Πάνω που μπήκαν τα κρύα για τα καλά στην καθημερινότητά μας, ήρθε η ώρα να σας εξομολογηθώ κάτι. Είμαι παιδί του χειμώνα, γνήσιο κι ανθεκτικό στις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Την περίοδο Δεκέμβρη-Φλεβάρη λοιπόν, εν ολίγοις, είμαι στα καλύτερά μου.
Εξάλλου, μη σου πω ψέματα, το καλοκαίρι δεν το αντέχω. Δεν μπορώ τη ζέστη. Δε μ’ αρέσει να βγαίνω στο δρόμο και να μην μπορώ ν’ αναπνεύσω. Το καλοκαίρι φεύγω από το σπίτι μου και βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή. Με τέτοια ανυπόφορη ζέστη, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα, παρά μόνο το λατρεμένο κλιματιστικό, που θα μου χαρίσει μερικές στιγμές δροσιάς που τόσο ανάγκη έχω.
Πώς θα μπορούσα λοιπόν να μην είμαι παιδί του χειμώνα; Φοράω τα σκουφιά μου που τόσο λατρεύω, τις μπότες μου τις ζεστές και τα πλεχτά μου πουλόβερ και βγαίνω έξω μες στην τρελή χαρά. Μη σας πω για υπόλοιπα αξεσουάρ. Γάντια και πολύχρωμα κασκόλ αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της γκαρνταρόμπας μου. Χουχουλιάζω λοιπόν κι εγώ μέσα στα φαρδιά μου ρούχα και χάνομαι στα όνειρά μου για ταξίδια, με μια κούπα ζεστό καφέ να μου καίει τα χέρια και τα χείλη. Κλασική, μα λατρεμένη χειμωνιάτικη εικόνα.
Ίσως σου φανεί λίγο παράξενο, όμως το αίσθημα ρίγους στη ραχοκοκαλιά κάθε φορά που η θερμοκρασία πέφτει λίγο περισσότερο, το γουστάρω απίστευτα. Με ταρακουνάει, με συνεφέρει από τη λήθη τη ζέστης. Οι παλμοί της καρδιάς που προσπαθούν να προσαρμόσουν το σώμα σε νέα δεδομένα με κρατούν σε εγρήγορση και το απολαμβάνω. Όπως επίσης απολαμβάνω και τον κρύο αέρα. Τον νιώθω φρέσκο στους πνεύμονές μου κι ας είναι μέσα στο καυσαέριο. Βγαίνω έξω και παίρνω βαθιές ανάσες με την ψευδαίσθηση ότι το οξυγόνο αυξάνεται. Τι κι αν είναι ψέμα; Εγώ έτσι θέλω να πιστεύω.
Α, μην ξεχάσω να σου πω, ότι τον χειμώνα ερωτεύομαι. Δεν είναι κλισέ, μια απλή παρατήρηση είναι. Σε στιγμές που αναπολώ το παρελθόν, συνειδητοποιώ πως όλα τα χτυποκάρδια μου χειμώνα ξεκίνησαν, όπως και όλες μου οι σχέσεις. Ίσως γιατί μόνο τότε χαμογελάω με την ψυχή μου. Ίσως γιατί μόνο τότε νιώθω καλά. Πέρα από τα ερωτικά, χειμώνα βρήκα και την κλίση μου, ανακάλυψα τι είναι αυτό που με παθιάζει και βρήκα τη δύναμη να το κυνηγήσω.
Χρειάζεσαι κι άλλα για να πιστείς πως ο χειμώνας είναι καλύτερος του καλοκαιριού; Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, τζάκια και χιόνι. Μεγάλες αγάπες όλα τους. Αν τύχει κι έχεις και γενέθλια ή γιορτή μέσα στις μέρες αυτές, διπλή και τριπλή η χαρά σου. Δέντρα γιορτινά, λαμπάκια και στολίδια, όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις.
Μην ξεχάσω και τις αγκαλιές· αληθινές, γνήσιες αγκαλιές. Απ’ αυτές που ο άλλος ανοίγει τα χέρια του κι εσύ χάνεσαι σ’ αυτή τη γλυκιά ηρεμία. Αγκαλιές τόσο σφιχτές που νιώθεις ότι θα σκάσεις κι όμως τις λατρεύεις. Οι αγκαλιές αυτές είναι οι χειμωνιάτικες· γιατί όταν έρχεται η ανάγκη να ζεστάνεις το κορμί σου, μια φωνή μέσα σου φωνάζει κι αυτή για ζεστασιά. Τότε ζεσταίνεις και λίγο την καρδιά σου. Κατάλαβες λοιπόν, γιατί προτιμώ τον χειμώνα; Γιατί το χειμώνα γίνεσαι λίγο περισσότερο άνθρωπος.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Καλή: Καλπαζίδου Σοφία
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
