Και ποιος είπε πως αυτού του είδους ο χωρισμός δεν πονάει, δεν αφήνει πληγές, πως είναι εύκολος; Όλοι οι χωρισμοί έχουν μέσα τους πόνο, θλίψη. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως οι χωρισμοί που γίνονται από κοινού είναι και πιο εύκολα διαχειρίσιμοι, αλλά στην πραγματικότητα δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν τα ερωτικά συναισθήματα έπαψαν να υπάρχουν. Υπάρχουν τα αλλά, τα πιο βαθιά, όπως η αγάπη, η εκτίμηση, ο σεβασμός. Κι όταν φτάνεις σε σημείο να πρέπει να τα βάλεις στην άκρη για το καλό και των δυο, φυσικά, βιώνεις κάτι εξαιρετικά δύσκολο.
Ο χωρισμός από κοινού μπορεί να μην έχει συναισθήματα όπως ο θυμός, η ζήλια, η κτητικότητα, αλλά έχει μέσα του τον αποχωρισμό, την πίκρα, την ανασφάλεια, την ενοχή της παραίτησης. Αυτά τα συναισθήματα πονάνε περισσότερο από κάθε άλλο κοινό συναίσθημα απώλειας, καθώς δεν έχεις κάποιον να κατηγορήσεις, επομένως αναγκάζεσαι να αναλάβεις την ευθύνη σου. Ακόμα κι αν η ρουτίνα, ο χρόνος, τα προβλήματα φθείρουν τη σχέση και για να μη φτάσει σε σημείο η αγάπη να καταλήγει σε μίσος, το ζευγάρι επιλέξει πολλές φορές να πάρει χωριστούς δρόμους, φυσικά και πονάει. Πονάει η ιδέα να αποχωριστείς έναν άνθρωπο που τόσα έχεις περάσει μαζί του, το στήριγμά σου τόσα χρόνια που έστεκε βράχος δίπλα σου.
Ο πόνος του αποχωρισμού, η απώλειας μιας ασφαλείας που έχεις δημιουργήσει με κάποιον άνθρωπο φυσικά και είναι μεγάλο πλήγμα. Ίσως το πιο τραγικό όλων είναι να βλέπεις πως πρέπει να τελειώσει, να το αποδέχεσαι μέσα σου, να συμφωνεί κι η σχέση σου και να το λήγετε. Γιατί εκεί, παραδέχεσαι ότι απέτυχες, ότι αποτύχατε. Κι είναι σκληρό να πρέπει να καταπολεμήσεις απώλεια μαζί με αυτογνωσία. Είναι σωτήριο στον χωρισμό να κλείνεις μάτια κι αυτιά, να πεισμώνεις και να κατηγορείς. Κι όταν δεν μπορείς, τότε σφίγγει ο κλοιός δέκα φορές παραπάνω.
Το να έχεις χτίσει τόσα χρόνια μια σχέση εμπιστοσύνης κι αγάπης με έναν άνθρωπο και μετά να αποφασίζεις να τραβήξεις ξεχωριστούς δρόμους αν μη τι άλλο μόνο εύκολο δεν μπορεί να είναι, τι κι αν πάρθηκε η απόφαση από κοινού. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει άλλη λύση, ακόμα κι αν είναι μονόδρομος, δεν είναι ποτέ εύκολο να αποχωριστείς έναν άνθρωπο με τον οποίο συμφωνείτε πως όσο κι αν το παλέψατε, τελικά δε σας βγήκε. Δε βγαίνει νικητής, δεν υπάρχει σκορ, δε φταίει κανείς. Κι αυτό στον χωρισμό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει.
Το πιο ανώδυνο, τελικά, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι, αν στα πρώτα δείγματα ότι πάει κάτι στραβά και στα πρώτα συννεφάκια που κάνουν την εμφάνισή τους, να κοιτάξεις από την άλλη. Να τα αγνοήσεις έτσι ώστε να έχεις στο τέλος άλλοθι, ότι δεν ήξερες, ότι δεν είδες. Από την άλλη, μπορείς να συζητήσεις με το έτερόν σου ήμισυ γι’ αυτό και να κάνεις κάθε είδους προσπάθεια, να το φτάσεις μέχρι το τέλος, να το φτάσετε μέχρι τέλους. Αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο. Κι αν δεις πως γιατρειά εν τέλει δεν υπάρξει, θα επιλέξετε από κοινού τους χωριστούς σας δρόμους, σαν φόρο τιμής στη μέχρι τώρα σχέση, κρατώντας και τον χωρισμό κοινό. Δύσκολο, μα έτσι κάνουν όσοι αγαπούν πολύ και ξέρουν πως ήρθε η ώρα να πουν αντίο. Το λένε.
Συντάκτης: Νάντια Δεληγιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
