Στις πορείες που συγκλόνισαν την Αθήνα για την τραγωδία στα Τέμπη, όπου η οργή και η θλίψη ξεχείλισαν στους δρόμους, μια εικόνα κατάφερε να ξεχωρίσει μέσα στη γενικευμένη ένταση. Ένας μουσικός, μόνος, με μια κιθάρα στα χέρια και μια φυσαρμόνικα στο στόμα, στάθηκε δίπλα από τις διμοιρίες των αστυνομικών και άφησε τη μουσική να μιλήσει στη δίνη των συγκρούσεων. Η φιγούρα του, αέρινη, δημιουργούσε μια αίσθηση γαλήνης, χαράζοντας ένα αλησμόνητο στιγμιότυπο. Η μελωδία η οποία φαινόταν να ακούγεται απαλά, σαν μουσικό χαλί, τη στιγμή των επεισοδίων ανάμεσα στα χημικά και τις συγκρούσεις, έμοιαζε σαν ένα αντίβαρο σε όλα όσα συνέβαιναν δίπλα του.
Η στιγμή αυτή δεν απαθανατίστηκε τυχαία, σε μια πορεία όπου η οργή ξεχείλιζε. Η εικόνα αυτού του μουσικού ήρθε να θυμίσει ότι η διαμαρτυρία είχε κι αυτή τη μορφή. Τη στιγμή που τα χημικά γέμιζαν την ατμόσφαιρα, οι χορδές της κιθάρας ακούγονταν σαν φάρμακο· η μουσική δεν ήθελε να καλύψει την ένταση, αλλά να την αντικρούσει με τρόπο απλό, σαν να είναι μια ιδιόμορφη πράξη αντίστασης, η οποία, δε φωνάζει, αλλά επιμένει.
Η αντίθεση ήταν σχεδόν κινηματογραφική. Από τη μία πλευρά, οι πάνοπλοι άνδρες με τις ασπίδες και τις στολές, έτοιμοι να συγκρουστούν, από την άλλη, ένας άνθρωπος μόνος, άοπλος, με μοναδικές του ασπίδες την κιθάρα, τη φυσαρμόνικά του και τις μελωδίες του. Η παρουσία του δεν προκαλούσε, δε φώναζε συνθήματα, δεν κινούνταν επιθετικά, αντίθετα στεκόταν με διακριτικό τρόπο, ο οποίος έμοιαζε σχεδόν ακατάλληλος για το σκηνικό γύρω του. Και ακριβώς αυτή η αταίριαστη εικόνα ήταν που έκανε τη στιγμή τόσο δυνατή και τόσο μοναδική ταυτόχρονα.
Η μουσική του έγινε ένας ψίθυρος μέσα στον συρφετό. Όσο εκτοξεύονταν αντικείμενα και οι εκρήξεις έσπαγαν την ησυχία με έναν εκκωφαντικό, τρομακτικό σχεδόν θόρυβο από την πλευρά των ΜΑΤ, οι νότες συνέχιζαν να κυλούν, εύθραυστες, αθόρυβες, αλλά παρούσες. Δεν πρόκειται για μια επίδειξη γενναιότητας, ούτε για μια πράξη θεατρινισμού. Αυτή η πράξη απέκτησε τη δική της βαρύτητα, διότι δεν επιδίωκε να τραβήξει την προσοχή. Ο μουσικός δε ζητούσε να γίνει σύμβολο, διάλεξε να παραμείνει εκεί, σε πείσμα της βίας που ξέσπαγε δίπλα του, επιλέγοντας τη μουσική ως μέσο έκφρασης, σαν να ήθελε να αποδείξει ότι ακόμα και η ηρεμία μπορεί να είναι μια μορφή αντίστασης, ίσως η πιο δύσκολη από όλες.
Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο της εικόνας αυτής ήταν ότι δεν ακύρωνε το σώμα της συγκέντρωσης, αντιθέτως την αναδείκνυε με πρωτότυπο και όμορφο ίσως τρόπο. Η μουσική του φάνηκε εκείνη τη στιγμή σαν ένας άλλος τρόπος να ειπωθεί το αίτημα του κόσμου με έναν διαφορετικό τρόπο, άλλωστε η μουσική πάντα έχει τον τρόπο να ενώνει και όχι να διχάζει τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η εικόνα έκανε τον γύρο του διαδικτύου. Σε έναν κόσμο όπου η βία συχνά μοιάζει η μόνη δυνατή απάντηση, η παρουσία ενός μουσικού να επιμένει στην ειρήνη είναι πρωτοφανής. Η τέχνη, σε όλες τις εποχές, είχε πάντα τη δύναμη να γίνεται φωνή εκεί όπου οι λέξεις δεν αρκούν, εκείνη τη στιγμή η κιθάρα έγινε το πιο ξεχωριστό σύνθημα το οποίο αν και δεν ακούστηκε δυνατά, κατάφερε να ακουστεί πιο βαθιά από οποιαδήποτε κραυγή.\
Η εικόνα αυτή αντικατόπτρισε δύο κόσμους, τον κόσμο της σύγκρουσης και τον κόσμο της δημιουργικής έκφρασης. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος για τον οποίο θα μείνει χαραγμένη στη σκέψη μας, διότι λειτούργησε ως μια μικρή υπενθύμιση ότι η αντίσταση δεν εκφράζεται μόνο με βία και ότι η ηρεμία μπορεί να γίνει η πιο δυνατή μορφή διαμαρτυρίας. Μέσα στο χάος, ήταν σαν να δηλώνεται πως, ακόμα και όταν όλα καίγονται, η τέχνη στέκεται όρθια. Ακόμα και μπροστά στα σπρωξίματα των αστυνομικών εναντίον του. Ακόμα και στα υποτιμητικά “φύγε από δω” που άκουσε.
Ακόμα και μέσα στη μεγαλύτερη δίνη, βρίσκεται πάντα χώρος για μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα, ακριβώς επειδή η μουσική έχει πάντα τον καλύτερο τρόπο για να μεταδίδει κοινωνικά μηνύματα.
Συντάκτης: Μαριάννα Χατζή
