Ξυπνάς μια καλή μέρα και βρίσκεσαι στο πουθενά, άγνωστος στην ίδια σου τη ζωή ψάχνοντας από πού σου ήρθε. Και φταίει ο ένας, ο άλλος, η δουλειά, το μαξιλάρι που δε σου κάνει πια, ο καφές που έχει άλλη γεύση, ο ήλιος που ανέτειλε εξ ανατολάς κι έδυσε εκ δυσμάς ως είθισται. Η αλήθεια σου όμως ποια είναι; Τι είναι αυτό που σε έκανε να χάσεις την μπάλα και να χαθείς μαζί της;
Θέλει κότσια να παραδεχτείς σε σένα πρώτα από όλα ότι το Χ είναι μόνο δικό σου, κανενός άλλου. Χάθηκες γιατί πέρασες το όριο του συμβιβασμού κι έγινες κάποιος άλλος για να εξυπηρετήσεις σκοπούς και πρόσωπα στη ζωή σου. Ή γιατί πίστευες ότι έτσι θα σε αποδεχτούν, θα τους είσαι αρεστός, θα σε αγαπάνε πιο πολύ ή ακόμη χειρότερα απλά για να σε αγαπάνε και να σε έχουν στη ζωή τους.
Είμαστε γεμάτοι από συμβιβασμούς για να υπάρχει ρώτα. Είτε αυτό λέγεται δουλειά, είτε λέγεται οικογένεια, σχέσεις φιλικές, ερωτικές, εργασιακές. Για να συνυπάρξουμε, όλοι κάποια στιγμή κάνουμε μια όπισθεν και δύο και τέλος πάντων όσες κρίνουμε ότι χρειάζεται για να μην τρακάρουμε. Έλα όμως που η αφοσίωση κι η αγάπη μας για κάτι ή κάποιον μας οδηγούν στο να βάζουμε περισσότερες όπισθεν από όσες πραγματικά χρειάζονται ή αντέχουμε.
Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός και έρχεται αυτή η μέρα που ανακαλύπτεις πώς τράκαρες μόνος και στραπάτσαρες τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί δεν έκανες πίσω μόνο από επιθυμία, αλλά κι από ανάγκη, ανάγκη για επιβεβαίωση και φόβο μη σε απαρνηθούν. Όλα ξεκινάνε από μέσα μας λοιπόν. Συμβιβασμός Vs αυτοεκτίμηση 1000-0!
Εσύ επέτρεψες κι έδωσες το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να περάσει από πάνω σου σαν οδοστρωτήρας. Εσύ άφησες το αφεντικό ή το συνάδελφο να ζητάει κι άλλα αυξάνοντας τις ευθύνες και το φόρτο εργασίας που σου αναλογούν. Εσύ έδωσες το δικαίωμα να σου υψώσουν τον τόνο της φωνής γιατί δεν έγιναν όλα όπως εσύ άφησες να στα ζητάνε. Εσύ φταις που ο δικός σου προσωπικός χρόνος δεν υπάρχει γιατί πρέπει να τρέξεις όπου σε φωνάξουν ενώ είσαι κομμάτια και θέλεις να αράξεις. Εσύ έδωσες το δικαίωμα να μιλάει για σένα ερήμην σου ο τάδε γιατί πίστευες ότι ήσασταν φίλοι, μέχρι που αποδείχτηκε το αντίθετο μέσα απ’ τα συντρίμμια της λαίλαπας που ξύπνησες.
Εσύ έδωσες το δικαίωμα στο ταίρι σου να ζητάει κι άλλα κι άλλα και τελικά να μην είναι ευχαριστημένο με τίποτα. Εσύ το έμαθες πως όσα αγάπησε σε σένα είναι τώρα όλα αυτά που του φταίνε. Γιατί έχεις κάνεις τόσες όπισθεν που δεν υπάρχεις, βρε αδερφέ. Έχεις δώσει ψυχή τε και σώματι και δε σου ‘μεινε τίποτα. Γιατί; Γιατί ήθελες ή απλά φοβόσουνα μη χάσεις. Γιατί υπάρχει πάντα μια δικαιολογία για όλους, αλλά όχι για σένα. Αποτέλεσμα; Έκανες πάντα πίσω στις δικές σου επιθυμίες.
Χάθηκες μόνος σου, μανούλα μου, για να ικανοποιήσεις όλους τους άλλους, για να τους αποδείξεις πως μπορείς να μεταμορφώνεσαι σε ό,τι θελήσουν για να σε αποδεχτούν και να είσαι αρεστός, βάζοντας στην άκρη εσένα.
Έχεις ξεχάσει να μιλάς, να υπερασπίζεσαι και να διεκδικείς επιτρέποντας να σε αμφισβητούν. Πίστεψες εσύ ο ίδιος τελικά πως είσαι τρελός, υπερβολικός και τέλος πάντων δεν έχεις δίκιο ποτέ. Μόνο οι άλλοι ενώ εσύ πρέπει να υποκύπτεις και να αλλάζεις. Ξέχασες πως αν εσύ ο ίδιος δε δώσεις υπόσταση σε σένα δε θα στη δώσει κανένας άλλος.
Κακό δεν είναι να δίνεις, δίνεις γιατί θέλεις άλλωστε, δε σε ανάγκασε κανείς. Κι είναι ωραίο να μπορεί να μοιράζεται ο άνθρωπος. Το θέμα είναι να θυμάσαι να βάζεις και φρένο στις όπισθεν προτού κατρακυλήσεις στην κατηφόρα. Όσο δίνεις, ο άλλος ζητάει γιατί του το επιτρέπεις!
Να προσέχεις πόσο αντέχεις να δίνεις γιατί σαν αδειάσεις και βρεθείς ξένος στον ίδιο σου τον εαυτό, έχεις χάσει το παιχνίδι πανηγυρικά. Δεν έχεις άλλο, στέρεψες, δεν υπάρχεις, πώς το λένε. Και τότε τι; Πιο ξένος από ποτέ δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι και πού πατάς. Και παρακολουθείς το τσουνάμι που έκτιζες λιθαράκι-λιθαράκι μόνος άθελά σου, να παρασέρνει στο διάβα του τα πάντα, γιατί ξέχασες πως χωρίς εσένα δεν μπορείς να κάνεις βήμα παραπέρα.
Όταν αγαπάμε κάτι γιατί έχουμε επενδύσει σε αυτό –τη δουλειά μας, τις πάσης φύσεως σχέσεις μας και ούτω καθεξής– θέλουμε και κάνουμε πίσω. Προσοχή όμως, γιατί η γραμμή που χωρίζει το συμβιβασμό και το χάσιμο είναι πολύ λεπτή. Άλλο συμβιβάζομαι γιατί θέλω κι άλλο παραδίδομαι άνευ όρων.
Να κάνεις πίσω έχοντας πάντα στο μυαλό σου και σένα, τις επιθυμίες σου, το χρόνο σου. Σεβάσου και προστάτευσε την υπόστασή σου, μόνο εσύ μπορείς. Και μην ξεχνάς το πιο σημαντικό, για να είσαι εκεί που είσαι, σε έχουν επιλέξει για αυτό ακριβώς που είσαι! Μη γίνεσαι κάποιος άλλος στην προσπάθειά σου να ικανοποιήσεις ανάγκες και προσδοκίες άλλων. Σε επιλέξανε για αυτό που είσαι, λέμε. Να εξελίσσεσαι και να γίνεσαι καλύτερος ναι, να χαθείς όχι. Εσύ βάζεις τα όρια, εσύ τα ρίχνεις.
Δε σου φταίει κανένας άλλος παρά μόνον ο ίδιος σου ο εαυτός. Γιατί, αγαπητοί, άλλο συμβιβάζομαι κι άλλο χάνω το ίδιο μου το «είναι». Να θυμάσαι να σε αγαπάς για αυτό που πραγματικά είσαι! Τότε μόνο θα σε αγαπήσουν κι οι άλλοι γιατί είσαι εσύ!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χατζηπαντελή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Χατζηπαντελή
