Δεν μπορώ να θυμηθώ καν την τελευταία φορά που κάθισα με παρέα και το ‘φερε η συζήτηση στα γκομενικά και δεν υπήρξε ατάκα του στιλ «Με βλέπει φιλικά, αλλά εγώ γουστάρω». Η οποία ατάκα συνοδεύεται συνήθως κι από έναν αναστεναγμό που άνετα θα μπορούσε να γκρεμίσει το αχυρένιο σπίτι των γνωστών και μη εξαιρετέων τριών μικρών γουρουνιών.
Στην ανατομία του εγκλήματος τώρα, για να μπούμε στο ζουμί, μιλάμε για μια κατάσταση –πιο πολύ μπουρδούκλωμα θα το χαρακτήριζα επιστημονικά– όπου στην προσπάθειά σου να προσεγγίσεις ερωτικά, ή και γενικά, κάποιο άτομο που σου τραβάει την προσοχή και σε συγκινεί συναισθηματικά, καταλήγεις τόσο κοντά του και τόσο οικεία κοντά του, που σε θεωρεί φίλο του και πατάει ένα ωραιότατο delete σε ό,τι έχει να κάνει με σχέση-σεξ-χαμούρεμα-πεταχτό φιλί, βρε αδερφέ, μαζί σου.
Την κάτσαμε τη βάρκα. Γιατί τώρα συμβαίνει αυτό; Για όλους τους λόγους που εσύ δεν πιστεύεις. Και τι εννοώ. Πολλές φορές όταν γουστάρεις και δε σε γουστάρουν πίσω, ξεκινάς και τρώγεσαι με τις ανασφάλειές σου, οι οποίες, εκτός του ότι εμφανίζονται πάντα την πιο λάθος στιγμή ίσα για να σου καταστρέψουν την αυτοπεποίθηση, προκύπτουν από κάποιες αδυναμίες που είτε έχεις αλλά είναι τελείως άσχετες με το θέμα μας, είτε νομίζεις ότι έχεις ενώ δεν τις έχεις καν.
Έχω ακούσει από το εξωφρενικό «είμαι πολύ κοντός-χοντρός-μελαχρινός» –όπου φύλο, το αλλάζεις κατά βούληση–, που έχει να κάνει με εξωτερικά χαρακτηριστικά, τα οποία όμως εσύ θεωρείς αδύναμα σημεία σου, μέχρι και το «είμαι πολύ καλός μαζί της/ευγενική μαζί του, ενώ θέλει μαλάκες». Ότι δηλαδή για να σε γουστάρει κάποιος πρέπει ή να του φέρεσαι άσχημα ή να είσαι ο Τζόνι Ντεπ. Κάθεσαι, λοιπόν, και βράζεις στο ζουμί σου, κάνοντας αναλύσεις επί αναλύσεων, χωρίς όμως να κάνεις την παραμικρή κίνηση διεκδίκησης κι απορείς γιατί δεν πέφτει το γκομενάκι, το οποίο συνήθως δεν έχει ιδέα ότι εσύ λιώνεις όπως ο Λένον για τη Γιόκο Όνο, που λέει κι ένα τραγούδι. Και ξανά προς τη δόξα της κλάψας τραβάς, θα πω εγώ.
Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο αποφασίζουμε να τα δούμε. Άρα, λοιπόν, ναι, μπορείς να γυρίσεις και να πεις ότι είναι πρόβλημα που θέλει μαζί σου να συζητάει, που ξέρεις όλα τα μυστικά που έχει, γκομενικά ή μη, που γνωρίζεις τα ελαττώματα και τις παραξενιές του, ή το πόσοι και πόσες πέρασαν και περνούν από τη ζωή του για να του/την γαμήσουν. Το είπες; Ωραία, τράβα ένα Χ τώρα, γιατί αυτό, κουτό μου παιδί, είναι το μεγαλύτερό σου λάθος. Έχεις ένα τεράστιο αβαντάζ που δεν αντιλαμβάνεσαι κι αυτό είναι ότι έχεις κερδίσει την ψυχή αυτού του ανθρώπου. Σε θέλει ως χαρακτήρα στη ζωή του, σε εμπιστεύεται, νιώθει ασφαλής μαζί σου και ξέρει ότι νοιάζεσαι. Έχεις κάνει τη μισή δουλειά, την πιο δύσκολη κιόλας κι ούτε καν το ξέρεις.
Κι αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί όταν γουστάρουμε κάποιον, όταν θέλουμε κυριολεκτικά να του ορμήσουμε και δε συμβαίνει τελικά, η απουσία ερωτικού στοιχείου μας τυφλώνει και δε βλέπουμε πως η διεκδίκηση, πόσο μάλλον η κατάκτηση της εμπιστοσύνης κάποιου, είναι δείγμα ότι κάτι πάει εξαιρετικά καλά. Οπότε τι μένει; Μένει να του ξυπνήσεις τον έρωτα, που θα είχε συμβεί ίσως πολύ νωρίτερα, αν δεν ήσουν απασχολημένος με το να κλαίγεσαι και να σε πιάνουν ηττοπάθειες του κώλου που ξεκινούν και τελειώνουν με το “not good enough”. Μωρέ, σοβαρά;
Κι αν ήξερες ότι υπάρχει τρόπος; Αν σου έλεγα εδώ και τώρα ότι έχω προτάσεις και μάλιστα δοκιμασμένες που θα μπορούσες να εφαρμόσεις και να πετύχουν; Θα με πίστευες; Ή έχεις ήδη αποφασίσει ότι θα χάσεις; Αν σου έλεγα να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να μηδενίσεις, σαν να γνωρίζεστε τώρα, ξεκινώντας από την αρχή το φλερτ;
Βουνό, ε; Λογικό. Δε χτίζεις παλάτια σε ένα βράδυ. Μα, αν θέλουμε να μην είμαστε αφελείς, κάθε φιλία έχει μέσα της έναν πλατωνικό έρωτα. Έχει ζήλια, διεκδίκηση, θέλει χρόνο, απαιτεί να έχεις ενέργεια, όρεξη, υπομονή, να δοκιμάζεις πράγματα. Σου ακούγεται πολύ διαφορετικό από μια σχέση; Δε νομίζω.
Ναι, αλλά κοιμάται σε άλλο κρεβάτι αντί για το δικό μου, θα μου πεις. Ε, ναι, κοιμάται, γιατί κι εσύ κοιμάσαι και περιμένεις ότι αρκεί να γουστάρεις κάποιον, χωρίς να το ξέρει, όντας υπερ-ευγενικός μην και ενοχλήσεις, οπότε δε σε βλέπει. Είσαι δίπλα του, ή της, κάπου πάει, μα είναι σαν να είσαι κρυμμένος πίσω από τα όρια του «δεν τολμάω».
Υπάρχουν τρόποι, δε θα το πω στρατηγικές, αν και για πόλεμο μιλάμε. Μπορείς να αλλάξεις τη ζυγαριά, κρατώντας τη φιλία και χώνοντας μέσα έρωτα και πίστεψέ με, όταν συμβεί, θα έχεις πετύχει το τέλειο γλυκό. Και σοκολάτα και κρέμα και παγωτό και ξηροί καρποί μαζί. Φρούτα δε θέλουμε, δεν είμαστε ξενέρωτοι. Το θέμα είναι, είσαι έτοιμος για μάχη; Ή θα συνεχίσεις να κοιτάς τα όρια που έβαλες στον εαυτό σου, πιστεύοντας πως δεν υπάρχει ελπίδα να βγεις απ’ το friendzone; Aν η απάντηση είναι «ναι», τότε ετοιμάσου για πανηγυρική έξοδο. Μαζί θα το κάνουμε. Θα μας πάρει κάπου στις διακόσιες σελίδες και καμιά δεκαριά ποτά.
Πάτα το κουμπί, και ξεκινάμε. Μια φιλία μόλις έκανε πίσω, για να γεννηθεί ο καινούριος μεγάλος σου έρωτας!
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
