Πρώτα ανεβάζεις φωτογραφίες με βιβλία, μετά ξεκινάς το διάβασμα

Καλοκαιριάζει. Ο κόσμος βγαίνει όλο και περισσότερο, τα πουλάκια κελαηδούν, ο ήλιος στέλνει τις ζεστές του αχτίδες ροδοκοκκινίζοντας τα μαγουλάκια μας, οι φωτογραφίες με βιβλία και σημειώσεις πληθαίνουν. Γιατί; Γιατί πλησιάζει η εξεταστική – αλαλαγμός! Κι είναι γνωστό ότι η καλύτερη προετοιμασία είναι το φουλάρισμα των κινητών μας με φωτογραφίες τετραδίων και ντοσιέ.

Ναι, είναι αυτή η περίοδος. Η περίοδος που πάσης φύσεως φοιτητής ανεβάζει τον κόπο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κάποια λεζάντα του τύπου: «Σίγουρο δεκαράκι», «Ρομαντικά με το μωρό μου», «Μάνα φτιάχνε προίκα, εγώ δεν είμαι για καριέρα, θα καλοπαντρευτώ» και πάει λέγοντας.

Είναι η περίοδος που επιλέγεις να κάτσεις μέσα για να διαβάσεις, αλλά στην πραγματικότητα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου κι απλά κοπροσκυλιάζεις στο σπίτι. Ή στην καλύτερη περίπτωση, διαβάζεις όντως για πέντε λεπτά και ξαφνικά σου γεννιέται η απορία για το αν οι πιγκουίνοι έχουν γόνατα. Και το ψάχνεις. Και καταλήγεις τέσσερις ώρες μετά, στη μέση του κύκλου της σειράς που ξεκίνησες.

Έτσι πάει το πράγμα, όλοι το ξέρουν αυτό. Πρώτα οι φωτογραφίες, μετά οι τύψεις –κυρίως για τη μάνα σου που πτυχίο δε θα δει από ‘σένα– και μετά από μέρες, πολλές μέρες, στρώνεσαι μήπως περάσεις κανένα μάθημα.

Που μεταξύ μας, σιγά που στρώνεσαι. Με δύο διαλείμματα το δεκάλεπτο, για κατούρημα, γενική σπιτιού, τίναγμα χαλιών, αλλαγή νερού στη γυάλα του ψαριού που δεν έχεις, μάθημα δεν περνιέται.

Ή που θα καταλήξεις να κάνεις σκονάκι το βιβλίο ολόκληρο, ή που θα δικαιολογηθείς με ένα «Με πήρε ο ύπνος ρε γαμώτο», ή που θα το πάρεις απόφαση, θα επικαλεστείς τον καλό Θεούλη και θα το περάσεις το ρημαδιασμένο το μάθημα.

Βέβαια εντάξει, είναι κι ορισμένοι που άπαξ και πουν ότι θα διαβάσουν, διαβάζουν. Τώρα μη με ρωτάτε πώς το κάνουν. Απάντηση δεν έχω. Δεν ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία φοιτητών. Μάλλον δεν ανήκω καν στην κατηγορία των φοιτητών, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Εξεταστική λοιπόν. Όμορφη, προγραμματισμένη, υπέροχη εξεταστικούλα. Εκεί που σκάει ο τζίτζικας, που έχει έξω χαρά Θεού, εσύ να πρέπει να περάσεις ολόκληρο το πρωινό σου σε μια αίθουσα με άτομα που στην πλειοψηφία τους δε συμπαθείς, να ιδρώνεις και να ξεφυσάς πάνω από μια κόλλα με το όνομά σου και την αναγραφή του μαθήματος που δε διάβασες. Και να περιμένεις πώς και πώς εκείνο το βλέμμα αναγνώρισης απ’ τους ομοίους σου για να πάτε να απλώσετε τα κορμάκια σας σε μια καφετέρια – τα παραπάνω βασίζοντα σε φανταστικά γεγονότα κι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Ή κι όχι.

Αυτό είναι. Αυτή είναι η ζωή του κάθε επίδοξου επαγγελματία σε περίοδο εξεταστικής. «Ναι έλα μαμά, το πέρασα το μάθημα», λες και γελάει και το ίδιο το μάθημα. Πόσο μάλλον εκείνος ο καθηγητής που διαβάζει μαργαριτάρια κάθε φορά που πιάνει να διορθώσει τα απομνημονεύματά σου.

Και το θέμα είναι ότι δε σου καίγεται καρφί για τα μαθήματα που δεν περνάς, μέχρι να ανακηρυχτείς κι επίσημα αιώνιος φοιτητής, με 38 μαθήματα για πτυχίο. Να πηγαίνεις στις ορκωμοσίες των φίλων σου και να γυρίζεις σπίτι γκρινιάζοντας στην επί τρία χρόνια αράχνη στο ταβάνι σου, για εκείνο το μαλάκα που σε κόβει κάθε φορά με 4,75.

Ε δε θα σου φάει τη ζωή η εξεταστική! Αυτό ήταν. Αυτό το εξάμηνο θα ‘ναι αλλιώς. Θα πηγαίνεις στις διαλέξεις, θα κρατάς σημειώσεις, θα διαβάζεις. Θα γίνεις υπόδειγμα φοιτητή – είπε, και γέλασε μέχρι κι ο τύπος που μοιράζει νουμεράκια έξω απ’ το πανεπιστήμιο.