Μην έρχεσαι απόψε να μου πεις ότι πονάς κι ότι δεν αντέχεις. Μην έρχεσαι εσύ ειδικά, μία γυναίκα, να μου πεις ότι δεν έχεις άλλη δύναμη. Μη λες ότι κουράστηκες, ότι δεν μπορείς άλλο. Μη με ρωτάς από πού θα βρεις δύναμη για να συνεχίσεις. Ξεχνάς κάτι βασικό. Ξεχνάς την ίδια σου τη φύση. Ξεχνάς τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου, εκείνη που πηγάζει από το χρωμόσωμά σου, απ’ το γενετικό σου υλικό, ό,τι χαρακτήρας κι αν είσαι, όσο ευάλωτη κι αν είναι η ψυχή σου απόψε.
Θέλεις να σου θυμίσω ποια είσαι και τι μπορείς να κάνεις; Θα σου θυμίσω.
Είμαστε γυναίκες. Από μικρά κορίτσια θα παλέψουμε για να βρούμε το δρόμο μας. Θα γνωρίσουμε τον κόσμο κι ύστερα θα γνωρίσουμε το άλλο φύλο. Θα κάνουμε αληθινούς φίλους που θα μας συντροφεύουν μια ζωή. Θα αμφιταλαντευόμαστε πάντα ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική και θα υπερασπιζόμαστε με πάθος κάθε φορά την εκάστοτε επιλογή μας. Μετατρέποντας κάθε φορά την καρδιά ή το μυαλό σε δύναμή μας.
Όταν ερωτευθούμε θα τα δώσουμε όλα. Κι όταν τα δώσουμε όλα, θα φτιάξουμε κι άλλα και θα τα δώσουμε κι αυτά. Και κάθε μέρα θα γινόμαστε καλύτερες έτσι ώστε να ανανεώνουμε το παλιό που δώσαμε με τη βελτιωμένη του έκδοση. Και θα πάμε μέχρι την άκρη της Γης γι’ αυτό τον έρωτα, θα κλάψουμε ολόκληρα ποτάμια μα θα μπούμε στην πρώτη γραμμή όταν αυτός θα χρειαστεί υπεράσπιση. Θ’ αλλάξουμε τη ζωή μας ολάκερη για δαύτον. Χωρίς να χάσουμε ούτε ένα εκατοστό απ’ τη δύναμή μας.
Κι όταν θα κάνουμε οικογένεια θα είμαστε πάντα εκεί και θα στεκόμαστε βράχοι. Σε κάθε κομμάτι της και προς πάσα κατεύθυνση. Θα την περικυκλώσουμε με μια αγκαλιά και θα την προστατέψουμε από όλους κι όλα. Κι όταν θα έρθουν δεινά και δυσκολίες, πάλι εμείς θα σταθούμε μπροστά. Πάλι εμείς, πάντα εμείς. Γιατί η δύναμή μας θα πολλαπλασιάζεται κάθε που θα αξιοποιείται.
Θα γινόμαστε μητέρες και το κορμί μας θα σκίζεται στα δύο για να γεννήσουμε ζωή. Μα από όλο αυτό θα βγαίνουμε πάλι δυνατότερες από ποτέ. Θα ξενυχτάμε δίπλα σε παιδικά κρεβάτια, θα σκουπίζουμε μάτια και χτυπημένα γόνατα, θα διαβάζουμε ατέλειωτα παραμύθια ενώ το μόνο που θα θέλουμε είναι να κοιμηθούμε. Αλλά δε θα το κάνουμε. Κι ας «πολεμάμε» με ενήλικες το επόμενο πρωινό. Γιατί η δύναμη που θα βρίσκουμε κάθε ξημέρωμα θα είναι από πηγή αστείρευτη. Το μέσα μας.
Ναι, για τους ανθρώπους που αγαπούμε πάντα θα μπαίνουμε μπροστά. Θα πολεμούμε με όποιο όπλο βρούμε μέσα μας απέναντι σε δράκους και συμμορίες. Σε κάθε καιρό, σε κάθε δυσκολία. Κι όταν τα πράγματα θα δυσκολεύουν, θα δυναμώνουμε περισσότερο. Κι ακόμη παραπάνω. Γιατί είμαστε γυναίκες. Από τη φύση μας αγωνίστριες. Είναι η φτιαξιά μας τέτοια, η πάστα του υλικού μας.
Κι έπειτα θα βιώνουμε απώλειες γιατί απλά αυτά έχει η ζωή. Κι όσο κι αν πονάμε τις νύχτες, θα στεκόμαστε όρθιες το επόμενο πρωινό. Έτοιμες για άλλα πράγματα. Ίσως κάποιες κερδίσουμε κάποιο βραβείο επιχειρηματικότητας, κάποιες άλλες θα γίνουμε επίτιμοι διδάκτορες πανεπιστημίων, κάποιες θα αναθρέφουμε παιδιά με ηθική κι αρχές, κάποιες ίσως κερδίσουμε κάποιο Νόμπελ Ειρήνης ή απλά ίσως περάσουμε τα σύνορα της χώρας μας σε μια βάρκα με τα παιδιά μας για να σωθούμε από πυρά και βόμβες. Γιατί αυτές είμαστε. Γυναίκες. Η δύναμη η ίδια.
Θα ερωτευόμαστε, θα γεννάμε παιδιά και θα διαπρέπουμε σε όποιο χώρο βρεθούμε. Από μια σπίθα μας θα βγαίνει φωτιά, θα δίνουμε ζωή απ’ τη ζωή μας και θα ομορφαίνουμε τον κόσμο μ’ ένα χαμόγελό μας. Θα τιμούμε τα γράμματα και το πνεύμα και θα υμνούμε την τέχνη με το ίδιο πάθος με το οποίο μαγειρεύουμε για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Κι όλα αυτά θα τα κάνουμε με το ένα και μοναδικό μας, ανυπέρβλητα χαρακτηριστικό, στοιχείο. Τη δύναμή μας.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
