Ό,τι ήτανε να χάσω μαζί σου το έχω χάσει

Τα πάντα ξεκίνησαν ιδανικά κι όμορφα. Όπως συμβαίνει πάντοτε άλλωστε. Έκανα φιλότιμες προσπάθειες χωρίς να ανακαλύψω ωστόσο τι με άγγιξε εκείνη τη μέρα και σε άφησα να εισχωρήσεις στην ψυχή μου. Το έκανα δίχως να σκεφτώ παραπάνω γιατί άκουσα το ένστικτό μου που έλεγε ότι σε γνώριζα από πάντα.

Απλά ίσως να μην το είχα αντιληφθεί μέχρι σήμερα. Λένε ότι αυτό σπάνια θα πέσει έξω. Μάλλον έτσι είναι, νομίζω όμως πως κάποιες φορές διαβάζεις λανθασμένα αυτά που έχει να σου πει. Δεν εμπιστευόμουν εύκολα τους ανθρώπους, αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Σε ήθελα χωρίς να με απασχολούν οι δεύτερες σκέψεις. Τσάκισα τις αντιστάσεις μου κι έτσι έσπασαν οι άμυνές μου.

Με τον καιρό ωστόσο καταλάβαινα ότι έχανα περισσότερα απ’ όσα κέρδιζα. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να το παραδεχτεί γιατί έχω μάθει να φτάνω τα πάντα μέχρι εκεί που αγγίζω τα όριά μου. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να σκεφτώ αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Μάλλον αυτό είναι το καλύτερο.

Μερικές φορές η ωμή παραδοχή της αλήθειας πέρα απ’ τον πόνο που σου προκαλεί είναι ικανή να σε λυτρώσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνεις την εξομολόγησή σου. Γι’ αυτό λοιπόν θα ήθελα να σου πω αυτά που έχω μέσα μου.

Πρώτα απ’ όλα ήταν όλα τα όνειρα που έκανα για εμάς ενώ εσύ απέφευγες να μοιραστείς τα δικά σου. Τις πτυχές του εαυτού μου που σου φανέρωσα και ποτέ δεν μπήκες στη διαδικασία να τις δεις. Την κάθε χαρούμενη ή δυσάρεστη στιγμή της ζωής μου που σε χρειαζόμουν δίπλα μου κι εσύ δεν ήσουν εκεί.

Τις πράξεις μου εκείνες που επούλωναν τις πληγές σου. Τις φορές που σε υπερασπίστηκα με πάθος κι ας ήξερα πως είχες άδικο. Την κατανόηση που έδειξα και ποτέ δεν εκτίμησες. Την εμπιστοσύνη μου που εκμεταλλεύτηκες χωρίς καμία ενοχή.

Όλα εκείνα που δε νομίζω κανένας άλλος αν βρισκόταν στη θέση μου θα τα ανεχόταν και δε θα έμενε δίπλα σου. Εγώ έμεινα ωστόσο, χωρίς να στα αναφέρω καν για να μην πληγωθείς. Τα αληθινά μου συναισθήματα που σκόνταφταν στις ψεύτικες δικαιολογίες σου καθώς υποτιμούσαν την κριτική μου ικανότητα.

Τις μάχες μου με τη μοναξιά όταν σε διεκδικούσαμε κι οι δυο, κέρδιζα, αλλά έδειχνες να μην το καταλαβαίνεις. Οι συγγνώμες μου που ποτέ δε βρήκαν ανταπόκριση απ’ τον εγωισμό σου.

Στις μάχες συνήθως κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε. Το θέμα είναι πως θα εγκαταλείψεις το πεδίο όταν δε θα έχει μείνει κάτι άλλο για να παλέψεις. Εγώ φεύγω με ψηλά το κεφάλι. Αδιαφορώ για το πόσο καιρό θα μου πάρει για να γιατρευτούν τα τραύματά μου. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τα καταφέρω. Άλλωστε αυτό θέλεις κι εσύ. Έτσι δεν είναι;

Ό,τι ήταν να χάσω μαζί σου, το έχασα. Ξέρω τι θα μου πεις. Έτσι είναι τα πράγματα. Παίζεις και κανένας δε σου εγγυάται ότι θα κερδίσεις. Το ξέρω, είναι κρίμα όμως να μην αισθανθείς ποτέ το απόλυτο δέσιμο.

Αν με ρωτήσεις τώρα για το τι κέρδισα, θα αρνηθώ να σου απαντήσω. Όχι γιατί θέλω να το παίξω υπεράνω ή να φερθώ εγωιστικά. Απλά θα τα ανακαλύψεις σιγά-σιγά. Πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε όσο κι αν το θελήσουμε. Σ’ έναν πόλεμο θα δώσεις πολλές μάχες. Αν χάσεις και κάποιες δε σημαίνει κάτι. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις άμεσα, αλλά μακροπρόθεσμα φαίνεται. Όποιος δεν το παραδέχεται απλά έμαθε να κρύβει καλά τα συναισθήματά του. Κι αν γίνει αυτό, αργά ή γρήγορα το ηφαίστειο θα εκραγεί. Τα αποτελέσματά τα γνωρίζουμε όλοι. Γι’ αυτό ας κρατήσουμε αυτά που κερδίσαμε, είναι η μοναδική λύση που θα μας κάνει να προχωρήσουμε μπροστά. Μαθαίνοντας ο καθένας το μάθημά του.