Και προδόθηκες. Και πληγώθηκες. Και πόνεσες κι έκλαψες.
Και οι άνθρωποι που αποκάλεσες δικοί σου αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και τόσο δικοί σου, τελικά. Και η εντύπωση που είχες για εκείνους διαψεύστηκε. Και η εμπιστοσύνη που τους έδειξες οδήγησε σε πισώπλατα γδαρσίματα από μαχαίρια που κρατούσαν χέρια φιλικά και πρόσωπα που σε αντίκριζαν με υποκριτικά χαμόγελα.
Και μετά θύμωσες. Μία φορά με εκείνους που σε λεηλάτησαν και δέκα με τον εαυτό σου.
Κι απόρησες. Πώς μπόρεσαν να σου φερθούν με αυτό τον τρόπο; Άδικα, ύπουλα, υποκριτικά. Να εκμεταλλευτούν την καλή σου προαίρεση και να σε χρησιμοποιήσουν. Αλλά κυρίως απόρησες με τον εαυτό σου. Πώς επέτρεψες να συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς γίνεται να μην είδες τίποτα; Να μην αναγνώρισες τον κίνδυνο; Την απειλή να πλησιάζει; Γιατί δεν ήσουν πιο προσεκτικός; Λίγο πιο πονηρεμένος; Γιατί στάθηκες αφελής; Γιατί δε σε προστάτεψες;
Εκείνοι οι άνθρωποι ως άλλος δούρειος ίππος εισέβαλαν ειρηνικά και ήσυχα στη ζωή σου, στον κόσμο σου, στην καθημερινότητά σου, και κατόρθωσαν να σε πείσουν πως η παρουσία τους αυτή είναι για σένα ένα δώρο. Ήσουν βέβαιος πως στο πρόσωπό τους βρήκες έναν φίλο, έναν σύντροφο έναν άνθρωπο κοντά στον οποίο είχες τη δυνατότητα να νιώθεις ασφαλής. Όλα αυτά μέχρι να πέσει η νύχτα και να αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις και τα αληθινά τους κίνητρα. Και να σε βρει η επόμενη μέρα λεηλατημένο, συντετριμμένο και κομματιασμένο από την αναπάντεχη αυτή επιδρομή.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στον πόνο και τη θλίψη, μεταξύ αδικίας και οργής, αγγίζοντας ένα προς ένα τα εναπομείναντα κομμάτια και ελέγχοντας μην τυχόν υπάρχει κάποιο που να έχει παραμείνει αλώβητο, πήρες την απόφαση πως δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για ζημίες και απώλειες· σήκωσες το κεφάλι και υποσχέθηκες στον εξουθενωμένο άνθρωπο στον καθρέφτη απέναντί σου πως από εδώ και πέρα θα τον κρατήσεις ασφαλή και προστατευμένο.
Και άλλαξες. Και επέλεξες την εσωστρέφεια και τη μοναχικότητα. Και σήκωσες άμυνες. Και ύψωσες τείχη. Μετατράπηκες σε ένα φρούριο απόρθητο, απροσπέλαστο και απρόσιτο. Έγινες καχύποπτος. Επιφυλακτικός. Διστακτικός. Και κάθε νέα προσέγγιση από κάποιο καινούριο πρόσωπο έμοιαζε απειλητική. Και σε κάθε απόπειρα πλησιάσματος αγρίευες σαν λαβωμένο ζώο που προσπαθεί να αποτρέψει και να αποφύγει άλλες καινούριες επώδυνες πληγές.
Σαν να λησμόνησες μέσα σε μια στιγμή πως είναι να σε μεταχειρίζονται με άδικο τρόπο, ανταπέδωσες την ίδια αυτή ακριβώς συμπεριφορά σε κάθε νέο άτομο που επιχείρησε να έρθει κοντά. Διότι χωρίς να φταίει· χωρίς να έχει συντελέσει κάποιον ρόλο στη δημιουργία των τραυμάτων σου βρέθηκε ξαφνικά να φέρει την ευθύνη τους. Βρέθηκε υποχρεωμένος να εκπληρώσει δοκιμασίες αντάξιας δυσκολίας με τους άθλους του Ηρακλή· να συμμετέχει σε έναν αγώνα αντοχής, υπομονής και επιμονής έως ότου κριθεί άξιος να έχει μία θέση στη ζωή σου. Να κουβαλάει το βάρος όλων των ανασφαλειών και κάθε φόβο που σου προκάλεσαν οι προηγούμενες συναναστροφές. Να πρέπει να εξαγνίσει κάθε στοιχειό και κάθε εφιάλτη του παρελθόντος. Να πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του· ότι δεν είναι ελέφαντας· ότι δεν κρύβει δόλιες προθέσεις και δεύτερες σκέψεις· να υφίσταται κάθε αδικαιολόγητη αμφιβολία και αμφισβήτηση σου. Διότι πληγώθηκες και αποφάσισες πως από εδώ και πέρα προτού επιτρέψεις σε κάποιον να εισέλθει θα πρέπει προηγουμένως να βεβαιωθείς για εκείνον.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που όντως πράττεις είναι να τιμωρείς. Να τιμωρείς και να εκδικείσαι κατευθύνοντας όλο σου τον θυμό, την απογοήτευση και την επιφυλακτικότητα σε λάθος πρόσωπα και όχι στους υπαίτιους και υπεύθυνους. Τιμωρείς τον εαυτό σου απομονώνοντάς τον και απορρίπτοντας κάθε πιθανό ενδεχόμενο για νέες και υγιείς συναναστροφές. Αιχμαλωτίζοντάς τον και αναγκάζοντάς τον να ζει με την πικρία του παρελθόντος. Τιμωρείς όμως και τον άνθρωπο που έτυχε να σε γνωρίσει σε αυτή τη φάση της ζωής σου. Και μάλιστα αναίτια.
Ναι, προδόθηκες. Και πληγώθηκες και πόνεσες και έκλαψες. Και μέσα σε όλο αυτό δε συνειδητοποίησες πως με την άδικη στάση και συμπεριφορά σου κατέληξες εσύ να προδίδεις. Να πληγώνεις. Να πονάς. Και να προκαλείς δάκρυα σε μάτια που δεν ευθύνονται για ό,τι βίωσες. Σε μάτια που ίσως μάλιστα επιχείρησαν απλώς να σε αντικρίσουν με την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια που εξ αρχής άξιζες και αναζητούσες.
Συντάκτης: Παναγιώτα Παπακωνσταντίνου
