-Μα πάλι χώρισε ο Αποστόλης; Αφού τα πήγαιναν μια χαρά, τι έγινε;
-Τι να σου πω, δε ταίριαζαν απ’ ό,τι λένε οι δυο τους.
Το ζευγάρι, ο Αποστόλης και η Μαρία δεν έμειναν πάνω από έξι μήνες μαζί. Όταν γνωρίστηκαν ερωτεύτηκαν τρελά, χάθηκαν σχεδόν από την παρέα, για να ζήσουν τον έρωτά τους μόνοι τους. Όμως η χαρά, ο πόθος, η ταύτιση σχεδόν μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, μετατράπηκε σε πόνο και θλίψη. Έγιναν οι κλασικοί καυγάδες, οι αλληλοκατηγορίες και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του.
Πήραν όμως τα μαθήματά τους, ανακάλυψαν και οι δυο ένα ακόμα χαρακτήρα που δε θα ήθελαν δίπλα τους. Αυτό συμβαίνει σε κάθε σχέση. Μαθαίνεις, διδάσκεσαι τι θέλεις και τι όχι. Τι σε ξεκουράζει, ποια λόγια σε θυμώνουν, ποιες συμπεριφορές σε ηδονίζουν και ποιες σε απωθούν.
Τα έχετε ακούσει χιλιάδες φορές αυτά, είμαι βέβαιος. Αυτό ίσως που δεν έχετε προσέξει στη δημιουργία ή στη διάλυση μιας σχέσης είναι το ότι μετά από αυτήν είστε άλλος άνθρωπος. Το σημαντικότερο δηλαδή, δεν είναι να διώξει κανείς από δίπλα του κάποιους ανθρώπους που δε θέλει ή να προσελκύσει αυτούς που πιστεύει ότι θα περάσει καλά, αλλά το ότι εκ νέου γνωρίζει τον εαυτό του. Βήμα βήμα. Κάθε άνθρωπος που περνάει από δίπλα μας είναι ένα κομμάτι της αυτογνωσίας μας.
Μέσα σε κάθε σχέση υπάρχουν όλα τα συναισθήματα. Κάνεις υπομονή για να μη δυσαρεστήσεις τον άλλον, σπαταλάς χρόνο και κόπο για να τον στηρίξεις και να τον βοηθήσεις σε κάτι που δεν τα καταφέρνει μόνος, θυμώνεις όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις, χαίρεσαι όταν καταφέρνεις ν’ απολαύσεις μαζί με το ταίρι σου την κοινή σας ζωή.
Ο μοναδικός σκοπός όλων αυτών δεν είναι άλλος από εκείνον που προσπαθείς να τελειοποιήσεις τον εαυτό σου.
Αν μέσα σ’ όλα αυτά που συμβαίνουν με το ταίρι σου δεν μπορείς να παρατηρήσεις λίγο μέσα σου, να δεις τι σημαίνει για εσένα προσωπικά αυτό που συμβαίνει μεταξύ σας, τότε έχεις χάσει το παιχνίδι.
Όχι ν’ αντιδράσεις στο θυμό του άλλου, αλλά να δεις εσένα τι σου προκαλεί ο θυμός του.
Όχι να χαρείς με κάτι που απολαμβάνεις με τον άλλον, αλλά να μπορέσεις να δεις μέσα σου τι είναι αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι.
Όχι ν’ αδιαφορήσεις για κάτι που δε σ’ ενδιαφέρει, αλλά να καταλάβεις το λόγο που δε σ’ ενδιαφέρει.
Μα θα μου πείτε, με τη διαρκή ενδοσκόπηση χάνεται ο αυθορμητισμός.
Δεν είναι έτσι. Ο αυθορμητισμός είναι έμφυτος για κάθε τι που θα μας ενθουσιάσει, για κάθε τι που θα μας τραβήξει την προσοχή. Αν όμως δε γνωρίζεις γιατί σου αρέσει, τότε δε θα το αποζητήσεις ξανά, δε θα έχεις τη λαχτάρα να το ξαναβρείς. Το να λειτουργεί κανείς μόνο με το ένστικτο, ή μόνο με αυτό που έμαθε κάποτε, δίχως να προσθέτει ή ν’ αφαιρεί από το χαρακτήρα του συμπεριφορές που δεν του ταιριάζουν, τότε παραμένει προσκολλημένος σε μια ανώριμη παιδική ηλικία. Δεν εξελίσσεται. Και ο άνθρωπος αλλάζει πάντα.
Αλλάζει έχοντας ανάγκη να προσαρμοστεί στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες που βρίσκεται. Αλλάζει ανάλογα με την ηλικία, με το επάγγελμα που κάνει, με το περιβάλλον που βρίσκεται.
Είναι πολύ αστείες οι φράσεις του τύπου: «Εγώ αυτός είμαι» ή «έτσι γεννήθηκα». Ναι, μάλιστα επειδή γεννήθηκες και δε γνώριζες σαν μωρό τι σημαίνει φωτιά, τώρα που μεγάλωσες θα μείνεις μέσα σ’ ένα δάσος που καίγεται επειδή εσύ δεν αλλάζεις. Μήπως να το ξανασκεφτείς λίγο πριν τσουρουφλιστείς ή επειδή εσύ έτσι γεννήθηκες προτιμάς να σε βρούμε κάρβουνο;
Δεν υπάρχει τίποτε που να μην αλλάζει, δεν υπάρχει τίποτε που να είναι το ίδιο όπως ήταν την προηγούμενη στιγμή. Αν εσύ αρνηθείς να έρθεις στο παρόν ή να προσπαθήσεις να πας το επόμενο, τότε είναι βέβαιο πως θα είσαι μόνος και οι άλλοι θα φύγουν.
Γνωρίζεις κάποιον, ερωτεύεσαι και ξεκινάς μαζί του μια πορεία. Τίποτε δεν είναι όπως την πρώτη στιγμή. Σταμάτα να κρατάς και να προσκολλάσαι στην πρώτη εικόνα, δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία σου. Ο άνθρωπος που γνώρισες, είναι άλλος από αυτόν που έχεις μπροστά σου. Πρόσθεσες ή αφαίρεσες με τον καιρό στοιχεία στον χαρακτήρα του και στο σώμα του που δεν υπήρχαν. Όσο επιμένεις να μένεις στην παλιά, στην πρώτη εικόνα, είναι σαν να ψάχνεις διαρκώς ένα υπνωτικό χάπι μην τυχόν και ξυπνήσεις και δεις την πραγματικότητα.
Οι περισσότεροι ψυχολόγοι λένε πως για μια τέτοια συμπεριφορά φταίνε οι γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά να μεγαλώσουν, για να μη φύγουν από κοντά τους. Εγώ δεν είμαι ψυχολόγος για να το επιβεβαιώσω ή να το απορρίψω, αλλά διαισθάνομαι πως έχουν δίκιο.
Και δεν αρκεί να δεις τι έχει αλλάξει, αλλά πώς είσαι εσύ μέσα σ’ αυτό που αλλάζει, πώς νιώθεις, πώς σκέφτεσαι πώς αισθάνεσαι. Διαφορετικά θα διαμαρτύρεσαι συνέχεια πως κανείς δε θα σε καταλαβαίνει.
Η μεγαλύτερη παγίδα σε μια σχέση είναι η αναπαραγωγή του τίποτα.
Ένα ατέλειωτο μου είπες, σου είπα για τα ίδια πράγματα, για τους ίδιους λόγους. Αυτό το έρημο το «γιατί» δεν μπαίνει σχεδόν ποτέ σ’ αυτούς τους διαλόγους, έτσι για να υπάρχουν ερμηνείες, για να βρεθούν πραγματικές απαντήσεις, όχι όμως απαντήσεις που θα βολεύουν. Μπορεί και να ξεβολεύουν, αλλά θα είναι οι αλήθεια.
Ίσως να έχεις συνηθίσει στα παραμύθια. Δεν έχεις άδικο, είναι πιο ξεκούραστα, δε χρειάζεται να κάνεις κάτι, δε χρειάζεται να προσπαθήσεις, είναι όλα έτοιμα. Δεν ξέρω αν αυτό ονομάζεται ζωή, εμένα μου μοιάζει με διαρκή αναζήτηση ενός υπνωτικού για να παραμείνεις στο μόνιμο λήθαργο. Καταλαβαίνω πως οι αλλαγές μπορεί να σου προκαλούν φόβο, τρόμο. Ειδικά οι απότομες ή οι βίαιες. Πες το, μοιράσου το, είναι καθαρά ανθρώπινο συναίσθημα και ο φόβος, μη φοβάσαι μήπως σε χλευάσουν. Όποιος λέει πως δε φοβάται τίποτα, απλώς είναι ηλίθιος και κινδυνεύεις αν μείνεις μαζί του. Δεν έχει την αίσθηση του κινδύνου.
Μόνο λοιπόν, αν παρατηρείς τον εαυτό σου και βελτιώνεσαι μπορείς να δεις ποιος είναι δίπλα σου, κοντά σου, μαζί σου.
Και μόνο τότε αρχίζεις να σχετίζεσαι πραγματικά.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
