Tη στιγμή που ξεκινάς να σκέφτεσαι πρώην σου, έναν έναν/ μία μία με τη σειρά, προφανώς και δε θέλεις κανέναν/ καμία πίσω. Απλά το τελευταίο φλερτ πήγε άπατο κι αρχίζει σχεδόν ακούσια η ανασκόπηση. Κάπως έτσι, συλλογίζεσαι όλα εκείνα τα διαμάντια που πέρασαν από τη ζωή σου και κατέληξαν σαν ίωση, με την εξής σειρά: πυρετός, ρίγος, απόλυτη εξάντληση. Όλοι ήρθαν πολλά υποσχόμενοι και κράτησαν κάτι λιγότερο και από γάμο του Γκλέτσου.
Και κάπου μεταξύ των φλογών και των συντριμμιών, ήρθε κι εκείνος ο άνθρωπος. Εκείνος ο πρώην έρωτας που τότε ήταν… λίγο βαρετός; Λίγο παραπάνω ειλικρινής; Λίγο περισσότερο «διαφανής» απ’ ό,τι είχες συνηθίσει; Δεν έπαιζε παιχνίδια, ήξερε τι ήθελε, τι πάστα ανθρώπου ήταν. Ήταν ξεκάθαρος από την πρώτη στιγμή: «Έτσι είμαι κι αυτό θέλω. Αυτό ψάχνω κι αυτά έχω να δώσω».
Όμως, εσύ νόμιζες ότι σου κάνει τον έξυπνο ή πως κάτι σου κρύβει γιατί “είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό” κι έτσι το τελείωσες. Θεώρησες πως κάτι λείπει. Ήταν το δράμα; Ήταν η ένταση που ήθελες και αναζητούσες, γιατί έτσι είχες μάθει; Κάτι ήταν πάντως, κι αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε (αδίκως;) να αποτελεί παρελθόν στη ζωή σου.
Και να, που πέρασαν οι μήνες, τα χρόνια, γυρνάς πίσω και αναθεωρείς: «Μήπως τελικά εκείνος ήταν ο πιο ξεκάθαρος σύντροφος που είχα ποτέ στη ζωή μου;». Σε καμία περίπτωση δεν είπαμε ότι σου λείπει ή ότι τον σκέφτεσαι τα βράδια και κλαις. Απλά αναπολείς και προσπαθείς να αφουγκραστείς τι ήταν εκείνο που σε έκανε τότε, να μην αναγνωρίζεις την ποιότητα της σχέσης που είχες. Τι ήταν αυτό που δε σε άφησε να αφεθείς όσο ήθελες. Ή, τι ήταν εκείνο που σε πήγε τόσο μπροστά ώστε να μη σε προλάβει εκείνος.
Ίσως απάντηση να μη βρεθεί και ποτέ. Μέσα, όμως, σε όλα αυτά τα χαοτικά σκηνικά που έζησες ή που θα ζήσεις, συνειδητοποιείς πως αυτό αξίζει να είναι το μέτρο σύγκρισής σου. Πως όσο κι αν πιστεύεις πως το δράμα και η αγωνία είναι εκείνα που φέρνουν τον αληθινό έρωτα, τίποτα δεν έχει αξία αν νιώθεις παραμελημένος, υποτιμημένος, ή απλά μόνος. Πως όλα μα όλα τα άτομα που θα καταφέρουν ή κατάφεραν να σε πληγώσουν, είχες τη διαύγεια να τα διακρίνεις γιατί υπήρχε αυτός ο ένας άνθρωπος που σου φέρθηκε σωστά.
Είναι περίεργο το πόσο εύκολα —αν μπορεί να θεωρηθεί δηλαδή εύκολο— μπορεί να αναθεωρήσει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Είναι παράδοξο το πώς έναν άνθρωπο που κάποτε θεωρούσες βαρετό ή ακατάλληλο να σε κάνει να νιώσεις αυτή τη σπίθα που ήθελες, κατέληξες να τον θεωρείς τον πιο ειλικρινή και ντόμπρο άνθρωπο που πέρασε ποτέ από τη ζωή σου. Είναι άβολο που νιώθεις ενοχές που δεν αξιοποίησες την ευκαιρία όταν την είχες, που δεν αντιλήφθηκες την πιθανότητα όταν σου ανοίχτηκε.
Πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι πρώην. Αυτοί που μπορεί να σου στερούσαν την ένταση αλλά σίγουρα σου προσέφεραν υγεία και ηρεμία, που όμως εσύ δεν ήξερες τότε πώς να εκτιμήσεις. Πλέον, σίγουρα πήρες ένα μάθημα. Ίσως, την επόμενη φορά που κάποιος σου φερθεί καθαρά, θα καταφέρεις να μην τον παρεξηγήσεις, ούτε θα προσπαθήσεις να τραφείς από το δράμα για να νιώσεις κάτι εντονότερο. Ίσως την επόμεν φορά, να είσαι πιο έτοιμος να αναγνωρίσεις το άτομο που θα έχει τη διάθεση και την ανάγκη να μη σου κάνει τα νεύρα κρόσια κι αυτό είναι το μεγαλύτερο σημάδι ενδιαφέροντος που θα συναντήσεις.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
