Είχα από μικρή μια σκέψη να μου τριβέλιζε το μυαλό, χωρίς να ξέρω αν την έχω ακούσει από κάπου και την ενστερνίστηκα ή αν είναι δημιούργημα δικό μου παρά το νεαρό της ηλικίας. «Τα ταξίδια που έκανες νέος θα τα θυμάσαι μια ζωή», λέω από μέσα μου -ή και δυνατά καμιά φορά- λες και προσπαθώ να πείσω περισσότερο τον εαυτό μου παρά τους γύρω μου για το σωστό της επιλογής μου.
Θυμάμαι τη λαχτάρα μου κάθε φορά που κανονίζαμε ένα ταξίδι. Ξέρεις αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, όχι του έρωτα, τον άλλο. Αυτή η ανυπομονησία για το άγνωστο που θες οπωσδήποτε να το κατακτήσεις. Γι’ αυτό δεν έχει σημασία με ποιους ούτε βέβαια και το πού. Ζούσα και ζω για τη στιγμή του «Φύγαμε!». Αυτή η μαγική λέξη που σηματοδοτεί την αρχή κάθε νέας κι υπέροχης εμπειρίας.
Δεν είναι όμως το ταξίδι μονάχα που με εξιτάρει. Είναι κι όλη η διαδικασία πριν απ’ αυτό. Πού θα πας, με τι παρέα, πού θα μείνετε, πώς θα πάτε, τι θα πάρετε μαζί σας; Και μόνο που τα σκέφτομαι, ενθουσιάζομαι κι αγχώνομαι ταυτόχρονα. Κι η λίστα ξεκινά, όχι απαραίτητα με σειρά προτεραιότητας.
Να βρείτε πρώτα το μέρος. Νησί ή βουνό; Εσωτερικό ή εξωτερικό; Μεγάλα διλήμματα. Να βρείτε κατάλληλο ξενοδοχείο, να είναι όμορφο, κοντά σε όλα και να έχει πρωινάρα – για να μην ξεχνάμε και τη λατρεία στο φαΐ. Μετά να δείτε πώς θα πάτε. Αυτοκίνητο, πλοίο ή αεροπλάνο; Καταρχάς τι έχει πρόσβαση; Κι έπειτα, τι κοστίζει λιγότερο; Βαλίτσα; Τι θα πάρετε μαζί σας; Εντάξει, διακοπές πάτε, δε θα πάρετε την Άρτα και τα Γιάννενα. Μερικά ρούχα άνετα, ένα σάκο, χάρτη, γυαλιά και φωτογραφική. Λίγα και καλά, μη σου πω κι ιδανικά.
Και κάπως έτσι, ξεκινάς τουρίστας να εξερευνήσεις ό,τι βρεθεί στο δρόμο σου. Από χωριά μέχρι μεγαλουπόλεις, φαγητά, ανθρώπους, κουλτούρες και πολιτισμούς εντελώς διαφορετικούς απ’ το δικό σου. Να χαθείς σε πάρκα και πλατείες, να γευτείς λιχουδιές που ούτε καν φανταζόσουν πόσο πολύ θα μπορούσαν να σου ερεθίσουν τον ουρανίσκο. Να μιλήσεις με ανθρώπους που ποτέ δε φανταζόσουν πως θα είχατε κοινά στοιχεία, πως θα μοιραζόσασταν κοινές ιδεολογίες, όνειρα και πεποιθήσεις. Κι ακόμα κι αν δε βρεις κοινά, τι πειράζει; Η αλληλεπίδραση με το διαφορετικό σου δίνει πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορείς να φανταστείς.
Κι εν τέλει, ξέρεις γατί τα ταξίδια που κάνεις πιτσιρικάς είναι τα καλύτερα; Ίσως γιατί το νεαρό της ηλικίας σου επιτρέπει να κάνεις πράγματα που δεν μπορείς να διανοηθείς πως θα έκανες μεγαλύτερος. Η άγνοια κινδύνου, η ανάγκη να ανακαλύψεις νέα πράγματα, να γνωρίσεις ανθρώπους και να δεις όσα περισσότερα μπορείς. Αυτό το μικρόβιο να κατακτήσεις τον κόσμο. Νομίζω αυτό μας παρακινεί να φεύγουμε με κάθε ευκαιρία που βρίσκουμε.
Και δεν είναι κακό να έχουμε αυτές τις τάσεις φυγής. «Απορυθμιζόμαστε για να ρυθμιστούμε εκ νέου», είχε πει κάποτε μία φίλη κι ήταν από τις σωστότερες φράσεις που άκουσα τελευταία. Και ποιος καλύτερος τρόπος για να ξαναρυθμιστείς απ’ το να ξεφύγεις λίγο απ’ τις ίδιες παραστάσεις; Πάρε ένα σακίδιο λοιπόν και κλείσε εισιτήρια. Αν όχι τώρα, πότε;
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
