«Μωρό μου, δεν άκουσα, το ξαναλές;»

Πόσες φορές δεν έχεις ζηλέψει μια ρομαντική σκηνή από μια ταινία, όπου οι πρωταγωνιστές βρίσκονται ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, αλλά εκείνοι νιώθουν σαν να ‘ναι μόνοι πάνω στη Γη και ψιθυρίζουν γλυκόλογα που κάνουν τη στιγμή μοναδική; Πάμπολλες θα πω εγώ και θα προσθέσω ότι όλοι μας έχουμε βρεθεί στη θέση να θέλουμε να πούμε τη ρομαντική την ατάκα, να πετάξουμε κι εμείς το εντυπωσιακό γλυκόλογό μας, που θα απογειώσει τη στιγμή μας, αλλά κάπου χάθηκε στον δρόμο κι η σκηνή κόπηκε στο μοντάζ.

Θες γιατί η κίνηση ήταν πάλι αδιανόητη κι ο πίσω βάλθηκε να πατάει ασταμάτητα την κόρνα του για να καταλάβουν όλοι οι οδηγοί πως βιάζεται; Θες γιατί την ώρα που σου ήρθε η ρομαντική η διάθεση, άνοιξε ο άνθρωπός σου το παράθυρο και χάθηκε το «σ’ αγαπώ» σου μαζί με τον αέρα; Είναι πολλές οι στιγμές που προσπαθήσαμε να ζήσουμε κι εμείς λίγο ρομάντζο και κάτι πήγε στραβά, αφήνοντάς μας στα κρύα του λουτρού!

Το χειρότερο, όμως, είναι εκεί που έχεις μπει στη διαδικασία να πεις το κάτι παραπάνω και κάνεις την εξομολόγησή σου, για να καταστραφούν όλα στο δευτερόλεπτο, μ’ ένα «Έλα, αγάπη μου. Τι είπες; Δεν άκουσα!». Άντε τώρα βρες εσύ το mood να πεις ξανά την ατάκα τη σωστή, την παθιάρικη, την ερωτική, μετά το κομπρεσέρ του γείτονα που επέλεξε την πιο ακατάλληλη στιγμή να ξεκινήσει να δουλεύει. «Τίποτα, αγάπη μου, λέω φασολάκια θα φτιάξω σήμερα» είναι το μόνο που σου βγαίνει να απαντήσεις, πνίγοντας κάθε ίχνος ερωτικής ή σεξουαλικής διάθεσης.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα αστεία, εκεί που πετάς την πανέξυπνη ατάκα η οποία σίγουρα θα σε χρίσει νικητή της παρέας, αλλά δεν ακούγεται τίποτα και τελικά γελάς λίγο μόνος σου και θες και λίγο να κλάψεις, που κανείς δεν άκουσε την εξυπνάδα σου και φυσικά δεν κολλάει να την επαναλάβεις, αφού έχει χαθεί η στιγμή. Φαντάσου, λοιπόν, πόσο χειρότερο είναι να θες να μοιραστείς μια στιγμή πιο τρυφερή, να ανοίξεις λίγο την καρδούλα σου, κι ο άλλος να μην το ακούσει ποτέ, γειώνοντας τη στιγμή όσο δεν πάει.

«Αυτά καλό είναι να μη γίνονται!»∙ μία ατάκα που ταιριάζει εξαιρετικά σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατί  –έστω και λίγο– νιώθεις το αίσθημα της ντροπής, αφού αισθάνεσαι πως εξέθεσες τον εαυτό σου σε κάτι που ποτέ δεν έγινε αντιληπτό, όπως θα ήθελες. Ταυτόχρονα, απογοητεύεσαι γιατί και να το ξαναπείς, δεν έχει καμία σχέση το feeling με το αρχικό κι η εξέλιξη δε θα ‘ναι σίγουρα η αναμενόμενη.

Εν τω μεταξύ, δεν μπορείς να κατηγορήσεις και τον άνθρωπό σου που τυγχάνει να μην έχετε σταματήσει την κυκλοφορία στη λεωφόρο ή που δεν έχετε αλλάξει το δρομολόγιο του σκουπιδιάρικου και δεν έχετε ενημερώσει τον γείτονα πως τώρα εσείς θέλετε να νιώσετε εραστές ταινίας ή ήρωες βιβλίου. Τυχαία γεγονότα καθιστούν δύσκολη τη ρομαντική συνύπαρξη, σπάζοντάς μας τα νεύρα και ξενερώνοντάς μας στο άψε-σβήσε.

Κανείς δε φταίει για το κακό timing που μας κυνηγά κι εκμηδενίζει κάθε μας προσπάθεια για βραβείο καλύτερης ατάκας. Ούτε υπάρχει κανένα tip για να πετυχαίνεις πάντα τη σωστή στιγμή, αλλά να –καλού-κακού– πριν πεις το «σ’ αγαπώ», ειδικά αν είναι και το πρώτο σας, φρόντισε να ‘στε σε ήσυχο περιβάλλον, με κλειστά παράθυρα και τηλεόραση! Τώρα, αν χτυπήσουν και σειρήνες πολέμου και δεν ακουστεί αυτό που θες να πεις, πάρ’ το σαν σημάδι. Πού ξέρεις, τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Ίσως, τελικά, το σύμπαν να μας προστατεύει με τον τρόπο του, ακυρώνοντας πράγματα που καλό θα ήταν να μην τα ‘χουμε πει!