Μαζί δεν κάναμε μα χώρια τα καταφέραμε

Εμείς οι δυο κάποτε ζήσαμε κάτι δυνατό. Δημιουργήσαμε μια όμορφη σχέση και ταιριάξαμε σε μια χρονική στιγμή που αντιλαμβανόμασταν και γευόμασταν τη ζωή με τον ίδιο τρόπο, που θέλαμε λιγότερα πράγματα για να είμαστε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι, που μας αρκούσαν μόνο χάδια, αγκαλιές και μέρες γεμάτες έρωτα. Αφήναμε στην άκρη όλα μας τα σοβαρά θέματα, ενίοτε κουκουλώνοντάς τα και ικανοποιούμασταν στο να μην τα αναλύουμε και δυσκολεύουμε τις ζωές μας. Καταλήγαμε σε στιγμές πρόσκαιρης ευτυχίας. Δεν αφήσαμε τους εαυτούς μας να ξεδιπλωθούν ποτέ, αισθανόμασταν γεμάτοι μόνο περνώντας τις ώρες μας μαζί. Με την αφέλεια της νιότης μας, χωρίς αίσθηση του κινδύνου του έρωτά μας. Δεν αναλύαμε, δε μας ένοιαζε, δε σχεδιάζαμε.  Άλλωστε ακόμη και ‘κείνες οι συζητήσεις μας είχαν μια γλύκα, ένα μείγμα από σοβαρά κι ευτράπελα μαζί.

Ξέρω πως το μυαλό είναι ο στόχος. Και όσο μεγαλώναμε, διαπιστώναμε πως αυτό δεν το κατακτήσαμε ποτέ μας. Αλλάζουμε, όσο αλλάζουν και όλα γύρω μας. Και γινόμαστε διαφορετικοί, ίσως έτσι να μεγαλώνουμε τις αποστάσεις στις ζωές μας και να αλλάζουμε χαρακτήρες. Και δεν είναι κακό. Αγαπηθήκαμε όταν και με όποιο τρόπο διαθέταμε. Δε μας κατηγορώ που πια δε θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Και νοιάζομαι και ίσως με έναν άλλο διαφορετικό τρόπο, εξακολουθώ να σ’ αγαπάω ακόμη. Και σήμερα ξέρουμε και οι δυο μας πως οι απαιτήσεις και τα θέλω μας έχουν αλλάξει. Και η διάθεσή μας. Τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Γνωρίζουμε πως κάποιος από τους δυο μας θα έτρεχε και ο άλλος θα περπατούσε. Και θα ήταν άδικο και για τους δυο μας να σταματούσαμε για να περιμένουμε τον άλλον. Αυτό θα μας τσάκιζε. Και δεν μπορούμε όσο περνάει ο καιρός να πιστεύουμε σε όρκους αλλαγής για να διαιωνίζουμε μέσα από αποτυχημένες προσπάθειες μας μια νέα αρχή. Στο «τίποτα δε θα αλλάξει» απαντάμε πως όλα αλλάζουν. Και πρώτοι απ΄ όλους εμείς οι ίδιοι. Ευτυχώς που μπορούμε ακόμη και χαμογελάμε. Και κείνο είναι που κρατάμε από την παλιά μας αγάπη. Και ξέρουμε πως θα έρθουν και άλλες στην πορεία, ίσως καλύτερες ίσως χειρότερες, η κάθε μία όμως ανάλογη με τη σοφία της ηλικίας μας. Βλέπουμε γύρω μας και αντιλαμβανόμαστε πως οι ζωές μας μεταμορφώνονται. Και αυτό δε μας κάνει πεζούς και ωμούς. Είναι αλήθειες που φανερώνονται και μας κάνουν να προχωράμε. Μπορούμε να αγαπάμε, να γελάμε και να ερωτευόμαστε πάλι και πάλι. Μπορούμε να κοιταζόμαστε και να μη νιώθουμε πληγωμένοι ο ένας για τον άλλον. Ξέραμε και οι δυο πως σταματήσαμε όταν έπρεπε. Κλείνουμε τους κύκλους μας και τους λογαριασμούς μας. Και ξέρεις τι μένει απ’ όλο αυτό; Η γλυκιά ανάμνηση.

Και είναι άδικο να τελειώνουμε τις σχέσεις κρατώντας κακίες. Τόσα μπορούσαμε και τόσα κάναμε ο καθένας μας. Είναι όμως υπέροχο, πολύ αργότερα στις ζωές μας να έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις από τον άλλον, να κρατάμε τα καλύτερά του και γιατί όχι να είναι ένα ακόμα κριτήριο στις μετέπειτα συναισθηματικές μας επιλογές. Ο καθένας μας αφήνει το στίγμα του. Οι παλιές αγάπες, λένε, πάνε στον παράδεισο. Όσο μεγαλώνουμε θα θέλουμε και μια κόλαση που θα τις βουτάμε για να μας κρατάνε ζωντανούς.