Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις με τις κατηγορίες των ανθρώπων. Ατέλειωτες, αναρίθμητες – αν φυσικά είναι δυνατόν να κατηγοριοποιήσεις τους ανθρώπους. Ας ξεκινήσουμε όμως με αυτούς που λένε ναι σε όλα. Τους έχω γνωρίσει κι εγώ κι εσύ και παραδέξου το, μας σπάνε τα νεύρα.
Έτοιμο σεναριάκι λοιπόν και για σήμερα. Βγαίνεις με φίλους κι όταν ξεκινάτε να διαλέξετε ώρα ή μέρος –πάντα, μα πάντα– υπάρχει κι αυτός ο ένας του στιλ «πάμε όπου θέλετε, δε με νοιάζει» ή «κάνουμε ό,τι θέλετε, εγώ δεν έχω θέμα». Φαντάσου να ακούς τέτοιου είδους εκφράσεις κι απ’ το αντικείμενο του πόθου σου. Τρεις φορές χειρότερο, έλα παραδέξου το.
Και πες καλά να το κάνει η φίλη ή ο κολλητός – που καλά δεν είναι αλλά τέλος πάντων. Μπορεί να ταιριάζουν σε τέτοιο μεγάλο βαθμό τα γούστα σας κι οι προτιμήσεις σας, που είναι αδιάφορο πολλές φορές πού θα πάτε και τι θα κάνετε. Δύσκολο μεν, όχι ακατόρθωτο δε.
Αλλά να έχει αυτή τη στάση και το μωράκι; Ε, όχι δα! Θες και λίγο αντίδραση, λίγο επανάσταση. Τι να το κάνεις το τεκνάκι αν είναι να λέει ναι σε όλα; Βαρετό. Ξύπνα μανάρι μου! Μίλα ελεύθερα, πες τη γνώμη σου. Επικοινώνησε λίγο και με τους υπόλοιπους γήινους. Εκφράσου.
Και γιατί παρακαλώ να μην το κάνεις; Εσύ άποψη δεν έχεις; Δε σε αφορά το πού θα περάσεις τον ελεύθερο χρόνο σου ή πού θα πας διακοπές ας πούμε; Βρε μικρέ μου δαίμονα, είναι δυνατόν να μην έχεις άποψη για τίποτα;
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους. Εντάξει, το παραδέχομαι, λίγος συμβιβασμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Η συμπεριφορά αυτή όμως φτάνει σε άλλο επίπεδο.
Μην παρεξηγηθώ, σαφώς και το συμβιβασμό τον κατανοούμε όλοι, χρειάζεται εξάλλου σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Δε μπορούμε να λειτουργήσουμε αλλιώς. Θα τρωγόμασταν σαν το σκύλο με τη γάτα. Αυτονόητα πράγματα αυτά.
Όταν όμως υπάρχει αυτή η μόνιμη άρνηση να εκφράσει κανείς την άποψη και τις επιθυμίες του, τότε κάτι δεν πάει καλά, έτσι δεν είναι;
Κατανοώ πως υπάρχουν αρκετοί λόγοι σχετικά με το γιατί να μην εκφράζει κάποιος την άποψή του, ανάμεσα σε αυτούς και το ενδεχόμενο της απόρριψης. Οκ, το καταλαβαίνω, φοβάσαι μήπως τα γούστα σου δεν ταιριάζουν με τους άλλους και γι’ αυτό το λόγο δεν εκφράζεσαι.
Είναι τόσο λάθος όμως, πώς να στο δώσω να το καταλάβεις; Το μόνο που κερδίζει κανείς με αυτή τη στάση είναι να καταπιέζεται και να υπονομεύει τον εαυτό του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Ας το δούμε κι από την άλλη πλευρά. Εσύ αγάπη μου γλυκιά δε βαριέσαι να σε τρέχω από ‘δω κι από ‘κει λες κι είσαι η τσάντα μου; Οκ το ξέρω ότι είμαι Θεά και η επιθυμία μου είναι διαταγή σου, προσγειώσου όμως.
Αντέδρασε. Πες “εγώ δε γουστάρω να πάω εκεί” ή “εγώ θέλω να πάω μπουζούκια απόψε” κι ας βγάζουν όλοι οι φίλοι σου καντήλες με τα σκυλάδικα. Σταμάτα πια αυτή τη συμβατικότητα.
Όλα ή τίποτα θα λες, των άκρων. Μέτριους ούτε καν τους καφέδες μας. Αρκετή μετριότητα υπάρχει εκεί έξω σήμερα. Δε χρειαζόμαστε κι άλλη.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
