Μόλις χθες κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι του Light, ονόματι «Polo». Πέρα από την ωμότητα του λόγου, την αντικειμενοποίηση των γυναικών και της τοξικής αρρενοπότητας, την υποβάθμιση του νόμου όπου έχουμε όλοι συνηθίσει και πλέον καθόλου δε μας εκπλήσσει στο συγκεκριμένο είδος τραγουδιών, φτάνουμε κάποια στιγμή στο σημείο να ακούσουμε τους εξής στίχους:
«Σε ειδικό σχολείο πηγαίνει,
σκάμε καθυστερημένοι όμως με περιμένει
Τρώει το καυλί μου σαν καθυστερημένη,
είναι στερημένη, απεγνωσμένη
Την πήγε στο Παρίσι 5 μέρες και την δέρνει»
Είναι τρομερά χυδαίος ο στίχος που αναπαράγει, αποπνέοντας μισαναπηρισμό και είναι αδύνατον να το ακούσεις δίχως να νιώσεις ντροπή και αηδία. Αν παρ’ όλα αυτά μπορείς, λυπάμαι πολύ, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να λέγεσαι ευσυνείδητος άνθρωπος.
Δε με νοιάζει αν είναι η κουλτούρα της τραπ μουσικής που επιβάλλει αυτόν τον λόγο. Είναι γνωστό πως οι στίχοι της τραπ, αλλά σε ένα βαθμό και της ευρύτερης ραπ παράδοσης, να σχετίζονται με αρκετές μορφές παραβατικότητας και εθισμού, υπερκαταναλωτισμού και επιδειξιομανίας, υπερτονισμένης σ#ξουαλικότητας και εκθειασμού της, κοινώς λεγόμενης, «ματσίλας». Δε με αφορά καθόλου αν είσαι φαν, αν διασκεδάζεις στο κλαμπ ακούγοντας αυτό το είδος μουσικής. Δε σε κατακρίνω για κανέναν λόγο. Δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, κι εγώ έχω ακούσει κομμάτια και τα έχω σιγοτραγουδήσει και έχω χορέψει στους ρυθμούς τους. Όμως εδώ ξεπερνάμε κάθε όριο, αδερφέ.
Σε αυτούς τους στίχους στοχεύεται μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, εκείνοι με αναπηρία, και ουσιαστικά προσβάλλονται με κάθε δυνατό τρόπο. Όταν λοιπόν ένας καλλιτέχνης με τόση επιρροή, ειδικότερα σε εφηβικό κοινό, εντάσσει στα τραγούδια του μια τόσο ακραία ρητορική μίσους και σεξισμού για μια ευάλωτη ομάδα του συνόλου, φανταζόμαστε τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό στο άμεσο μέλλον; Μάλλον ναι.
Όλοι ψάχνουμε το κίνητρο. Γιατί να επιλέξεις να χρησιμοποιήσεις αυτά τα λόγια και να είναι αυτός ο τρόπος που θα επικοινωνήσεις με το κοινό σου; Είναι άγνοια; Είναι αγένεια; Είναι η ανάγκη αυτοπροβολής με κάτι που εξαρχής γνωρίζουμε ότι πουλάει και ας γίνει ντόρος με όποιο κόστος; Το σίγουρο είναι πως ο λόγος ενός καλλιτέχνη μετράει. Ένα παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον καλλιτέχνη από τις απόψεις του, όπως και κανένας άλλωστε. Ένα παιδί θα ακούσει μουσική. Θα ακούσει τον αγαπημένο του καλλιτέχνη. Για εκείνο αυτός ο άνθρωπος αποτελεί πρότυπο. Θέλει να μεγαλώσει και να του μοιάσει.
Όταν όμως το άτομο αυτό, αναπαράγει και καθιστά αποδεκτή τη μισαναπηρία και τον σεξιστικό λόγο, σιγοτραγουδώντας τον σε παιδικά πάρτι, τότε σίγουρα έχουμε πρόβλημα. Συμφωνούμε; Είναι τα πρότυπα που προβάλει η τραπ μουσική το πρόβλημα. Είναι η βία, τα ναρκwτικά, τα @πλα, η κοινωνική αποξένωση και υποτίμηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, είναι ο σεξισμός. Κάθε στίχος είναι και μια δήλωση. Για τους τράπερς η politically incorrect συμπεριφορά είναι ένα μοντέλο επιχείρησης που τους προσφέρει χρήμα. Kι αν η μουσική είναι τέχνη και υπάρχει ελευθερία έκφρασης, αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει όριο. Το συμπέρασμα είναι πως εφόσον δεν τελείται κάποια παράνομη πράξη και αυτή είναι η λεγόμενη κουλτούρα της τραπ μουσικής, δεν υπάρχει κάτι για να κάνουμε cancel. Η τραπ πουλάει και όσο πουλάει θα έχει δύναμη και επιρροή. Και ας πουλάει για τους λάθους λόγους.
Με ανάρτησή της στο site της, η Εθνική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία αναφέρει: «Η μισαναπηρική ρητορική είναι εδώ και δυστυχώς τείνει να αυξηθεί. Το αναπηρικό κίνημα δε θα μείνει σιωπηλό. Θα απαντά με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αξιοπρέπεια σε κάθε απόπειρα υποτίμησης των ατόμων και ιδιαίτερα των παιδιών με αναπηρία, με χρόνιες ή/ και σπάνιες παθήσεις, των οικογενειών τους. Ένας καλλιτέχνης που σέβεται το κοινό του, και κυρίως τον εαυτό του, οφείλει να ζητήσει συγγνώμη. Όχι για να σώσει την εικόνα του, αλλά για να κάνει το ελάχιστο ανθρώπινο βήμα μπροστά. Και βέβαια να αποσύρει το τραγούδι.».
Συντάκτης: Λαμπρινή Νταβέλη
