Αν έρθει το τέλος και νιώθεις ριγμένος δεν μπορείς να δεις καθαρά

Η απόρριψη γενικότερα ως ορισμός δεν είναι μια διόλου ευκολοχώνευτη κατάσταση. Λειτουργεί σαν κατασταλτικό του ανθρώπου όσον αφορά τις σχέσεις του, τα θέλω του, τους στόχους κι όνειρά του. Τα πράγματα σαφώς περιπλέκονται όταν έχει υπάρξει ήδη δέσιμο μεταξύ δύο ατόμων κι ο έρωτας, σαφώς, που απογειώνει το είναι του καθενός και σε φέρνει σε κατάσταση σχεδόν μέθης. Αναπτύσσεις δεσμούς ψυχικούς που σου επιτρέπουν να ονειρεύεσαι από κοινού, να νιώθεις κομμάτι του άλλου δυνατά και ξαφνικά όλο αυτό καταρρέει. Το θέμα είναι γιατί;

Οι δυνάμεις σου σ’ εγκαταλείπουν, το μέσα σου υπόκειται τέτοια συντριβή κι έκπληξη παράλληλα, διότι δεν πίστευες ίσως ποτέ σ’ εκείνο το τέλος που ερχόταν ήρεμο ίσως και υπόγεια, ίσως πάλι τόσο ορμητικά κι απότομα που μπορούσες να το δεις από χιλιόμετρα, μα οι δυνάμεις σου ορίστηκαν πολύ μικρές για να το σταματήσεις. Με μια λέξη, απόρριψη.

Απόρριψη όμως τι μπορεί να σημαίνει τελικά, πέρα από την έννοια της εγκατάλειψης που της προσδίδουμε και την προδοσία, ενδεχομένως, μιας κι είχες επενδύσει συναισθηματικά χωρίς κάποιος να σε βεβαίωσε ότι θα ήταν μια καλή επιλογή το να το κάνεις;

Οποιοσδήποτε μπορεί να δει την απόρριψη μέσα σε μια σχέση, είτε σε μία φιλία, σαν τον παράγοντα που σήμανε το τέρμα της μετέπειτα πορείας της από κοινού ζωής με επιλογή του ενός, χωρίς απαραίτητα να μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτός που απορρίφθηκε το άξιζε όντως. Τι συμβαίνει τώρα στον ψυχισμό του δεύτερου ως αντίκτυπο; Θεωρεί λοιπόν άδικο να τον απορρίψει κάποιος ακόμα κι αν οι λόγοι της απόρριψης ευσταθούν κι αυτό γιατί δεν μπορεί ν’ αναλύσει σε βάθος, λόγω του ότι εμπλέκεται στην ιστορία, το μέγεθος του προβλήματος και της ποιότητας αυτού καθώς και των στοιχείων που συνθέτουν την προσωπικότητά του έτσι ώστε να προκαλέσει, ίσως, αυτήν την κατάληξη.

Η απόρριψη λοιπόν γίνεται στα χέρια του απορριφθέντος μια ωρολογιακή βόμβα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει τόσο ισχυρή έκρηξη συναισθημάτων κι εκείνο της οργής να υπερισχύει όλων. Γιατί όμως να είναι τόσο τραγικά τα πράγματα για εκείνον που δέχθηκε την απόρριψη και να μην τον ωθεί σε κάτι σαφώς ανώτερο από πριν και κατ’ επέκταση σε κάτι που να είναι πιο κοντά στα θέλω και προσδοκίες του; Η απάντηση είναι απλή κι έχει να κάνει με τον εγωισμό και την μη παραδοχή ότι δεν είναι αρεστός στο άτομο που είχε βάλει στόχο και την απογοήτευση του ότι δεν έχει την εικόνα που πίστευε για τον εαυτό του προς τα έξω.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει κάποιος ν’ αντιληφθεί ότι χρειάζεται να γίνει όντας σ’ αυτήν την κατάσταση, είναι να εντοπίσει το γιατί και το πώς κατέληξε όλο αυτό στον κάδο των αχρήστων. Αν είναι κάτι φρέσκο ίσως η απόρριψη να έχει να κάνει με πολλές αντιθέσεις, διαφορές δηλαδή στον τρόπο σκέψης που προέκυψαν από κάποιες ίσως συζητήσεις κλειδιά που δεν έδωσαν δυστυχώς το πράσινο φως της συνέχειας. Αν είναι κάτι που έχει εδραιωθεί κι έχει υπάρξει αυτό το κάτι που σε κάνει να θες να πας παρακάτω και ξαφνικά όλα καταρρέουν, τότε πραγματικά το πράγμα δυσκολεύει καθώς, κάτι που στην αρχή έμοιαζε ως ιδεατό, σταμάτησε να είναι. Άλλαξαν τα θέλω; Βρέθηκε κάτι πιο ταιριαστό ίσως; Απλώς τελείωσε; Όσοι οι άνθρωποι τόσες και οι πιθανότητες.

Δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, ότι έχασες τον εαυτό σου εξαιτίας του ατόμου αυτού, δεν υπάρχει πιθανότητα να μη νιώσεις ξανά άτομο επιθυμητό και πρέπει επιτέλους να αντιληφθείς ότι κάθε απόρριψη σημαίνει μια νέα ευκαιρία για νέα ξεκινήματα με περισσότερη αισιοδοξία, θάρρος και πυγμή.

Σου δίνεται η δυνατότητα όπως και πριν από αυτή τη γνωριμία να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό σε νέα άτομα που ενδέχεται να τον εκτιμήσουν όπως σου αρμόζει, να ασχοληθείς με πράγματα που θα ανεβάσουν, τόσο το πνεύμα σου και το σώμα σου, να μπορέσεις ν’ αφιερώσεις περισσότερο χρόνο σ’ αυτά που ζητάς, να δώσεις κομμάτια του εαυτού σου σε όσα άτομα θεωρείς ότι θα τα πάρουν και θα τα συλλέξουν μέσα στην ψυχή τους. Πάντα υπάρχει το ρίσκο, αλλά όπως αποτυγχάνουμε στις επιλογές μας, έτσι κι επιτυγχάνουμε. Αν δεν το ξαναδοκιμάσουμε, δε θα μάθουμε ποτέ.