Γκουγκλάρεις: «Αν γινόμουν θεός για» και πριν προλάβεις να πληκτρολογήσεις τη συνέχεια της πρότασής σου, πετάγεται πρώτο-πρώτο: «Αν θεός γινόμουν για λίγο θ’ άλλαζα πολλά δε σου κρύβω». Σιγά το στίχο, θα μου πεις, κι εσύ πάλι γιατί ψάχνεις κάτι τέτοιο; Τι, γιατί; Εδώ ψάχνεις τόσες και τόσες άχρηστες πληροφορίες καθημερινά, αυτό σε πείραξε; Δεν αναρωτήθηκες ποτέ τι θα έκανες αν ήσουν Θεός για μια μέρα; Όλοι έχουμε αναρωτηθεί
Άραγε αν γινόμουν Θεός για μια μέρα τι θα έκανα; Έπειτα από λίγη σκέψη, γιατί δε χρειάζεται να αναλύουμε πλήρως τις εξωπραγματικές, υποθετικές φαντασιώσεις μας –εξάλλου δικές μας είναι ότι θέλουμε τις κάνουμε– κατέληξα πως θα ήμουν ο καλύτερος Θεός έστω και για μια μέρα. Κι αυτό διότι ως άνθρωπος ένιωσα, ερωτεύτηκα, πόνεσα, αγάπησα, είχα απώλειες, έκλαψα, δούλεψα –σημαντικό, ξέρεις εσύ κανέναν άλλο Θεό να είχε δουλέψει;– και πόσα ακόμα. Οπότε, γνωρίζω κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους Θεούς. Είδες; Αμέσως μπήκα στο πετσί του ρόλου.
Ας υποθέσουμε πως για ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο θα ήμουν ο μοναδικός Θεός του πλανήτη, μη σου πω κι ολόκληρου του σύμπαντος, οπότε θα καταργούσα τις υπόλοιπες θεότητες, αιρέσεις, θρησκείες και φανατισμούς. Οι ναοί και οι εκκλησίες, θα ήταν απλά κτήρια. Εικοσιτέσσερις ώρες όμως είναι λίγες οπότε θα αλλάξω και το χρόνο, θα κυλάει πιο αργά αλλά για να μην μπερδευτεί ο κόσμος θα συγχρονίσω κι όλα τα ρολόγια. Έτσι ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα θα διαρκούν περισσότερο ώστε να απολαμβάνονται όλα στο μέγιστο.
Σημαντική σημείωση, τη μέρα που θα ήμουν Θεός, θα κυριαρχούσαν τα θετικά συναισθήματα αλλιώς δε θα ‘χε νόημα. Για να μην επηρεάσω την ισορροπία, θα σταματούσα γέννες και θανάτους. Όλοι θα ένιωθαν ευεξία, ζωντάνια, υγεία ακόμη κι οι άρρωστοι, οι ηλικιωμένοι, οι βαριά τραυματισμένοι, οι ετοιμοθάνατοι. Θα θεραπευόντουσαν όλοι ως δια μαγείας, μικροί-μεγάλοι και τα νοσοκομεία θα ήταν άδεια.
Εκείνη τη μέρα κανένας άνθρωπος δε θα δούλευε και θα όλοι θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν αμέτρητα αλέ-ρετούρ ταξίδια τηλεμεταφοράς, χωρίς όμως αποσκευές, κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές και διάφορα άλλα gadgets. Θα μπορούσε να ταξιδέψει μόνο με τα απαραίτητα – ρούχα, παπούτσια, άντε και γυαλιά ηλίου.
Θα έβγαζα εκτός λειτουργίας τηλεοράσεις, υπολογιστές, τηλέφωνα (κινητά, σταθερά), δε θα κυκλοφορούσαν εφημερίδες, τα καταστήματα θα ήταν κλειστά, τα σύνορα ελεύθερα αλλά τα τραίνα, τα λεωφορεία, τα πλοία και τα αεροπλάνα θα ήταν όλα σταματημένα. Θα επικρατούσε μια γενική παύση έτσι ώστε να επικεντρωθούν όλοι στις ανθρώπινες σχέσεις και να χρησιμοποιήσουν την ελευθερία τους έχοντας και το πλεονέκτημα της τηλεμεταφοράς.
Όλοι θα ήταν ευγενικοί, με τρόπους, επικοινωνιακοί, χαλαροί κι άνετοι. Ισότητα στις κοινωνίες. Η βασίλισσα Ελισάβετ θα πήγαινε απογευματινό περίπατο αγκαζέ με την κυρία Κούλα, την κομμώτρια και θα πίνανε τσάι μαζί.
Τα χρήματα δε θα είχαν καμία αξία, καμία χρησιμότητα. Η πείνα θα ήταν μια άγνωστη λέξη, δε θα υπήρχε ούτε καν σαν έννοια. Ο πόλεμος θα άλλαζε σημασία, θα γινόταν ένα παιχνίδι χαράς με πολλά γέλια κι ευχάριστες συναντήσεις ανθρώπων. Τα όπλα θα μεταμορφωνόντουσαν σε πολύχρωμα μπαλόνια που αν σκάσουν δε θα κάνουν δυνατό κρότο αλλά θα βγαίνουν από μέσα τους χρώματα, θα ανεβαίνουν σιγά-σιγά στον ουρανό κι έπειτα θα χάνονται, κάτι σαν πυροτεχνήματα.
Η έχθρα, η διχόνοια, η ζήλια, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η αλαζονεία παρέα με το ψέμα και την απάτη θα παγιδευτούν σε ένα μακρινό γαλαξία. Για μια μέρα ο έρωτας θα ξυπνήσει σε όλες τις ψυχές, πιο έντονος από ποτέ. Οι ενδοιασμοί θα πάνε περίπατο και θα ξεχάσουν το δρόμο της επιστροφής. Η τρυφερότητα, η στοργή, η αγάπη θα εκφράζονται με άνεση κάνοντας πιο όμορφη την κάθε στιγμή.
Όταν πέσει η νύχτα κι έρθει η ώρα της ξεκούρασης θα συνεργαστώ με τον Μορφέα. Θα του ζητήσω να αφήσει τα όνειρα να περιπλανηθούν ελεύθερα, να μπουν στον ύπνο όλων δείχνοντάς τους ξανά όσα έζησαν τις προηγούμενες ώρες.
Ξυπνώντας θα ανοίξουν έντρομοι τα μάτια τους και θα προσπαθούν να θυμηθούν με κάθε λεπτομέρεια το πιο ζωντανό όνειρο της ζωής τους. Δυστυχώς, πρέπει να σηκωθούν απ’ το κρεβάτι, να τρέξουν, να προλάβουν αυτό θα τους κάνει να ξεχάσουν όσα έζησαν στο «όνειρο» κι έτσι θα το προσπεράσουν φορτώνοντας το μυαλό τους με σκέψεις κι έννοιες της καθημερινότητας.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
