Δύσκολο πράγμα η καψούρα κι ακόμη πιο δύσκολο όταν το άτομο που θες σου στέλνει διφορούμενα μηνύματα. Ναι, από ‘κείνα τα «Θέλω και δε θέλω» μηνύματα που μπορούν να σε στείλουν στο ψυχιατρείο. Μα μόνο στο άκουσμα της φράσης σου γυρίζει το μάτι, πού να σε καίει η κατάσταση κιόλας! Ο έρωτας από μόνος του είναι περίεργος, όταν σου σκάνε δε και τέτοια μηνύματα, πόσο να αντέξεις ο άνθρωπος μέχρι να πας στο Δρομοκαΐτειο; Τώρα μπορεί να σου ‘ρχονται και PTSD εικόνες από μια τέτοια φάση, ανασούλες για να συνεχίσουμε.

Τα ερωτευμενάκια έχουμε και μια δόση παραλογισμού πάνω μας, που τη βαφτίζουμε λογική του έρωτα κι εκεί πάνω χτίζουμε σενάρια. Εκεί που εμείς πετάμε έβδομο ουρανό μαζί με Λε. Πα., έχουμε φαντασιωθεί το γηροκομείο που θα είμαστε μαζί με το γκομενάκι μας στα γεράματα, έρχεται αυτό να μας ανακοινώσει ότι θέλει μεν, αλλά δεν είναι σε φάση για σχέση! Ενώ κανονικά όταν ακούσει κανείς κάτι τέτοιο θέλει να αρχίσει να στολίζει τον άλλο με ό,τι κοσμητικό επίθετο κυκλοφορεί, εμείς ως ανώτερα -και πλέον πληγωμένα- όντα στραβοκαταπίνουμε, πεταρίζει το μάτι μας σαν να έρχεται το εγκεφαλικό στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου και γνέφουμε σαν να καταλαβαίνουμε.

Συνήθως όμως, σε τέτοιες καταστάσεις κανένας δε θα έρθει να σου πει τι ακριβώς είναι αυτό που έχει στο κεφάλι του για σένα και θα σε αφήσει να ταλαντεύεσαι στο «και τώρα εμείς τι είμαστε;». Αυτό είναι ακόμη πιο καταστροφικό. Καλύτερα να έλεγε πως δε θέλει σχέση. Δηλαδή σκέψου να βγαίνεις με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις αν σε θέλει, όπως εσύ τουλάχιστον, που γουστάρεις, που μπορεί να μιλάτε όλη μέρα με μηνύματα, να έχετε μια ωραία επικοινωνία που πατάει στα όρια του φιλικού, όμως πού και πού το βιδώνετε σα λυσσασμένα σκυλιά και μετά απορείς αν όλο αυτό το ζεις στο κεφάλι σου σαν την Αλίκη ή είναι πραγματικότητα. Είναι λογικό να νιώθεις ότι είσαι χαομένος και πελαγωμένος.

 

 

Το όλο θέμα όμως δεν είσαι εσύ και το τι νιώθεις καλό μου ερωτευμενάκι, αλλά το άλλο πρόσωπο, αυτό που ταλαιπωρεί την καρδιά σου κι έχει τρελάνει τις σκέψεις σου -και δε μιλάμε μόνο από πόθο. Το γκομενάκι δε θέλει να βάλετε κάποια ταμπέλα κι αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Είτε δεν ψάχνει αποκλειστικότητα και δεν ξέρει πώς να το εκφράσει. Είτε θέλει μόνο το βίδωμα, όμως η επικοινωνία σας είναι μια αναπάντεχα καλή στιγμή στη μέρα του γκομενακίου οπότε την κρατάει ζωντανή. Μπορεί ακόμα, να είσαι φρέντ ζόουν, όμως ο ερωτισμός και η έλξη όταν είστε στον ίδιο χώρο να σας φέρνουν στο κρεβάτι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από κανέναν σας. Ακόμα, ο φόβος της δέσμευσης είναι κάτι που ταλαιπωρεί πολύ κόσμο. Λες και σε μια σχέση σε δένουν χειροπόδαρα και σε βαράνε όλη μέρα.

Η δικαιολογία πάντα είναι το «φοβάμαι μην πληγωθώ». Και κυριολεκτικά αυτή η κατάσταση είναι η νούμερο ένα συνταγή για να πληγωθείς. Μπορεί όμως αυτό να αλλάξει; Ο φαινομενικά τσιλ που δε γουστάρει της δεσμεύσεις μπορεί να μπει σε μια σχέση και να γουστάρει με αυτήν του την απόφαση; Αυτά τα άτομα ψάχνουν κάτι δυνατό. Μια μέτρια κατάσταση δεν είναι αρκετή ώστε να τους κάνει να χαλαρώσουν και να αφεθούν στους κόλπους μιας σχέσης. Το έντονο που χρειάζονται μπορεί να είναι από ένα ταξίδι τα δυο σας μέχρι ένα πρόβλημα υγείας που θα είστε βράχοι ο ένας για τον άλλο. Δεν αλλάζει ούτε ο ψυχισμός του ατόμου που θες να έχεις δίπλα σου, ούτε σε βλέπει με άλλα μάτια, όταν γίνεται η μεταστροφή του και θέλει, όχι μόνο να είστε μαζί, αλλά κάνει και σχέδια για εσάς. Αυτό που αυξάνεται είναι η οικειότητα. Σε σένα βρίσκει ένα άτομο που μπορεί να πει τη μαλακία του, μπορεί να είναι κι ευάλωτο κι αυτό δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος να ψηθείτε κι εσύ και το άτομο αυτό.

Υπομονή και πού και πού μια ερώτηση περί ταμπέλας. Όχι για να σας δεσμεύσουν αφού μπορεί να βάλετε μια ταμπέλα από πάνω σας που να γράφει «Φίλοι» ή «εδώ το καλό το βίδωμα». Η ταμπέλα μπαίνει για να μην τρελαίνεσαι με το τι κάνετε και το προς τα πού πηγαίνετε. Αν δεις και τσινάει με τους τίτλους, εξήγησε στο γκομενάκι σου ότι θέλεις να εκπέμπετε στο ίδιο μήκος κύματος και πως για να το κάνεις αυτό πρέπει να ξέρεις πού κινείται αυτό. Υπομονή και σάλιο. Και καλή τύχη.

Συντάκτης: Αντώνης Ανδρόνικος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου