Μου αρέσουν όσοι σνομπάρουν τον έρωτα.
Τους ‘υχαριστιέμαι, τους απολαμβάνω και ειδικότερα αν είναι καλοκαιράκι, τύχει να βρεθούμε σε καμιά ωραία βεράντα με φιδάκι να μοσχομυρίζει, αν ανάψουμε δυο τσιγάρα, ανάψουν και τα αίματα, γίνονται κάτι κουβέντες απ’αυτές που ‘χεις να χαίρεσαι.
Μου αρέσουν γιατί έχουν αποστηθίσει τόσο ωραία τον λόγο τους, που όταν τον απαγγέλλουν, κάνεις ησυχία μη χάσεις λέξη.
Οσκαρική η ερμηνεία. Και οι απαξιωτικές γκριμάτσες και τα ειρωνικά χαμόγελα και η έπαρση στο μάτι, να κραυγάζει από μακριά την τρομάρα. Τους κάνω χάζι και τους συναναστρέφομαι, γιατί και η φιλία για να βαστάξει χρόνια, τη θέλει τη διαφορετικότητά της.
Μου αρέσουν όσοι σνομπάρουν τον έρωτα.
Γιατί όταν τύχει και τρακάρουν μετωπικά μαζί του, είναι η καλύτερη ευκαιρία για να κανονίσω μάζωξη στο σπίτι και να ανοίξω φύλλο για πίτσα παραδοσιακή.
Έρχονται γύρω στις εννιά. Στα ηχεία jazz, χαλαρή υπόκρουση. Ψυχαναλυτική. Του σερβίρεις την πίτσα και ξεροκαταπίνεις, να πιάσει το νόημα να σου πει τα καθέκαστα. Πέρα βρέχει.
Τρεις ώρες μετά, θα ψελλίσει δυο κουβέντες, τάχα μου για να θρέψει την περιεργειά σου. Και οι δυο κουβέντες, θα φέρουν τις τέσσερις και οι τέσσερις, τις οχτώ. Και θα σας βρει το ξημέρωμα στην ανάλυσης της υπεραναλύσεως, με Τερζή στα ηχεία και απαραίτητο πέρασμα από Διονυσίου.
Θα αρκεστεί βέβαια στα γεγονότα. Με γαργαλιστικές λεπτομέρειες όμως. Μη φανταστείς οτι θα ακούσεις για τραύματα ή δράματα. Τα ‘χουν αποτινάξει αυτά από πάνω τους.
Όσοι σνομπάρουν τον έρωτα τρέχουν διαρκώς με χίλια, αλλά με ανοιχτό αερόσακο. Η ασφάλεια που καταργεί το ρίσκο, η ισοπέδωση του πάθους.
Είναι σκέτη απόλαυση σας λέω. Να τους ακούς με ψυχραιμία και επιχείρημα να απαξιώνουν το συναίσθημα, με μια τέτοια πειθώ, που δε θα είχε ούτε ο πιο ακριβοπληρωμένος δικηγόρος της Φιλοθέης.
Δεν είναι όμως μόνο ο έρωτας, ο αγαπημένος τους αντίπαλος. Είναι και όλα όσα σχετίζονται με αυτόν.
Η ποίηση, ο γάμος, η γυναικεία λογοτεχνία, τα περιοδικά.
Αν η κουβέντα προχωρήσει ως εκεί, τότε απολαμβάνεις ένα πραγματικό ρεσιτάλ.
Γιατί όσοι σνομπάρουν τον έρωτα, δεν είναι μόνο δυστυχείς, είναι βαθύτατα νυχτωμένοι. Κι αυτό γιατί έχουν αποποιηθεί τη φύση τους. Αυτή την ανθρώπινη υπόσταση που ανάγει το συναίσθημα, όχι σε επιθυμία, αλλά σε ουσιαστική πρωτογενή ανάγκη.
Ο έρωτας στο γενικότερο του πλαίσιο, είναι μια από τις πιο κερδοφόρες μπίζνες. Και είναι τόσο κερδοφόρα, ακριβώς εξαιτίας της αναγκαιότητας της.
Στην περίπτωση του έρωτα, δεν ισχύει ο γενικός κανόνας του marketing, περί δημιουργίας αναγκών. Στον έρωτα το marketing, είναι το ζήτημα αυτό καθ’αυτό.
Ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος, ψοφάει για αγάπη με την ίδια ένταση που ψοφάει για φαγητό.
Όσοι πάσχουν απο συναισθηματική ανορεξία, νοσούν ακριβώς το ίδιο με όσους πάσχουν από σωματική. Το κωμικοτραγικό του πράγματος, ξεκινά τη στιγμή που ο ανορεκτικός προσπαθεί να σε πείσει ότι είναι χορτασμένος.
Όσοι σνομπάρουν τον έρωτα, καταφέρνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να βρίσκονται διαρκώς μπερδεμένοι σε καταστάσεις, που όπως θα σου πουν «ανάθεμα την τύχη που τους κυνηγάει.» Τρίγωνα, τετράγωνα, παρασκήνια, πλεκτάνες, σεναριολογίες. Γι’αυτο τα ονομάζουν όλα παιχνίδι και καθάρισαν.
Δεν κόπτονται για τίποτα πέραν της πολιτικής, της τσέπης τους, άντε και της μπάλας.
Αν πιάσεις κουβέντα μαζί τους για κανένα πάθος, μαύρο φίδι που σ’έφαγε. Θα σε λούσουν από πάνω ως κάτω με ο,τι λογής υποτιμητικό επίθετο μπορείς να σκεφτείς και θα σε περιφρονήσουν. Είναι οι ίδιοι που περιφρονούσαν τον Παπακαλιάτη πρόπερσι και κάνανε ουρές στα σινεμά για να τον δούνε. Με καπέλο στην ουρά, μην τυχόν και τους αναγνωρίσει ο γείτονας και τους πει γυναικούλες.
«Για χατίρι της Μαρίας πήγαμε», θα σου πουν, αλλά εγώ παίρνω όρκο ότι μια χαρά θα τον ξανάβλεπαν και θα το ‘καναν και γαργάρα.
Γιατί όσοι σνομπάρουν τον έρωτα, δεν είναι παρά μια μόδα της εποχής. Ένα σύγχρονο κομπλεξικό κίνημα. Και λεώ της εποχής, γιατί είναι δύσκολο, ακόμη και σήμερα, να πετύχεις παππού εκεί γύρω στα εβδομήντα-ογδόντα και να μη σου μιλήσει με νοσταλγία για τις νεανικές του καψούρες.
Είναι μόδα, όπως οι χίπστερς ή οι σέλφις, μόνο που δείχνει να ήρθε για να μείνει.
Όσοι σνομπάρουν τον έρωτα, είναι απλώς ενοχλητικά, κακομαθημένα και αυθάδικα τρολς.
Τρολς της ίδιας της ζωής.
Συντάκτης: Κατερίνα Κεχαγιά
