Να μην ερωτευτείς ποτέ σου ηθοποιό. Είναι ό,τι πιο επικίνδυνο μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, να αγαπήσεις ειλικρινά έναν καλλιτέχνη. Κι αυτό γιατί η τέχνη δεν ελέγχεται και δεν εξηγείται ποτέ.
Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι βαθιά ανεξήγητοι. Λες κι έχουν περάσει από μέσα τους όλα τα μυστήρια του κόσμου. Παρατηρούν τον κόσμο μ’ ένα άλλο ενδιαφέρον. Πραγματικό. Διαβάζουν κάθε περίεργο βήμα, κάθε μικρή ή μεγάλη κίνηση, κάθε διαπεραστικό ή αφηρημένο βλέμμα. Η πόλη είναι ο καμβάς τους κι ο κόσμος η έμπνευσή τους. Δεν μπορείς να το σταματήσεις.
Κι όταν τον γνωρίσεις, θα τον καταλάβεις αμέσως. Όχι από τα ρούχα ή τα μαλλιά, μα από τα μάτια. Θα σε κοιτάξει μ’ εκείνο το βλέμμα που θα διαβάζει κάθε σου αμηχανία, που θα εξετάζει όλα τα σημάδια του σώματός σου. Θα είσαι για ‘κείνον, από την πρώτη στιγμή, μια καινούρια περιοχή εξερεύνησης. Θα ‘ναι εκείνος ένα παιδί κι εσύ ένα ολοκαίνουριο παιχνίδι, με κρυμμένα κουμπιά και μυστικές πόρτες, έτοιμες προς ανακάλυψη.
Θα περπατάει ξυπόλυτος συχνά, για να μπορεί να νιώσει το κάθε υλικό στα πέλματά του. Θα χρησιμοποιεί τον αέρα, τη βροχή, το ξημέρωμα, όλα τα χρώματα και τις εκφάνσεις του ουρανού, μόνο για να πάρει μια αίσθηση. Κι εσύ πάντα θα νιώθεις μια μικρή δόση θαυμασμού. Κι ας τον βγάζεις τρελό κάθε φορά που κλείνει τα μάτια του όταν φυσάει.
Και θα σου φαίνεται πολλές φορές τρελός κι ανεξήγητος, γιατί δεν ακολουθεί ποτέ τους συνηθισμένους δρόμους. Γιατί θα είναι ανασφαλής, πολλές φορές πολύ περισσότερο απ’ όσο θ’ αντέχεις και θα σου ζητάει να είσαι εσύ η επιβεβαίωσή του. Ξέρεις, οι ηθοποιοί ζουν για μια επιβεβαίωση, για ένα χειροκρότημα που θα είναι αληθινό, για μια ερμηνεία που θα πει κάτι έστω και σε έναν. Που θα αλλάξει έστω και λίγο μια ζωή.
Κι όλα τα άλλα, όλος ο υπόλοιπος κόσμος, είναι απλά ο σύμμαχός του σ’ αυτή την αποστολή. Δε θα στο εξηγήσει, δε θα το καταλάβεις άλλωστε. Θα περιμένει απλά να το δεχτείς. Να τον αφήσεις να φεύγει τη μέρα, να διαβάζει τον κόσμο ρουφώντας κάθε διαφορετικότητα και να γυρνάει μετά σε σένα, χωρίς πολλές φορές να έχει να σου πει κάτι.
Θα είναι πολλές οι φορές που δε θα σου λέει κάτι, μπορεί να μην μπορεί ή να μη θέλει. Βλέπεις, έχει μάθει να κάνει κι όχι να λέει. Να ενσαρκώνει κάθε ασχήμια, μετατρέποντάς την σε κάτι όμορφο, κατανοώντας το μέσα του.
Γι΄αυτό και είναι τόσο τρομακτικοί, γιατί έχουν κάτι από παιδί, κάτι από δολοφόνο ή τρελό, κάτι από άντρα ή και γυναίκα μαζί, κάτι από παραμύθι και κάτι από πραγματικότητα. Γιατί έστω και λίγο έχουν υπάρξει πάνω σε μια ξύλινη σκηνή, ένα άλλο σώμα με μια άλλη σκέψη, που αν και δεν είχαν ποτέ γνωριστεί πιο πριν, πάντα αφήνει πίσω ένα κομμάτι.
Θα πει εύκολα ψέματα, θα πει ακόμα ευκολότερα σκληρές αλήθειες, θα γελάσει και θα κλάψει άλλοτε πολύ κι άλλοτε τόσο συγκρατημένα που θα νομίζεις πως δεν έχει τίποτα μέσα του. Θα σε μπερδεύει και θα σε πληγώνει συνεχώς, γιατί θα σ’ αγαπάει σαν δέκα διαφορετικοί άνθρωποι, σαν δέκα διαφορετικές καρδιές.
Γι’ αυτό, αν δεν αντέχεις να καίγεται κάθε χιλιοστό σου από αμφιβολία, να μην ερωτευτείς ποτέ σου ηθοποιό. Άλλωστε, ηθοποιός, σημαίνει φως κι ό, τι σημαίνει φως, σημαίνει πάντα και φωτιά. Και η φωτιά ήταν πάντα τρία πράγματα. Πανέμορφη, ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη.
Επιμέλεια κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
