Joey Tribbianni, Barney Stinson, Hank Moody. Αυτοί και τόσοι άλλοι πολυαγαπημένοι πρωταγωνιστές σειρών και ταινιών, έχουν έρθει στις ζωές μας και έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης μας.
Κοινό τους στοιχείο; Η πολύχρονη εμπειρία, η αφοπλιστική εφευρετικότητα και η ομολογουμένως εντυπωσιακή ανταπόκριση στις τεχνικές που οδηγούν στο γνωστούς σε όλους one night stand.
Το one night stand είτε προκύπτει συμπτωματικά, εκεί που δεν το περιμένεις, είτε αποτελεί αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και συμπεριφορές.
Ας αναλύσουμε πρώτα τη δεύτερη περίπτωση.
Το one night stand, όταν επιδιώκεται, έχει στοιχεία ενός επαγγελματικού μαγικού κόλπου.
Όπως και στην ταινία «The Prestige», αποτελείται από τρία μέρη: την Υπόσχεση, τη Στροφή και το Γόητρο.
Πρώτο μέρος: H Υπόσχεση.
Είσαι σε ένα bar, σε ένα club, στο σπίτι φίλου/φίλης.
Εννοείται ότι παντού μπορεί να ξεκινήσει η επιθυμία για σεξ, αν κάποιος που βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με σένα σου τραβήξει την προσοχή και σε ελκύσει ερωτικά.
Συνεπώς, ο χώρος είναι αδιάφορος και παίζει πολύ μικρό κι ασήμαντο ρόλο. Αυτό που παίζει ρόλο είναι η προσέγγιση του ατόμου, καθώς και η παρουσίαση από τη μεριά μας, για αυτό που θα ακολουθήσει.
Το one night stand είναι ένας χορός. Και σε αυτό το μέρος, επιλέγεις παρτενέρ. Τον πλησιάζεις, του πιάνεις την κουβέντα, τον προϊδεάζεις για τις προθέσεις σου.
«Καλησπέρα. Θέλετε να χορέψετε;» Προσεγγίζεις τον άλλον, του ξεκαθαρίζεις τι θέλεις από αυτόν, βλέπεις αν ενδιαφέρεται ή όχι. Έτσι απλά, ακομπλεξάριστα, για να μην υπάρξουν και παρανοήσεις και πολυπλοκότητες. Σε αυτό το στάδιο, μπορείς να είσαι ειλικρινής με τον άλλο ή και όχι.
Μπορείς να του παρουσιάσεις την πραγματική εικόνα του εαυτού σου, μια που της μοιάζει αρκετά ή και μια τελείως διαφορετική. Ούτε αυτό έχει σημασία για αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Αλλά όσο πιο όμορφα και πρωτότυπα παρουσιαστείς (σκέψου πώς το κάνουν οι παραπάνω κύριοι – εξπέρ του είδους), τόσο πιο εύκολα εντυπωσιάζεις το κοινό σου, το οποίο αναμένει με ανυπομονησία τη συνέχεια του μαγικού κόλπου. Η Υπόσχεση έχει ολοκληρωθεί…
Δεύτερο μέρος: H Στροφή.
Με το που δεις ότι ο παρτενέρ ενδιαφέρεται, του απλώνεις το χέρι. Αυτός το πιάνει. Και αρχίζετε να χορεύετε.
Ο χορός είναι άλλοτε αργός κι άλλοτε γρήγορος, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο συγχρονισμένος, με πολλές ή λίγες στροφές. Στην αρχή, φυσικά, ο ένας μαθαίνει τον άλλον, ο ένας ακολουθεί τα βήματα του άλλου, μέχρι να αποκτήσουν τον ίδιο ρυθμό.
Ατυχήματα δε λείπουν: ένα πατημένο πόδι εδώ, ένα απότομο σκούντημα εκεί, το ξεκίνημα είναι αδέξιο, αλλά βελτιώνεται γρήγορα. Και τότε οι χορευτές αφήνονται, χαλαρώνουν, είναι ελεύθεροι να απολαύσουν το χορό τους, να ξεχάσουν την καθημερινότητά τους και να ζήσουν λίγες μαγικές στιγμές μαζί. Κι έτσι ολοκληρώνεται και το δεύτερο μέρος.
Τρίτο μέρος: Το Γόητρο.
Το τέλος του μαγικού κόλπου.
Το αντικείμενο εξαφανίστηκε κατά τη Στροφή, και τώρα μένει να επιστρέψει στην αρχική του θέση. Ο χορός έχει τελειώσει, οι χορευτές λαχανιασμένοι παίρνουν μια ανάσα, ανασυντάσσονται.
Το αντικείμενο εμφανίζεται ξανά, το κοινό χειροκροτάει και φεύγει από την παράσταση, άλλοτε με ενθουσιασμό κι άλλοτε με πιο συγκρατημένες αντιδράσεις, ίσως και με λίγη απογοήτευση.
Σε ακραίες περιπτώσεις, οι θεατές μπορεί και να νιώσουν προδομένοι, να έχουν την αίσθηση ότι το show τελικά δεν άξιζε, ούτε το χρόνο τους, ούτε την προσοχή τους. Τι να κάνεις; Συμβαίνουν κι αυτά.
Μερικοί παρτενέρ δε συγχρονίζονται ποτέ, πολύ απλά δεν ταιριάζουν. Μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις με τον ίδιο, αν νιώθεις αισιόδοξος ή και να δοκιμάσεις κάποιον καινούριο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να κατηγορήσεις την τέχνη.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
