Έχω ένα ελάττωμα.
Εγώ, βέβαια, δεν το θεωρώ και τόσο μεγάλο ελάττωμα, αλλά και πάλι, από τη στιγμή που με κράζουν γι’ αυτό οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω μου, κι έχουν τονίσει πολλάκις την ανάγκη τους για αλλαγή, το βαφτίζω ελάττωμα. Βέβαια, ξέρουν πως ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, οπότε τα έχουν παρατήσει πια, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το ελάττωμα εξακολουθεί να υπάρχει.
Αργώ. Ναι, αργώ. Και δεν αργώ πέντε-δέκα λεπτά, αργώ περισσότερο, πάντα και παντού.
Έχω αργήσει και δύο ώρες, επειδή με πήρε ο ύπνος και έστησα άνθρωπο. Και όχι μία φορά. Έχω αργήσει σίγουρα και παραπάνω ώρες από δύο απλές και φλώρικες, αλλά δε μπορώ να το ανακαλέσω αυτή τη στιγμή, για να γίνω πιο συγκεκριμένη. Πάντως, έχει συμβεί σίγουρα.
Μην με παρεξηγείτε, δεν είναι ότι αργώ στα ραντεβού μου κανένα τρίωρο καθημερινά, αγνοήστε τα ακραία παραπάνω παραδείγματα, συμβαίνουν μια στο τόσο. Δεν είναι ότι αργώ, δηλαδή, καμιά ώρα σε κάθε ραντεβού μου και κάθε μέρα, όμως το 10-20′ είναι σιγουράκι. Εκεί κινούμαι, κυρίως.
Όμως, δεν είμαι η μόνη, έτσι; Ας μη γελιόμαστε, γατάκια.
Υπάρχουν κι άλλοι που αργούν και τους ξέρετε πολύ καλά. Κι όχι απλά τους ξέρετε, στραβώνει και λίγο το ματάκι καμιά φορά όταν συνηθίσετε στην αργοπορία τους.
Όλοι έχουν ένα φίλο που αργεί. Ε, λοιπόν, εγώ είμαι αυτός ο φίλος.
Κι έχω να δηλώσω κάτι, δημόσια, φωναχτά και με ειλικρίνεια, εκ μέρους όλων αυτών των μόνιμα αργοπορημένων ανθρώπων, που έχουν στήσει κόσμο και κοσμάκη: Δεν το κάνουμε επίτηδες.
Ω, ναι! Όσο κουλό κι αν σου ακούγεται, Ευρωπαίε, Εγγλέζε και πάντα oν-ταιμ φίλε μου, δεν είμαστε τόσο γαϊδούρια. Δε δίνουμε ραντεβού και λέμε «ω, ας αργήσω για να του σπάσω τα νεύρα του μαλακά, γιατί έτσι.»
Το ομολογώ κι ας σας χαλάσω την κοσμοθεωρία.
Απλα συμβαίνει, ρε παιδιά, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Μια θα είναι η βαρεμάρα να κουνηθείς, μια η γωνία του eyeliner που δε βγαίνει σε κάθε μάτι ίδια, μια σε πιάνει χέσιμο, μια δε βρίσκεις ρούχο, την άλλη δε σου κάθεται το μαλλί, άλλη πάλι έχεις χάσει τα κλειδιά σου, φεύγεις από το σπίτι και έχεις ξεχάσει τουλάχιστον τρία πράγματα οπότε ξαναγυρνάς, πρέπει να βάλεις βενζίνη, πρέπει να πας σε ένα atm επειδή ξέμεινες (τώρα που είναι και επίκαιρο το θέμα), ξέρετε πόσα πολλά πράγματα συμβαίνουν λίγο πριν την μεγάλη έξοδο κι εμποδίζουν περίτρανα να εμφανιστείς στην ώρα σου, όπως είναι πρέπον;
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως αργούμε επειδή όλα πρέπει να συμβούν την ώρα που βιαζόμαστε για να σηκωθούμε και να φύγουμε από το σπίτι. Όντως.
Οι προσωπικές μου εμπειρίες, για παράδειγμα, περιέχουν κάτι άκυρα τεστ εγκυμοσύνης, κάτι φακούς επαφής που φεύγουν από το μάτι σε άκυρες ώρες, φίλους που χώρισαν και κλαίγονται ή τηλέφωνα που αποφάσισαν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που είσαι μπροστά από την πόρτα να αρχίσουν να βαράνε, ενώ είναι σε φάση νεκρικής σιγής όλη την υπόλοιπη γαμημένη μέρα. Ε, μετά εμείς φταίμε που το σύμπαν γαμιέται;
Είναι καρμικό να αργούμε, είναι στα άστρα μας και τέλος. Να το πάρετε και εσείς οι φίλοι μας απόφαση, να αργείτε και εσείς, να μην έχουμε και τύψεις και να βρισκόμεθα στην ώρα μας σαν άνθρωποι, στο φινάλε. Αφού το βλέπετε, η γκίνια στο μεγαλείο της, αράξτε κανένα τεταρτάκι παραπάνω, προς τι η βιασύνη, ξέρω ‘γω; Κάντε λίγο τουμπεκί ψιλοκομμένο, κι όλα θα πάνε καλά, που ειν’ το δύσκολο πια;
Έχω άδικο; Όχι, δεν έχω κι αδιαφορώ τι λέτε εσείς οι άλλοι. Οι αργοπορημένοι φίλοι μου καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα μιλάω.
Και καλό θα ήταν να τους δεχτείτε κι εσείς έτσι όπως είναι. Τι σας ζητάμε, δηλαδή; Να αράξετε κανένα τεταρτάκι παραπάνω! Ειδάλλως, λόγω χάους στην κεφαλήν, βγαίνουμε οι κακοί και αργοπορημένοι. Όχι από μαλακία, απλά από χάος και αφηρημάδα, με μια μίξη γκαντεμιάς και κακού, μα πολύ κακού ταίμινγκ.
Τι να κάνουμε και εμείς οι δύσμοιρες ψυχές;
Δε λέω να μη νευριάσετε μαζί μας με τόσο στήσιμο που τρώτε, να μη μας την πείτε, ή να μη μας κάνετε να νιώσουμε σκουπίδια με το που μας κοιτάξετε κατάματα. Αλλά τις πρώτες φορές.
Μετά, αν πηγαίνετε εσείς στην ώρα σας κι εμείς αργούμε, είναι φταίξιμο και δικό σας. Αχα, βεβαίως! Φταίτε που δεν μπορείτε να πάρετε απόφαση 1. ότι είμαστε καθυστερημένοι, με όλες τις έννοιες, 2. ότι η ώρα είναι θέμα σχετικό.
Όλα αυτά, βέβαια, μιλώντας για τη μερίδα ανθρώπων που όντως δεν αργεί επίτηδες, να τα λέμε στα ίσα, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που απλά παίζουν με τα νεύρα του κόσμου. Άλλο αυτό, όμως.
Τέλος πάντων, μην κρατάτε πολλή κακία, βρε παιδιά, γιατί είμαστε αγνές ψυχούλες και συμβαίνει κατά λάθος όλη αυτή η καθυστέρηση. Επαναλαμβάνω, καμία κακία, απλή γκίνια.
Και για να είμαι σίγουρη ότι το καταλάβατε, επαναλάβετε μετά από εμένα, παρακαλώ: Δε θα κράζω τους φίλους μου που αργούν, δεν το κάνουν επίτηδες, είναι ψυχίτσες, θα περνάω λίγη περισσότερη ώρα σπίτι μου, για να μη με στήσουν, μιας και από την εμπειρία είναι που μαθαίνουμε.
Άντε, βοήθειά μας.
Φεύγω τώρα, γιατί έχω αργήσει στον καφέ κι ακόμα είμαι με την μπυτζάμα.
Τσίου!
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
