Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Ελένη Στεργίου.
Καλοκαίρι. Η μυρωδιά από το άγριο τριαντάφυλλο του κήπου μπαίνει από την ανοιχτή πόρτα του μπαλκονιού μου. Είναι πρωί και ο ήλιος έχει ανέβει για τα καλά και έχει αρχίσει να ζεσταίνει μετά την πρωινή δροσιά. Άλλο ένα μαγευτικό πρωινό που μυρίζει καλοκαίρι και που εγώ δε θα μπορέσω να γευτώ. Με μάτια κουρασμένα από την αϋπνία, πλάι σε μια κούπα καφέ προσπαθώ να αποστηθίσω τις προσφυγικές εισροές στην Ελλάδα κατά τον 19ο αιώνα. Όμως τα καναρίνια που κελαηδούν, δε με βοηθούν σε αυτή μου την προσπάθεια.
«Αυτό το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό» λέω κάθε φορά που προσπαθώ να ξεφύγω από την αγκαλιά του Μορφέα , που έρχεται να με πάρει κατά τις 4 τα ξημερώματα.
Ιούλιος. «Επιτέλους, ελευθερία!» σκέφτηκα. Και πώς θα μπορέσω πλέον να κοιμηθώ χωρίς ξυπνητήρι. Το καλοκαίρι είχε φτάσει και ήμουν πια ελεύθερη να το απολαύσω χωρίς να ανησυχώ για το αν θα προλάβω να κάνω επανάληψη την ύλη των αρχαίων ελληνικών για μια ακόμη φορά. Όπως και το προηγούμενο καλοκαίρι βρήκα δουλειά σε κάποια καφετέρια στην Χαλκιδική, πλάι στο κύμα. Όμως δε με ενδιέφερε καθόλου που αυτό το καλοκαίρι θα το περνούσα στο ίδιο μέρος με το προηγούμενο, δουλεύοντας. Η καφετέρια γέμιζε πάντα από τον κόσμο. Ίσως να φταίει και η ειδυλλιακή της τοποθεσία στην πιο όμορφη παραλία την Χαλκιδικής.
Ήμουν τόσο απασχολημένη εκείνη την ημέρα για να καταλάβω ότι με κοιτούσες. Πήρα παραγγελία χωρίς να σηκώσω τα μάτια μου από το χαρτί. Σε είδα όμως την ώρα που έφευγες και είδα την θήκη για τον καπνό σου πάνω στο τραπέζι. Εκείνη την παλιά θήκη με εξωτερική επένδυση από δέρμα. Ήταν η αγαπημένη σου είπες, αφού με ευχαρίστησες που την παρατήρησα και σε πρόλαβα πριν φύγεις για να την επιστρέψω.
Την πρώτη φορά που καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι για καφέ έπαιζες με εκείνο τον μεταλλικό zippo αναπτήρα σου. Εκείνον που είχε χαραγμένο το λογότυπο των Metallica. Χάρηκα που ακούμε την ίδια μουσική και εσύ εντυπωσιάστηκες. Δεν περίμενες να ακούω αυτό το είδος μουσικής. Όταν επιτέλους κατάφερα να βγάλω φωνή και να χαλαρώσω, σου έπιασα κουβέντα. Αργότερα δήλωσες πως δεν φαινόμουν για τέτοιο ταραχοποιό στοιχείο. Περάσαμε όλο το απόγευμα να μιλάμε. Ήσουν στο πρώτο έτος στο Πολυτεχνείο και οι συμβουλές για την φοιτητική ζωή, που είχες να μου δώσεις ήταν πολλές. Πολλές ήταν οι φορές που ήρθες ξανά στην καφετέρια μαζί με την παρέα σου. Τώρα όμως καταλάβαινα ότι με κοιτούσες. Ένιωθα το βλέμμα σου πάνω μου. Σε κοιτούσα και εγώ όταν δε με έβλεπες.
Σε ερωτεύτηκα ακόμη πιο πολύ όταν σε άκουσα να παίζεις στην κιθάρα το “wish you were here”. Όταν το λιγοστό φως της φωτιάς, που είχαμε ανάψει στην άμμο, φώτιζε το πρόσωπό σου. Όταν χανόσουν στις σκέψεις σου και χάιδευες, χωρίς να το συνειδητοποιείς το μούσι σου. Εγώ σε παρατηρούσα σιωπηλά και απολάμβανα την κάθε στιγμή μαζί σου.
Έφτασε Σεπτέμβριος και ναι, περνώ τα ήρεμα απογεύματα «με καφέ και τσιγάρο» με την παρέα από την σχολή. Άνθρωποι τριγύρω, χαμόγελα, όμορφη μουσική μέσα στο ζεστό μου σπίτι. Μέσα μου όμως βρέχει.
Χθες πήγα πάλι στην παραλία που πηγαίναμε οι δυο μας. Και περπάτησα πάλι πλάι στο κύμα όπως συνηθίζαμε να κάνουμε. Βούλιαξα για ακόμα μία φορά τα πόδια μου στην άμμο και πέταξα βότσαλα στην θάλασσα σαν μικρό παιδάκι, όπως έκανα όταν ήσουν και εσύ εκεί.
Χθες σε πήρα πάλι τηλέφωνο. Είχα ανάγκη να ακούσω τη φωνή σου. Αυτή την αρρενωπή, ήρεμη και βαθιά φωνή σου να με ρωτάει πώς περνάω και πώς πάει η σχολή. Αυτή τη φωνή να με καθησυχάζει στα δύσκολα και να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά και πως με θαυμάζει. Αχ πόσο ανάγκη έχω να ακούσω τη φωνή σου.
Θέλω να βγούμε άλλη μια φορά. Να κάτσουμε στην ίδια καφετέρια πλάι στο κύμα. Να παραγγείλω πάλι γαλλικό σκέτο και εσύ πάλι φρεντο εσπρέσο μέτριο. Να σε πειράξω πάλι όπως συνήθιζα. Να ανοίξουμε φιλοσοφική συζήτηση σαν εκείνες που κάναμε παλιά. Να με πειράξεις πάλι για τα μπλουζάκια και τα δαχτυλίδια που φοράω. Να σε πειράξω πάλι που είσαι ξινός και δε χαμογελάς σχεδόν ποτέ.
Να στρίψεις πάλι τσιγάρο με εκείνη την δεξιοτεχνία που προδίδει πως καπνίζεις από μικρός. Να κάνω τρακα πάλι τα τσιγάρα σου και εσύ πάλι να με αγριοκοιτάξεις που καπνίζω και κάνω κακό στην υγεία μου. Να κοιμηθούμε πάλι αγκαλιά. Και πάλι να μείνεις ξάγρυπνος να με κοιτάζεις που σου πήρα όλο το σεντόνι και το χώρο στο κρεβάτι. Να έρθεις πάλι να με ξυπνήσεις με ένα φιλί στο μέτωπο. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Έτσι απλώς να κάνεις αισθητή την παρουσία σου. Και εγώ πάλι να σου χαμογελάσω. Πώς γίνεται να
σου θυμώσω;
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Ελένης και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
