Με τα χρόνια ο έρωτας βιώνεται πιο ρεαλιστικά

Πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσες. Γι΄άλλους θεωρείται μεγάλο το 25, γι΄άλλους το 35, γι΄άλλους το 45 και ούτω καθ΄ εξής. Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει πως η ζωή είναι για να σε εξελίσσει. Σου δίνει έναν τεράστιο όγκο γνώσης και συνήθως με τον κακό τον τρόπο και με πρώτη και συχνότερη αιτία τον έρωτα.

Σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις ενός μεγάλου έρωτα που άρχισε και συνεχίζει να υπάρχει χωρίς ευτράπελα και χωρίς απογοητεύσεις, μα η πλειοψηφία τα φάγαμε τα μουτράκια μας. Το πιο απίστευτο κομμάτι είναι που όταν την πατάς, κλαις, οδύρεσαι, χτυπιέσαι και πίνεις στην υγειά της αχάριστης που δεν άξιζε τόσο, μα μόλις περάσει λίγο ο καιρός και φέρει το ρημαδοσύμπαν, που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά, την επόμενη σχέση που είναι βελτιωμένη έκδοση, λες πάλι καλά που ήρθαν έτσι τα πράγματα και γνώρισες το άτομο εκείνο το ένα. Έλα που δεν είναι τυχαία η βελτιωμένη έκδοση όμως. Γιατί το σύμπαν που αναφέρουμε δεν είναι μαγικό τζίνι, αλλά απλώς η δύναμη του δικού μας του μυαλού.

Να εξηγηθώ· δεν έχουμε τηλεπάθεια, απλά εσύ αλλάζεις τον τρόπο σκέψης σου. Μαθαίνεις και επαναπρογραμματίζεσαι να κοιτάς πιο καθαρά την επόμενη φορά. Γιατί θα έρθει.

Όταν λοιπόν το startover του έρωτα είναι πλέον υπαρκτό στη ζωή σου, συνειδητοποιείς πολλά κι ενδιαφέροντα πραγματάκια. Πρώτο και κυριότερο: το συνεχές φλερτ στη εποχή των social media αρχίζει να μη σε γεμίζει. Άντε να γνωρίσουμε, άντε και να βγούμε άντε και να περάσουμε κενές βραδιές σε άλλα κρεβάτια και την ανεβάσαμε την αυτοπεποίθηση. Ή μήπως όχι; Γιατί αν την ανέβασες μ΄αυτόν τον τρόπο να ΄σαι σίγουρος πως θα κατέβει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σαν τις ουσίες ένα πράγμα. Σε καλύπτουν για λίγη ώρα, ξεχνάς τα πάντα και μετά χείμαρρος συναισθημάτων πέφτουν να σε φάνε.

Αυτό που ψάχνουμε τον άλλον που θα γεμίσει τα κενά μας; Τεράστια συνωμοσία παιδιά. Κενά γεμισμένα από άλλον σημαίνει παραίτηση κι εξάρτηση. Άντε τώρα να χωρίσεις. Την έβαψες. Ενώ αν τα εντοπίσεις και τα δουλέψεις, έρχεσαι σε θέση ανεξαρτησίας. Κάνεις κάτι επειδή θέλεις, όχι επειδή τρέμεις να μείνεις μόνος. Πόσο ωραίο αυτό; Είμαι εγώ είσαι κι εσύ, έλα να συμπορευτούμε.

Στο κομμάτι που λείπει του Silverstein, που περιγράφεται το πώς λειτουργούμε στις σχέσεις, όταν έρχεται το μεγάλο Ο, το κομμάτι αναρωτιέται πώς μπορεί να κουμπώσει πάνω του. Ρωτάει «τι χρειάζεσαι;», «τίποτα» αποκρίνεται αυτό. Όταν τσουλήσεις μόνο σου μπορούμε να τσουλήσουμε παρέα. Δύσκολο; Ναι. Ακατόρθωτο; Όχι. Αρκεί να απορροφάς σαν σφουγγάρι τα μαθήματα που σου δίνει ο πόνος των ερωτικών σχέσεων. Δεν επενδύεις στον άλλον, δεν τον αλλάζεις, δεν υπόσχεσαι και δεν ακούς τα μεγάλα λόγια. Ξέρεις. Όλα είναι ρευστά, όλα είναι κύκλος. Ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό να μην εμπιστεύεσαι, γιατί αυτά που λες τώρα, αύριο μπορεί να μην τα νιώθεις κι είναι απόλυτα ανθρώπινο.

Και σου λέω να μην τα λες; Όχι, είναι αντίδραση έκρηξης ορμονών. Πόσα θα γλιτώναμε αν το βλέπαμε τόσο απλά και βιολογικά, πόσο εύκολα θα ήταν όλα. Να είσαι προσεκτικός στη χρήση του χρόνου μέλλοντα. Εδώ είμαστε. Τώρα. Αύριο μπορεί και να μην είμαστε. Σόρι αλλά έτσι είναι. Κι ο έρωτας σήμερα φεύγει, αύριο έρχεται και σε συναρπάζει. Θα το χάσεις;