Όσο προσποιούμαι ότι η απουσία σου δε με ενοχλεί τόσο χάλια γίνομαι

Κάποιες μέρες, θέλω να σου τηλεφωνήσω και να σου μιλήσω για το τι συμβαίνει στη ζωή μου και να σου εκμυστηρευτώ κάθε πρόβλημά μου. Όπως έκανα όταν ήμασταν μαζί. Με την προσδοκία να καταλάβεις τι περνάω και να με διαβεβαιώσεις ότι όλα θα πάνε καλά και θα το αντιμετωπίσουμε παρέα.

Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι δε φοβόμουν τίποτα όταν σε είχα στη ζωή μου. Να τρέξω σ’ εσένα, επειδή μόνο αυτό χρειάζομαι. Γιατί ο έρωτάς σου με κάλυπτε. Πιο πολύ απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ. Αλλά, η δική μου δείλια ήταν αυτή που έβαλε και την τελεία στην ιστορία μας. Και τα λάθη μου, ήταν πολλά.

Μακάρι να μπορούσα να σου ότι ήσουν όλα εκείνα που ζητούσα. Να δείχνω σε όλους για το πόσο περήφανος είμαι για σένα. Ότι δεν έχω διαγράψει καμία φωτογραφία μας και δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Θα ήθελα να σε κοιτώ και να διαβάζεις όλα αυτά που τα μάτια μου φωνάζουν για εσένα. Όσο περισσότερο προσποιούμαι ότι η απουσία σου δε με επηρεάζει πια, τόσο πιο χάλια γίνομαι.

Υπάρχει ένα κενό, που κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να μου το καλύψει. Συνήθισα να ψάχνω για όλα τα αρνητικά σου, ώστε να κοιμάμαι ήσυχος τις νύχτες. Και πάλι δεν είναι αρκετά. Συνήθισα να μην αναφέρω το όνομά σου όταν μιλάω για έρωτα, αλλά κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Συνήθισα να απομακρύνω το όνομά σου απ’ όλα τα καλά πράγματα στη ζωή μου, αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ζουν χωρίς εσένα επειδή έτσι πρέπει.

Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να ήμουν πιο ανοιχτός και λιγότερο επιφυλακτικός σε σχέση με αυτά που έπαιρνα από σένα. Μερικές φορές, αρνούμαι να έρθω στη θέση σου. Η θέση στην οποία εγώ κι εσύ είχαμε χτίσει ένα δυνατό «μαζί» και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Να σου ανοίγομαι και να μου ανοίγεσαι για τα πάντα.

Κι όλα αυτά γιατί είμαι ανήμπορος να αντιμετωπίσω εμένα. Ο εγωισμός μου έχει κυριαρχήσει στις σκέψεις μου. Προσπαθώ να τον δικαιολογήσω λέγοντας ότι το κάνει για να με προστατέψει απ’ τον πόνο. Μπορεί να είναι και το σωστό αυτό, αν το δεις με μια ρεαλιστική ματιά.

Όμως, χωράει ο ρεαλισμός στον έρωτα; Δε νομίζω. Και τώρα θα μου πεις ότι αφού το παραδέχεσαι, γιατί δεν κάνεις τίποτα ώστε να το αλλάξεις. Ίσως γιατί ο ρόλος του θύτη είναι δύσκολος. Όταν είσαι το θύμα στον έρωτα, ξέρεις πως κάποια στιγμή θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει. Οριστικά κι αμετάκλητα.

Από δικαιολογίες χορτάσαμε, το ξέρω. Προσπαθούμε να βρούμε το καθετί που θα ικανοποιήσει έστω και για λίγο την απληστία μας να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε. Το να παίζεις και να χάνεις είναι μαρτύριο. Και συνήθως το σκέφτεσαι όταν έχει περάσει αρκετός καιρός πια. Κι ακόμα χειρότερα, όταν σε επισκέπτεσαι η μοναξιά σου κι έχεις γεμίσει το κενό σου με άλλες απορρίψεις. Ναι, όταν σκέφτεσαι εκείνο το δεδομένο που έχασες και δεν το εκτιμούσες όταν το είχες.

Μου άρεσε πολύ που κατάφερα να κοιμίσω τον εγωισμό μου και να σου μιλήσω. Το πρωί που θα ξυπνήσουμε, θα φορέσουμε πάλι εκείνο το υποκριτικό χαμόγελο και θα βγούμε έξω απ’ το σπίτι ώστε να πείσουμε τους πάντες ότι είμαστε καλά.

Κάποια στιγμή είχα γράψει πάνω σε μια εξομολόγησή μου για σένα, το εξής: «Όταν γνωρίσεις έναν άνθρωπο που έχει την τόλμη να σε κάνει να δεις τον εαυτό σου να ζει κάτι διαφορετικό κι εσύ δεν αφήνεσαι απολυτά πάνω του, τότε αυτό δεν ονομάζεται έρωτας, αλλά ξόδεμα χρόνου». Φυσικά την επόμενη στιγμή το έσβησα. Μακάρι οι εξομολογήσεις μας να ήταν κι η σωτήρια μας απ’ τη λήθη που εσκεμμένα βάζουμε τους εαυτούς μας, αλλά δεν είναι. Γι’ αυτό συμβιβαζόμαστε και με τη μοναξιά μας.