Ραντεβού. Τόσες απόψεις γύρω απ’ αυτό το θέμα, τόσες συναντήσεις με αυτόν τον τίτλο πραγματοποιούνται κάθε δευτερόλεπτο στον κόσμο. Άλλες καταλήγουν όμορφα, άλλες όχι και τόσο. Άλλες γίνονται η αρχή μιας σχέσης, άλλες γίνονται η αρχή για να χάσεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί η συνάντησή σου. Όπως και δεν ξέρεις αν θα εξελιχθεί γενικά. Είμαστε περίεργοι, είναι γεγονός. Ένα μικρό λαθάκι να κάνει ο άλλος και αμέσως τον τιτλοφορούμε δυσλειτουργικό. Ή και χειρότερα. Πολύ χειρότερα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε και τι να ζητήσουμε από ένα ραντεβού. Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας γι’ αυτό το θέμα, δυστυχώς. Ο καθένας είναι διαφορετικός, ζητάει άλλα πράγματα από τον άλλο. Αν και στο poll της προηγούμενης εβδομάδας δώσατε λίγο φως στην αμφιλεγόμενη μαυρίλα ενός «ιδανικού ραντεβού».
Εσείς το 90% ζητάτε αυθορμητισμό και φαντασία για να ανακηρύξετε περήφανα ένα ραντεβού επιτυχημένο. Και με το δίκιο σας. Δεν τον ξέρεις καθόλου τον άλλο για να τον πας σε κυριλέ εστιατόριο ή σε καντίνα. Μπορεί να μισεί τις επισημότητες και να αγαπά το βρώμικο. Ή το αντίστροφο. Ή μπορεί να σιχαίνεται και να ζαλίζεται με τη θάλασσα κι εσύ να έχεις κανονίσει καφέ σε καραβάκι που κάνει βόλτες στον Θερμαϊκό. Ε αυτό κι αν είναι αποτυχία. Καταλήγεις χωρίς συνοδό και δωράκι εμετό στα παπούτσια σου.
Δεν υπονοώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει κάποιο γενικό πλάνο, όχι. Είναι καλό να έχεις κάτι να προτείνεις. Ειδικά όταν με το που συναντηθείς με το πρόσωπο ο διάλογος πάει κάπως έτσι:
-Που θες να πάμε;
-Δεν ξέρω, εσύ;
-Ούτε εγώ ξέρω..
(Ακολουθεί αμήχανο γελάκι κι αμήχανο κοίταγμα προς όλες τις κατευθύνσεις για κάποια δεύτερα)
Δε θα ήταν πιο ωραίο αν απλά πηγαίνατε μια βόλτα και μπαίνατε σε ένα καφέ που σας άρεσε; Έτσι απλά επειδή σας φάνηκε ελκυστικό. Κι αν τελικά δεν ήταν αυτό που περιμένατε, με καφέδες που περισσότερο έμοιαζαν με νερό με γεύση, τουλάχιστον θα είχατε με κάτι να γελάτε στο μέλλον. Αν υπάρξει.
Είναι πιο ελκυστικός ο άνθρωπος ο αυθόρμητος. Αυτός που δεν έχει προμελετημένες ατάκες για να σε ρίξει. Αυτός που δε θα κάνει πρόβες συμπεριφοράς κι ιδεών πριν έρθει να σε βρει, απλά θα φορέσει το χαμόγελό του και θα βγει από το σπίτι.
Εσείς οι σχεδόν 3.000 δε θέλετε αναμενόμενα ραντεβού. Δε θέλετε το πρόγραμμα καφές-βόλτα-φιλί-σπίτι. Δε θέλετε να βγείτε με κάποιον/κάποια που θα ξέρετε τι θα πει πριν το πει. Δε θέλετε σχέδιο και προγραμματισμό. Ούτως η άλλως περισσότερο άγχος προσθέτει, παρά ευχαρίστηση.
Βέβαια είστε κι εσείς που έχετε αντίθετη άποψη. Είστε λίγοι, μόλις 10%, αλλά σημαντικοί και πιστοί ακόλουθοι προγράμματος. Θέλετε ραντεβού προγραμματισμένα, σχεδιασμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Ραντεβού του κουτιού. Που συναντιέστε με το πρόσωπο, προτείνετε προορισμό, πρόσωπο συμφωνεί (γιατί και να διαφωνεί, δεν πάει στο διάολο, πρώτο ραντεβού είναι) και πάει λέγοντας.
Σας αρέσει το πρόγραμμα σε κάθε πτυχή της ζωής σας και γιατί όχι και στα ραντεβού. Ίσως να μην μπορείτε να λειτουργήσετε αν δεν ξέρετε από πριν για το μετά. Ίσως να θέλετε να εντυπωσιάσετε με την προσχεδιασμένη σας ευρηματικότητα. Κανείς δεν κρίνει κανέναν. Το θέμα είναι ότι βγήκατε με το πρόσωπο της επιθυμίας σας.
Όπως και να το κάνουμε, είναι στον άνθρωπο. Αν δεν μπορεί να βάλει πρόγραμμα, δεν μπορεί. Αν δεν μπορεί να γίνει ευρηματικός, δεν μπορεί. Δεν είναι ότι δε θέλει. Καλά μπορεί και να μη θέλει. Το θέμα μας είναι ότι έχετε βγει, κατά πάσα πιθανότητα πρώτη φορά, και το ζητούμενο κι από τις δυο μεριές είναι να περάσετε καλά. Και να ταιριάξετε. Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται.
Γιατί κάθε ραντεβού, καλό ή κακό, ιδανικό ή μη, έχει μια ιστορία να πει. Δυο άνθρωποι έρχονται κοντά, μοιράζονται σκέψεις, επιθυμίες, παρόν ίσως και μέλλον. Η έννοια του ιδανικού ραντεβού, αυτής της ιδανικής συνάντησης, τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πας και ό,τι βγει.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
