Αν ανήκεις στη μειοψηφία που ακόμη δε γνωρίζει την Lainey Molnar, σου προτείνω να την αναζητήσεις. Για να σε βάλω λίγο στο κλίμα θα κάνω τις πρώτες απαραίτητες συστάσεις, αφού πρόκειται για μια γυναίκα με αξιόλογο background, τόσο σε προσωπικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Η Lainey Molnar είναι σκιτσογράφος με καταγωγή από την Ουγγαρία. Η τέχνη της δεν αποτελεί αυτοσκοπό αισθητικών επιτευγμάτων, αλλά γροθιά στο στομάχι της πατριαρχίας, του μισογυνισμού, των στερεοτύπων και των κεκαλυμμένων κοινωνικών επιβολών που κάθε γυναίκα αντιμετωπίζει καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της. Τόσο η ίδια όσο και τα σκίτσα της θα μπορούσες να πεις ότι δικαίως αποτελούν statements, θίγοντας μια βαθιά ριζωμένη παθογένεια που μόνο πρόσωπα αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου.
Δεν είναι τυχαίο πως η Lainey Molnar ενοχλεί. Δεν είναι τυχαίο που πολλές φορές θα έλεγε κανείς ότι εξοργίζει. Βλέπεις, όσο πιο πιστός και θρασύς είναι ο «καθρέφτης» που τολμάει να σταθεί απέναντι στην ασχήμια, τόσο περισσότερο η ασχήμια ξεσηκώνεται εναντίον του. Σε ποιον αρέσει να ξεμπροστιάζουν τις αδυναμίες του, εξάλλου; Κι εκείνη αυτό ακριβώς τολμάει να κάνει με τον πιο εύστοχο τρόπο. Σε κάθε της σκίτσο μια ολόκληρη ιστορία ξεδιπλώνεται χωρίς πολλές περιττές φιοριτούρες. Τι απαιτήσεις έχει η κοινωνία από μία γυναίκα βάσει ενός αυθαίρετου διαστρεβλωμένου συμβόλου θηλυκότητας; Τι εικόνα έχει χτίσει ο κόσμος για τον προορισμό των γυναικών; Ποιες εντυπώσεις καλούμαστε ως γυναίκες να επιβεβαιώνουμε προκειμένου να μη μας απορρίπτουν τα κάθε είδους πρωτόκολλα έμμεσα ή άμεσα; Τι μας επιτρέπεται και τι όχι στη δουλειά, στον έρωτα, στην οικογένεια, στις κοινωνικές συναναστροφές ώστε να μην παρεκκλίνουμε από την ψευδαίσθηση του «απόλυτου» θηλυκού;
Όλα τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα φλέγοντα ζητήματα που η Lainey Molnar έχει καταφέρει να θίξει μέσα από την τέχνη της. Όσο στοιχειώδη κι αν φαίνονται σε όλες κι όλους εμάς που δεν ανήκουμε σε μια παραδοσιακή απολιθωμένη κι αγκυλωμένη πραγματικότητα, εν τέλει αποδεικνύεται πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι ανάγκη η εκάστοτε διάκριση, ο εκάστοτε διαχωρισμός με επίκεντρο το φύλο, να συμβαίνει με τρόπο ακραίο και με τυμπανοκρουσίες, ώστε να θεωρηθεί επικίνδυνο κι επιβεβαιωμένο φαινόμενο. Τα καλοπροαίρετα σ3ξιστικά σχόλια, οι καλοπροαίρετες σ3ξιστικές πλάκες και κάθε είδους έμμεση διαχωριστική συμπεριφορά είναι ακόμη πιο επικίνδυνα.
Μπορείς να είσαι όπως θέλεις, μπορείς να νιώθεις όπως θέλεις, μπορείς να ντύνεσαι όπως θέλεις, μπορείς να είσαι μάνα ή και όχι, καριερίστα ή και όχι, αιώνια έφηβη ή οικογενειάρχισσα, μπορείς να είσαι loner, να έχεις βρει την απόλυτη αγάπη στο κατοικίδιό σου ή να αισθάνεσαι πως θα ήθελες έναν σύντροφο, μπορείς να γουστάρεις άντρες, γυναίκες ή και τίποτε από τα δύο, να τη βρίσκεις με ένα κομμάτι πίτσα και αλκοόλ σπίτι ή να περνάς καλά έξω με παρέα κυριλέ, μπορείς τα πάντα, αρκεί να είσαι απλώς ο όμορφος εαυτός σου χωρίς την έγκριση κανενός και καμιάς εκεί έξω. Μοιάζει τόσο απλό όσο θα έπρεπε να είναι. Είναι, όμως;
Η έννοια της ολοκληρωμένης γυναίκας μέσα από τα σκίτσα της Molnar εκφράζεται όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι η έννοια ενός ολοκληρωμένου ανθρώπου με τα καλά του και τα στραβά του. Ολοκληρωμένος άνθρωπος, λοιπόν, είσαι μόνο όταν σε αγαπάς όπως ακριβώς κι αληθινά είναι ο εαυτός σου χωρίς καμία ανάγκη ετεροπροσδιορισμού. Χωρίς να ενοχοποιείς τα συναισθήματά σου, χωρίς να περιμένεις την αναγνώρισή τους από τον περίγυρο ως επισφράγιση της αλήθειας τους.
Η Molnar πιστεύει στην αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών ως δύναμη απέναντι σε κάθε καταπιεστικό στερεότυπο και επιθυμία της είναι μέσα τόσο μέσα από τα σκίτσα της όσο και μέσα από τις σκέψεις της, με τις οποίες τα συνοδεύει στον προσωπικό της λογαριασμό, να καταφέρει να εμπνεύσει και να εμψυχώσει κάθε γυναίκα προς την ανεξαρτησία, την αυτοεκτίμηση, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την επιλογή. Κλείνοντας, επιλέγω να παραθέσω κάποια δικά τις λόγια από συνέντευξή της στο Bored Panda, ως επισφράγισμα στην προσφορά του έργου της.
«Είναι απίστευτα δύσκολο να διαχειριστεί μια γυναίκα τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από εκείνη. Πρέπει να έχουμε το τέλειο σώμα, να είμαστε μητέρες, αλλά ταυτόχρονα φιλόδοξες στην εργασία μας, ισχυρές αλλά και ευαίσθητες, να είμαστε φρέσκιες και νέες, αλλά να δεχόμαστε παράλληλα τον χρόνο που περνάει, να φαινόμαστε άψογες, αλλά να μην το παρακάνουμε με τις πλαστικές. Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά πραγματικά έχει κουράσει όλο αυτό».
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
