Ο πρώτος καφές αγκαλιά στο κρεβάτι

Το χθεσινό βράδυ δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Είχε μια μεγάλη δόση από πάθος, μπόλικο συναίσθημα και κάτι από μαγεία. Ήταν ένα βράδυ που σας έφερε πιο κοντά. Δύο σώματα ενωμένα, δύο άνθρωποι να ικανοποιούν ταυτόχρονα τις επιθυμίες τους, αφού είναι ο ένας το «θέλω» του άλλου. Και δε σταματάει εκεί, είναι και το πρώτο βράδυ που θα μείνετε μαζί. Θα ‘ναι εκεί δίπλα σου, να σε αγκαλιάζει, να σε καληνυχτίσει με τον τρόπο που αξίζει, μ’ ένα φιλί, και να συζητάτε για σχέδια βραχυπρόθεσμα κι όνειρα μακρινά μέχρι να αποκοιμηθείτε.

Όμορφη η αίσθηση του να μπορείς να αγγίζεις την ευτυχία σου τις νύχτες. Να την έχεις δίπλα σου, να την παρατηρείς, να την απολαμβάνεις. Γίνεται ακόμα πιο ιδιαίτερη, όμως, όταν ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί κι είναι ακόμα εκεί. Να ‘ναι εκείνο το πλάσμα η πρώτη εικόνα που θα αντικρίσεις με το που ανοίξεις τα μάτια σου. Κι ύστερα να ξεκινήσετε τη μέρα σας μαζί.

Σηκώνεσαι, λοιπόν, κάπως με βαριά καρδιά αλλά μ’ ένα χαμόγελο, γιατί ο αποχωρισμός απ’ τα σκεπάσματα κι απ’ αυτόν τον άνθρωπο είναι μόνο για λίγο. Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό και κατευθύνεσαι μηχανικά στην κουζίνα, για να ετοιμάσεις καφέ. Πού να πας χωρίς το μαγικό σου φίλτρο, εξάλλου. Μόνο που αυτός ο καφές θα γεμίσει δύο κούπες και θα καταναλωθεί στο κρεβάτι, ανάμεσα σε τσαλακωμένα σεντόνια και χάδια, κι αυτό τον κάνει αυτομάτως πιο εθιστικό.

Θες τη δόση σου, λοιπόν, μόνο που, εκτός απ’ την καφεΐνη, αναζητάς τη δόση σου κι απ’ τη νέα σου εξάρτηση, αυτόν τον άνθρωπο που είναι ακόμα στο κρεβάτι σου. Κι έτσι, εκείνο το πρώτο πρωινό που ξυπνήσατε μαζί πήρες διπλή δόση ευτυχίας. Άλλη ενέργεια, άλλη διάθεση, ακόμα και τα αρώματα κι οι γεύσεις μοιάζουν αλλιώς.  Όλα στην υπέρτατη εκδοχή τους.

Ζόρικη υπόθεση το πρωινό ξύπνημα, όλοι όμως παραδεχόμαστε πως ακόμα και το ξυπνητήρι χτυπάει πιο γλυκά, όταν γεμίζει μια παρουσία το διπλανό μαξιλάρι. Όχι μια τυχαία ύπαρξη αλλά εκείνος που θες να κοιμάσαι και να ξυπνάς μαζί του. Κάποιοι είναι τυχεροί και το ζουν κάθε μέρα, άλλοι έχουν σπάνια την ευκαιρία κι άλλοι ελπίζουν να τους συμβεί, ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται. Μα όσες φορές κι αν ακολουθήσουν, η πρώτη φορά θα ‘ναι πάντα διαφορετική. Αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα, που ‘χει κάτι από ανασφάλεια και πολύ από ενθουσιασμό, είναι μοναδικό. Ξέρεις, υπάρχει ακόμα αυτή η αμηχανία αλλά παράλληλα αυτή η επιθυμία κι η τρέλα για ‘κείνον που βρίσκεται δίπλα σου.

Και μη στήσεις με το μυαλό σου υπερβολές, μην το πας απαραίτητα σε σκηνικά με πρωινό στο κρεβάτι κι όλα τα σχετικά. Ναι, ωραία κι όλα αυτά αλλά δεν είναι για όλους κι ούτε είναι και τόσο ρεαλιστικά, όταν μετά βίας σέρνεις τα πόδια σου μόλις ξυπνήσεις. Δεν έχουν όλοι τη δύναμη, τη διάθεση και τη φαντασία να οργανώσουν ένα ρομαντικό πρωινό, ξέρεις, από εκείνα που περιλαμβάνουν κέικ, αβγά, χυμούς κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, πάνω σε ένα vintage ξύλινο δίσκο. Όχι πως θα μας χαλούσε για μια χαλαρή χουζούρικη Κυριακή, βέβαια, που σκοπεύουμε να την περάσουμε όλη μέρα κάτω απ’ τα σκεπάσματα.

Και δύο απλές κούπες καφέ, όμως, αρκούν, κι ίσως και να περισσεύουν, ίσως και μία μονάχα να κάνει τη δουλειά της, γιατί δεν είναι οι γεύσεις, ούτε οι ποσότητες αλλά η αίσθηση. Να ξαπλώνετε αντικριστά και να μιλάτε με τα μάτια. Να ‘χεις δίπλα σου τον άνθρωπο που ‘χεις ερωτευτεί και να σου λέει καλημέρα. Και να μη χρειάζεσαι τίποτα άλλο για να χαμογελάσεις. Είναι αυτή η έλξη που φλερτάρει παράλληλα με την οικειότητα.

Το πρώτο ξύπνημα αγκαλιά, η πρώτη «καλημέρα», ο πρώτος κοινός πρωινός καφές, η ξεχωριστή γεύση της αρχής μιας υποσχόμενης ιστορίας. Και πού ξέρεις, ίσως πια κανείς σας να μη θελήσει να ξαναπιεί καφέ το πρωί χωρίς τον άλλο δίπλα.