Μέχρι πότε άραγε μπορεί να καίει η φωτιά σας;

Μερικοί άνθρωποι είναι ρομαντικοί ρε παιδί μου. Πιστεύουν στη μαγεία του έρωτα. Δεν αναφέρομαι σε λουλούδια, μονόπετρα και ιππότες, χωρί να τα μειώνω όλα αυτά. Αναφέρομαι μόνο στο πηγαίο πάθος που ζώνει την ψυχή μας. Πάθος σε όλα. Στο πώς ζεις, πώς κάνεις έρωτα, πώς φιλάς το ταίρι σου. Στο ότι θέλεις να μοιραστείς στιγμές, να κάνεις λάθη, να πεις ιστορίες, να κάνεις βλακείες. Ακόμα κι οι βλακείες υποδηλώνουν όρεξη για ζωή. Και ο βασιλιάς όλων; Ο έρωτας. Αυτό το συναίσθημα δεν το αλλάζω με τίποτα. Όλοι το νιώσαμε. Μας απογείωσε, σπαρταρίσαμε γι’ αυτόν και μας αναζωογόνησε. Αν δεν είναι αυτό ευτυχία τότε τι; Μα γιατί σβήνει;

Πολλές φορές αισθάνομαι τελείως anti-fit σ΄αυτόν τον κόσμο. Είναι σκληρός κι ωμός για τα ιδανικά μου. Ζεις έναν πρωτόγνωρο έρωτα, πετάς σε πελάγη ευτυχίας, ο άνθρωπός σου άργησε μα ήρθε. Ορμόνες κάνουν πάρτι, ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι κι όταν κοιμάσαι, το θεωρείς χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Όλα είναι όμορφα δίπλα σ΄αυτόν τον ένα άνθρωπο που κατέφτασε στο πλευρό σου για να μοιραστείτε όμορφες στιγμές. Όλα αποκτούν άλλο νόημα. Τα σχέδια δίνουν και παίρνουν. Ταξίδια, συγκατοίκηση, διακοπές, όλα ρόδινα και συναρπαστικά. Ντοπάρισμα κανονικό. Κι αφήνεσαι. Και λιώνεις και νιώθεις μια αξεπέραστη αγαλλίαση. Όλοι το νιώσαμε κάποτε κι αν δεν το νιώσαμε θα καταλάβουμε τη διαφορά όταν έρθει. Είναι εξαιρετική πηγή ενέργειας ο έρωτας μα έχει ένα κακό. Φθίνει. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;

Καθίζηση. Τα χρόνια περνούν κι ενώ όλα κυλούν ομαλά, ξαφνικά κάτι αλλάζει. Τι είναι επιτέλους αυτό; Ναι, μεγαλώνουμε, μα αυτό δε συνεπάγεται μείωση συναισθήματος κι αύξηση της λογικής απαραίτητα. Τι γίνεται; Γιατί έφυγε η χαρά; Πού πήγαν τα πειράγματα; Εκείνα τα ωραία κοπλιμέντα; Οι αξεπέραστες αγκαλιές; Εκείνα τα παθιασμένα φιλιά που πάγωναν το χρόνο; Τόσο λίγο διαρκεί η αφοσίωσή μας στο συναίσθημα αυτό που μας έδειξε τι σημαίνει πραγματική ευτυχία;

Έπειτα έρχεται η ανασφάλεια. Γιατί θα έρθει. Γιατί φοβάσαι πως θα χάσεις τον άνθρωπο που σου χάρισε τις ωραιότερες στιγμές σου, αν βρεθεί άλλος νέος δότης χαράς. Δε μετουσιώνεται πάντα ο έρωτας σε αγάπη. Είναι μια φυσική διαδικασία μα η αγάπη δεν επέρχεται πάντα. Μερικοί βαπτίζουν έτσι τη συνήθεια κάνοντας τεράστιο λάθος. Υπάρχει η εξέλιξη των ατόμων, σαφώς, μα ακόμη κι αυτή μπορεί να γίνει παράλληλα. Παρ΄όλα αυτά, έρχεται λοιπόν η φθορά. Κάποιοι τη θεωρούν λογικότατη. Κάποιοι άλλοι, ίσως πολύ λιγότεροι, παράλογη. Δυστυχώς η ανθρώπινη φύση καταρρίπτει κάθε ελπίδα για ρομαντισμό κι εξιδανίκευση. Θέλει μόνιμα να κατακτά στόχους και να υπάρχει μέσα σε μια πρόκληση για να νιώθει την ντοπαμίνη να ρέει. Είναι μια μορφή εξάρτησης από την απόλαυση.

Σαν κάποιος να μας πασπάλισε στο τέλος της δημιουργίας μας με μια σκόνη απομυθοποίησης. Γιατί δυστυχώς ό, τι προσφέρεται ελεύθερα χάνει την αξία του. Κανείς δε θα ασχολούνταν με το ποντάρισμα αν μόνο κέρδιζε. Τον παράδεισο να μας κατεβάσουν και να μας τον προσφέρουν, απλά θα τον θεωρήσουμε δεδομένο. Μάταιος κόπος για τους ρομαντικούς. Λυπάμαι που κυριαρχεί ο ρεαλισμός, μα αυτή είναι η πορεία της ζωής. Κι αναρωτιέμαι αλήθεια. Μέχρι πότε μπορείς ν’ αγαπάς όταν ο ίδιος ο χρόνος δεν είναι ποτέ σύμμαχός σου; Θα μας πει ο έρωτας. Ανοησίες βασικά. Ο έρωτα ποτέ δε λέει.