Η εφηβεία είναι μια εποχή γεμάτη ανατροπές, ανακαλύψεις και αντιφάσεις. Για όσους ήταν έφηβοι το 2014, αυτές οι ανακαλύψεις διαδραματίστηκαν στον καμβά του διαδικτύου. Ήμασταν η πρώτη γενιά που έζησε την εφηβεία της με το ίντερνετ να αποτελεί φυσική προέκταση της καθημερινότητάς μας. Ο κόσμος μας δεν ήταν πια μόνο φυσικός —ήταν ψηφιακός, γεμάτος αισθητικές επιλογές, κοινότητες και τάσεις που καθόρισαν την ταυτότητά μας. Το We Heart It, το YouTube, το Tumblr, το Instagram, το Snapchat, οι μακριές φούστες, τα floral prints, και τα παστέλ χρώματα έγιναν τα σύμβολα μιας εφηβείας που ακόμα θυμόμαστε με νοσταλγία.

Το 2014, το We Heart It ήταν κάτι περισσότερο από μια πλατφόρμα φωτογραφιών —ήταν ένα καταφύγιο για εφήβους που αναζητούσαν αισθητική έμπνευση. Ήταν μια πλατφόρμα γεμάτη με φωτογραφίες από κούπες καφέ με αφρόγαλα σε σχήμα καρδιάς, vintage βιβλία με ξεθωριασμένα εξώφυλλα και ηλιοβασιλέματα που έμοιαζαν βγαλμένα από ταινία. Αντίθετα, το Tumblr ήταν το άβατο της εφηβικής ψυχής, το διαδικτυακό μας ημερολόγιο. Εκεί εκφράζαμε τα πιο κρυφά συναισθήματά μας, αναρτούσαμε θολές φωτογραφίες με φίλτρα σε αποχρώσεις του μπλε, και μοιραζόμασταν στίχους που μας έκαναν να νιώθουμε ότι κάποιος μας καταλαβαίνει. Το Tumblr aesthetic, όπως ονομάστηκε, περιλάμβανε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, εικόνες από 90s ταινίες, και στιχάκια γραμμένα με Arial font. Ήταν ένας χώρος όπου η εφηβική ανασφάλεια μετουσιωνόταν σε τέχνη, όπου η θλίψη και η αποξένωση γίνονταν μέσο σύνδεσης με άλλους. Ένα διαδικτυακό καταφύγιο για όσους αισθάνονταν πως δεν τους καταλαβαίνει ο περίγυρος τους.

Το YouTube τότε δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Ήταν ένας χώρος όπου μπορούσες να μάθεις πώς να φτιάξεις DIY διακοσμητικά για το δωμάτιό σου, να ακολουθήσεις μαθήματα μακιγιάζ από την Zoella ή να παρακολουθήσεις επί ώρες gaming walkthroughs του PewDiePie. Τα βίντεο “What’s in my bag” και “Room tours,” που μας δημιουργούσαν την ανάγκη να οργανώσουμε τα πάντα γύρω μας, σαν το organisetok του σημερα. Κάθε Δεκέμβριο, περιμέναμε με ανυπομονησία τα vlogmas των αγαπημένων μας YouTuber, που μοιράζονταν στιγμές από την καθημερινότητά τους —από το στολισμένο δέντρο τους μέχρι τις βόλτες στα χιονισμένα τοπία. Ήταν σαν να ζούσαμε μαζί τους τα όνειρά μας για μια πιο μαγική καθημερινότητα. Από την άλλη, το Tumblr γινόταν η ψηφιακή μας ημερολογιακή πλατφόρμα, όπου κάθε ανάρτηση ήταν μια μικρή εξομολόγηση. Οι χρήστες έγραφαν ποιήματα, δημοσίευαν στίχους από τραγούδια της Lana Del Rey ή των Arctic Monkeys και μοιράζονταν εικόνες που συνδύαζαν ρομαντισμό και μελαγχολία.

Η αισθητική του 2014 ήταν μοναδική, γεμάτη αντιθέσεις και ένταση. Από τη μία πλευρά, υπήρχε η σκοτεινή γοητεία του grunge και της indie rock κουλτούρας: Arctic Monkeys, Lana Del Rey, και The 1975 ήταν οι καλλιτέχνες που καθόριζαν το soundtrack της εποχής. Η μόδα συνδύαζε στοιχεία από τα 90s με σύγχρονα trends, δημιουργώντας έναν εκρηκτικό συνδυασμό: Doc Martens, σκισμένα τζιν, oversized πουλόβερ και crop tops. Η επιρροή των 90s ήταν πανταχού παρούσα, από τα chokers και τα mom jeans μέχρι τα Nirvana T-shirts. Από την άλλη η αισθητική του We Heart It και του YouTube ήταν γεμάτη ζεστασιά και νοσταλγία. Οι φωτογραφίες είχαν φίλτρα που έκαναν τα χρώματα πιο απαλά, σχεδόν ονειρικά. Τα δωμάτιά ήταν διακοσμημένα με fairy lights, ράφια γεμάτα βιβλία όπως το “The Fault in Our Stars,” και μαξιλάρια με εμπριμέ σχέδια. Στον καθρέφτη πάνω από το γραφείο ήταν κρεμασμένα chunky κολιέ και μεγάλα σκουλαρίκια. Το Instagram, ακόμα στα πρώτα του βήματα, ήταν γεμάτο φίλτρα όπως το Valencia και το X-Pro II. Οι εικόνες που μοιραζόμασταν δεν είχαν την τελειότητα που βλέπουμε σήμερα—ήταν αυθόρμητες, συχνά θολές, και γεμάτες προσωπικότητα. Το Snapchat, επίσης, είχε αρχίσει να γίνεται δημοφιλές, προσφέροντας έναν πιο άμεσο τρόπο επικοινωνίας. Την εποχή εκείνη, η Taylor Swift κυκλοφορούσε το “1989,” το οποίο έγινε το soundtrack για πολλές από τις αναμνήσεις μας. Από την άλλη, η indie pop σκηνή άνθιζε με καλλιτέχνες όπως η Lorde. 

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φαινόμενα της εποχής ήταν η εξιδανίκευση της θλίψης. Η Lana Del Rey έγινε το απόλυτο σύμβολο του “Sad Girl” movement, με τραγούδια που συνδύαζαν ρετρό νοσταλγία και μοντέρνα απογοήτευση. Στίχοι όπως “Will you still love me when I’m no longer young and beautiful?” αντήχησαν στις καρδιές μιας γενιάς που πάλευε με την αβεβαιότητα και την πίεση της εφηβείας. Όμως, η ρομαντικοποίηση της θλίψης είχε και αρνητικές πτυχές. Οι εικόνες που προωθούσε το Tumblr συχνά ενίσχυαν την ιδέα ότι η θλίψη είναι “γοητευτική,” οδηγώντας πολλούς εφήβους σε μια νοητική κατάσταση όπου τα αρνητικά συναισθήματα γίνονταν μέσο αυτοπροσδιορισμού. Παρ’ όλα αυτά, για πολλούς το Tumblr ήταν ένας χώρος όπου μπορούσαν να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους και να βρουν κατανόηση.

Παράλληλα, το 2014 μας έφερε την άνοδο των influencers. Ο κόσμος παρακολουθούσε με μανία τα makeup tutorials της Zoella, ενώ οι εφηβικές ψυχές εμπνέονταν από το ύφος και την αυτοπεποίθηση της Kylie Jenner, σήμερα, αυτό το κομμάτι μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για μεγάλες συζητήσεις, στο τότε όμως, η Kylie ήταν το απόλυτο είδωλο. Το YouTube έγινε η πλατφόρμα όπου οι νέοι μάθαιναν, δημιουργούσαν και επικοινωνούσαν. Στον κόσμο της pop culture, το “Frozen” της Disney είχε μαγέψει τον κόσμο, ενώ σειρές όπως το “Pretty Little Liars” και το “Gossip Girl” καθόριζαν τις συζητήσεις μας. Τα social media γίνονταν ο καθρέφτης αυτών των τάσεων, με κάθε νέα κυκλοφορία να γεμίζει τα timelines μας με fan art και quotes. 

Σήμερα, βλέπουμε την αισθητική του 2014 να επιστρέφει δυναμικά. Το TikTok έχει γεμίσει με hashtags όπως #2014Tumblr, ενώ πολλοί νέοι υιοθετούν ξανά τα trends εκείνης της εποχής. Αυτή η επιστροφή δεν είναι τυχαία. Το 2014 ήταν η τελευταία εποχή που το ίντερνετ φαινόταν αθώο—ένας χώρος για αυθεντική αυτοέκφραση πριν γίνει πλήρως εμπορικό. Η νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια δεν αφορά μόνο την αισθητική αλλά και την ελευθερία που νιώθαμε. Ήταν η εποχή που το ίντερνετ μας έδινε τη δυνατότητα να είμαστε ο εαυτός μας, να πειραματιστούμε με την ταυτότητά μας χωρίς το βάρος της τέλειας εικόνας που κυριαρχεί σήμερα. Η εφηβεία του 2014 ήταν μοναδική. Ήμασταν η πρώτη γενιά που έζησε την εφηβεία της στον ψηφιακό καθρέφτη, όπου κάθε συναίσθημα, κάθε εμπειρία και κάθε ανησυχία μπορούσε να τη μοιραστεί, σε έναν άγνωστο τότε χώρο, με πολλά άτομα σαν εμάς. 

Αυτή η εμπειρία μας διαμόρφωσε με τρόπους που ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως. Καθώς κοιτάζουμε πίσω, ίσως αυτό που μας μαγνητίζει περισσότερο είναι η αυθεντικότητα εκείνης της εποχής. Ήταν η περίοδος που μάθαμε να αγκαλιάζουμε την πολυπλοκότητά μας, να βρίσκουμε την ομορφιά στις ατέλειες και να δημιουργούμε τέχνη από τη θλίψη μας. Η νοσταλγία για το 2014 είναι κάτι περισσότερο από μια μόδα —είναι μια υπενθύμιση της ανάγκης να είμαστε αληθινοί, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει χαοτικός.

Συντάκτης: Έφη Ζ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη