κάθε κύτταρό μας;
Φυσικά δεν εννοώ πως ύστερα από μια απώλεια πρέπει να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια παραδομένοι στην ιδέα πώς ό,τι χάσαμε δεν ξαναβρίσκεται. Μπορεί να μην είναι κανείς αντικαταστάσιμος κατά την άποψή μου, όμως η ένταση όσων μας έκανε να αισθανθούμε είναι πιθανό να μας την προσφέρει με τον δικό του τρόπο και κάποιος άλλος.
Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει εκβιαστικά κι εκεί είναι που θέλω να καταλήξω. Δεν πρόκειται να συμβεί με τον πρώτο εύκαιρο που θα πετύχουμε στον δρόμο μας. Δεν πρόκειται να καταφέρουμε όντως να «ξεχάσουμε» μέσα από κάτι στο οποίο θελήσαμε να δώσουμε απλώς μια ευκαιρία μόνο και μόνο επειδή κάποια στιγμή πρέπει κι εμείς να πάμε παρακάτω. Συνήθως όταν περάσει λίγος καιρός θα καταλάβουμε ότι ο απολογισμός από αυτό το κάτι νέο δε θα είναι παρά μια σύγκριση με ό,τι μας λείπει μέσα από την οποία θα βγαίνει πάντα υπό.
Ο πραγματικός πόθος κι έρωτας μετριάζονται και ξεθωριάζουν κάποτε μόνο από εξίσου ή και περισσότερο συνταρακτικά συναισθήματα. Συναισθήματα που θα καταφέρει να ξυπνήσει μέσα μας ένας επόμενος άνθρωπος, ο οποίος θα εμφανιστεί τόσο ξαφνικά κι αναπάντεχα όσο ο ανεκπλήρωτός μας. Και δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε πως αυτός τελικά θα μείνει. Ως τότε μην εκβιάζετε τον ίδιο τον έρωτα. Πιστέψτε με δε μασάει από τέτοια.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
