Τίποτα δε θ' αλλάζαμε στους φίλους κι ας διαφέρουμε στα πάντα

Φιλία. Μία λέξη. Πέντε γράμματα. Πράγματι, μικρή λέξη μα έχει τεράστιο νόημα. Υπάρχει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, την αναζητούν όλοι οι άνθρωποι, από την αρχαιότητα ακόμη και ποτέ δεν παύει να είναι θέμα συζήτησης.

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Τι σημαίνει, άραγε, φιλία; Αφορά μια σχέση που τη διέπουν αξίες θεμελιώδεις, που χρειάζεται το άτομο έτσι ώστε να αφεθεί, να εμπιστευθεί, να θαυμάσει, να δοθεί, να δώσει και ζητήσει. Αυτή η σχέση, δεν καθορίζεται από το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, τη φυλή, τις πολιτικές αντιλήψεις, τις προτιμήσεις, την οικονομική κατάσταση, την επαγγελματική πορεία ή την κοινωνική θέση.

Αυτός ο όρος ακούγεται αρκετά  ιδανικός για μία κοινωνία αγγέλων, θα έλεγε κάποιος ρεαλιστής. Όντως, είναι ιδανικός αλλά είναι και δύσκολος να επιτευχθεί. Όμως, υπάρχει και στον πραγματικό κόσμο, σ’ αυτόν που ξέρουμε πόσο δύσκολος είναι και η φιλία είναι το δώρο προς το ανθρώπινο είδος για να μπορέσει να επιβιώσει. Αλλά  σίγουρα υπάρχει, γιατί εκεί έξω στέκονται άνθρωποι που δίνουν σάρκα και οστά σε σχέσεις αυτής της δομής, αξιώνοντας κάθε μέρα τον τίτλο της.

Πάντα, όταν μιλάμε για συναισθήματα τίποτα δεν είναι απλό. Για να βιώσεις την αληθινή φιλία πρέπει να έχεις ξεπεράσει κάποια προσωπικά εμπόδια και να είσαι έτοιμος να δεχτείς έναν ή περισσότερους ανθρώπους –αυτούς που θα έχεις επιλέξει για φίλους, δηλαδή- με τις ιδιαιτερότητές τους. Να έχεις εξασκήσει, αυτό που λέμε, την αποδοχή σου στη διαφορετικότητα. Σίγουρα, δεν θα είστε ίδιοι αλλά αυτή είναι άλλωστε η γοητεία μας. Να διαφέρουμε. Όταν ξεπεράσεις τις αντιθέσεις, που ενδεχομένως να είναι αρκετές, θα δεις ότι αλληλοσυμπληρώνεστε. Δε θα μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Θα τις αγαπάς όσο τις δικές σου, ίσως και περισσότερο. Αυτό είναι η φιλία, η αποδοχή κι η αγάπη της διαφορετικότητας. Γιατί, σαφώς και είναι ωραία η ομοιότητα κι η ταύτιση των απόψεων αλλά χωρίς τις ιδιαιτερότητες θα ήταν μία σχέση ανιαρή.

Και φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε τι κάνουμε λάθος και δεν έχουμε την πολυπόθητη αυτή σχέση, που ακούει στο όνομα φιλία. Έχουμε μάθει να διώχνουμε μακριά οτιδήποτε δε μας μοιάζει. Είμαστε βυθισμένοι στον υπέρμετρο εγωισμό μας, που το έχουμε δικαιολογήσει ως άμυνα κι έχουμε υψώσει ένα τεράστιο τείχος με αποτέλεσμα να είμαστε μόνοι μας και να παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε κανέναν. Έχουμε αγαπήσει τη μοναξιά κι έχουμε ξεχάσει, παντελώς, πώς είναι να συνυπάρχεις και να μοιράζεσαι ουσιώδη πράγματα μ’ έναν άλλον άνθρωπο.

Όμως, η φιλία υπάρχει, στέκει δυνατή παρά τις αντιξοότητες, ίσως δυνατότερη λόγω αυτών. Τη βλέπουμε, έστω, και σπάνια γύρω μας. Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που αγαπούν το να μοιράζονται, που εμπιστεύονται κι έχουν επιλέξει να βλέπουν την ζωή όπως τα μικρά παιδιά. Αυτό είναι το μυστικό, να σκεφτόμαστε όπως τα παιδιά. Ν’ αγαπάμε όπως οι μικροί μας φίλοι. Μόνο έτσι θα ξεφύγουμε από τις αλυσίδες που υπάρχουν στην ενήλικη ζωή. Τα παιδιά συμβολίζουν την ελευθερία. Και τι πιο ουσιαστικό, πιο μαγικό και σπουδαίο από μια σχέση που βασίζεται στην ελευθερία.

Το μυστικό τελικά, είναι πολύ πιο απλό. Ας αφήσουμε αυτές τις ατελείωτες υποχρεώσεις που μας κατακλύζουν καθημερινά για λίγο στην άκρη κι ας επενδύσουμε σε μία σχέση που μπορεί ν’ αποδειχθεί και σχέση ζωής. Ας δώσουμε στη φιλία τη σημασία που της πρέπει, χωρίς να γίνει αυτοσκοπός γιατί μόνο έτσι θα έρθει να μας ακουμπήσει γλυκά στον ώμο. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να γυρίσουμε και να την κοιτάξουμε, να μην προσπεράσουμε ως ένα άλλο τυχαίο άγγιγμα χωρίς ουσία.