Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Τατιάνα Ταράτσα.
Ήλιος, θάλασσα, ανεμελιά και έρωτας οι λέξεις που περιγράφουν το καλοκαίρι. Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που τα βράδια αποκτούν μια άλλη πνοή, μια διαφορετική νότα και ένα ξεχωριστό άρωμα. Ζεις στιγμές χαλάρωσης και περιπέτειας, γνωρίζεις νέους ανθρώπους και ζεις νέες εμπειρίες και αν είσαι τυχερός θα ζήσεις και τον περιβόητο καλοκαιρινό έρωτα. Είναι ο έρωτας εκείνος που όλοι λένε ότι θα είναι εφήμερος με ημερομηνία λήξης, όμως αξίζει τόσο πολύ να το ζήσεις γιατί είναι κάτι μοναδικό.
Μπορεί να διαρκέσει από μια μέρα μέχρι μήνες ολόκληρους. Μπορεί να τον γνωρίσεις στη παραλία, στο beach party ένα βράδυ με πανσέληνο ή ακόμα και στην ουρά στο ΑΤΜ, στο πιο απρόσμενο μέρος και την πιο ακατάλληλη στιγμή. Κάπως έτσι έγινε. Ήμουν φοιτήτρια στα Χανιά εκείνο το καλοκαίρι και όπως όλοι πιστεύουν πως τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα, κάπως έτσι είναι και οι καλοκαιρινές εμπειρίες που ζεις τότε… μοναδικές!
Μία μέρα, αρχές καλοκαιριού, με αφόρητη ζέστη, περιμένοντας έξω από την τράπεζα, στην ουρά οι πίσω μου είχαν ξεκινήσει μια βαρετή συζήτηση για τα θέματα της επικαιρότητας και πώς έχουμε καταντήσει σαν χώρα και επειδή ήταν μπροστά μου τουλάχιστον πέντε άτομα αποφάσισα να κουβεντιάσω μαζί τους κι εγώ. Έτσι λοιπόν γνώρισα τον Αλέξανδρο. Ψηλός, μελαχρινός, είχε κάτι το ιδιαίτερο στο βλέμμα του που το πρόσεξα από τη πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν οι ματιές μας.
Μιλούσαμε μαζί με άλλον ένα κύριο για αρκετή ώρα ώσπου ήρθε η σειρά μου, πήρα τα χρήματά μου και πήρα τον δρόμο της επιστροφής αποχαιρετώντας τον με ένα φιλικό χαμόγελο. Και κάπως έτσι συνέχισα τη ζωή μου μην ελπίζοντας ότι θα τον ξαναδώ. Όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια… Ένα βράδυ, μετά από περίπου ένα μήνα, είχαμε βγει κοριτσοπαρέα για χαλαρό ποτάκι στα κλασσικά μας μέρη στο ίδιο μαγαζί που πηγαίναμε πάντα και που πλέον ξέραμε τον κάθε σερβιτόρο και πελάτη που ήταν εκεί. Κάποια στιγμή γυρνούσα από το μπάνιο και όταν έφτανα στο τραπέζι μας ένιωσα κάποιον να μου τραβάει το χέρι θέλοντας να με σταματήσει. Γυρνάω ξαφνιασμένη και αντικρίζω ξανά, εκείνο το ιδιαίτερο βλέμμα και αμέσως αναγνώρισα τον Αλέξανδρο παρ’ όλο τον χαμηλό φωτισμό και το γεγονός ότι είχε αφήσει μούσι.
Σάστισα προς στιγμήν, ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα (βασικά δεν περίμενα) να βρω σ’ αυτό το μαγαζί όμως προσπάθησα να κρατήσω τη ψυχραιμία μου παρόλο που η καρδιά μου ανέβασε ρυθμούς σε κλάσματα δευτερολέπτου. «Δε συστηθήκαμε τις προάλλες.. Αλέξανδρος! Και εσύ είσαι η…» είπε κοιτάζοντάς με μέσα στα μάτια. «Τατιάνα».
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το πιο ερωτικό και συναρπαστικό καλοκαίρι που έχω ζήσει ποτέ. Μετά από εκείνο το βράδυ κανονίσαμε να βρεθούμε για ποτό. Πήγαμε σε ένα ήσυχο μπαράκι, εκεί που δεν συχνάζω συνήθως, και με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος έκανα τόσο καιρό. Μιλούσαμε για ώρες ολόκληρες, λέγαμε τις ιστορίες μας, τα όνειρά μας και οτιδήποτε μας ερχόταν στο μυαλό. Ένιωσα σαν να τον ήξερα από πάντα, είχαμε μια χημεία που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ με κανέναν. Το βράδυ εκείνο ήταν ίσως από τα καλύτερα που έχω ζήσει, γιατί ένιωσα ότι βρήκα έναν άνθρωπο που με γέμιζε, έναν άνθρωπο που έψαχνα τόσο καιρό να βρω.
Το καλοκαίρι συνεχίστηκε, οι συναντήσεις μας σχεδόν καθημερινές και τα μηνύματα ατελείωτα. Πηγαίναμε σε μέρη που κανείς από τους δυο μας δεν είχε επισκεφθεί, ανακαλύπταμε κρυμμένα μαγαζάκια και γραφικά μέρη στα σοκάκια των Χανίων και κάπως έτσι ζούσαμε μοναδικές στιγμές , ζούσαμε τον δικό μας καλοκαιρινό έρωτα. Πηγαίναμε στις πιο απόκρυφες παραλίες της δυτικής Κρήτης, απολαμβάναμε τα βράδια με πανσέληνο σε ήσυχες ακρογιαλιές με μία μπίρα στο χέρι, αγκαλιασμένοι, κοιτώντας το κύμα να σκάει και απλά δεν μιλούσαμε για να μην χαλάσουμε αυτή την μοναδική στιγμή γαλήνης και χαλάρωσης. Ήταν από εκείνες τις ήσυχες στιγμές που δεν ένιωθα αμήχανα, ούτε ότι έπρεπε να πω κάτι για να σπάσει η ησυχία. Ένιωθα τόσο όμορφα έτσι όπως με είχε στην αγκαλιά του σφιχτά δίπλα του, άκουγα τον χτύπο της καρδιάς του τόσο δυνατά και ρυθμικά που ένιωθα τη δική μου να συγχρονίζεται στον δικό του ρυθμό.
Ένα βράδυ από εκείνα τα βράδια στην παραλία κάναμε έρωτα για πρώτη φορά. Ήταν φανταστικά. Έμοιαζε τόσο σωστό, αυθόρμητο και άνετο και από τους δυο μας. Παρόλο που γνωριζόμασταν λιγότερο από μήνα, νιώθαμε σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Ίσως να είχαμε γνωριστεί σε κάποια από τις προηγούμενές μας ζωές… κανείς δεν ξέρει! Λένε, ότι όταν βρεις την αδερφή ψυχή σου έχεις αυτή την αίσθηση, σαν να τον ξέρεις από παλιά. Κάπως έτσι ήταν και με μας. Και όπως δύο άνθρωποι συναντιούνται με τον πιο απρόσμενο και μοναδικό τρόπο, έτσι αποχαιρετιούνται κιόλας. Μερικά αντίο πονάνε, άλλα όμως όχι τόσο. Κάποια αντίο δεν πονάνε τόσο γιατί ξέρεις ότι τον άλλον θα τον ξαναδείς στο μέλλον, ελπίζεις σ ’αυτό κι ας μην γίνει ποτέ. Η ελπίδα είναι σημαντικό προσόν.
Στο τέλος του καλοκαιριού και αφού είχαμε περάσει ένα αξέχαστο καλοκαίρι, ο Αλέξανδρος (ως στρατιωτικός) πήρε μετάθεση για Θεσσαλονίκη. Και οι δύο ξέραμε, αν όχι από την αρχή, ότι η σχέση μας είχε ημερομηνία λήξης. Έτσι λοιπόν με αποχαιρέτησε στο αεροδρόμιο πριν φύγει με μία σφιχτή αγκαλιά η οποία φάνταζε να διαρκεί ώρες ολόκληρες, με κράταγε τόσο σφιχτά σαν να μην ήθελε να με αφήσει να φύγω, σαν να μην ήθελε να φύγει από δίπλα μου. «Να προσέχεις…» μου είπε δίνοντάς μου το φιλί του αποχαιρετισμού, εκείνο το φιλί που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου μέχρι σήμερα. «Και εσύ… Καλό ταξίδι!».
Δεν ξαναμιλήσαμε μετά από εκείνη τη μέρα. Όμως δεν ένιωθα πληγωμένη ή στεναχωρημένη. Νοσταλγία ίσως ναι. Αυτό που ήξερα σίγουρα ήταν ότι είχα ζήσει τόσες έντονες και μοναδικές στιγμές με έναν άνθρωπο που γνώρισα μόλις ενάμιση μήνα και με έκανε να νιώσω πρωτόγνωρα συναισθήματα. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου τόσο έντονα. Τον θυμάμαι μία στο τόσο, σε άσχετες στιγμές και χαμογελάω. Και πού ξέρεις, ίσως ξαναβρεθούμε τυχαία σε μερικά χρόνια σε κάποια ουρά ΑΤΜ ή πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον τυχαία στο δρόμο. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα τα φέρει η ζωή και τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Αν δύο άνθρωποι είναι γραφτό να είναι μαζί, η ζωή θα βρει τον τρόπο να τους ενώσει, αργά ή γρήγορα. Το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή και ελπίδα ότι μια μέρα θα βρεις τον άνθρωπό σου!
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Τατιάνας και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
