Αποδεδειγμένα και χωρίς ακόμα ιδιαίτερο ξεκάθαρο λόγο, υπάρχουν αυτές οι αδιευκρίνιστες καταστάσεις στη ζωή που, ενώ δεν έχουν «τίτλο», έχουν δύναμη να αφήσουν ουλές και τσιμπήματα πιο δυνατά κι από εκείνους τους μεγάλους κι ιδανικούς έρωτες, με τις εξίσου επίσημες και ιδανικές ταμπέλες. Προφανώς και το άρθρο απευθύνεται στο πασίγνωστο κι εντελώς γνωστό «κάτι σαν σχέση».
Όσο κουλ κι αν φαίνεται, δεν είναι! Κάρα τσεκαρισμένο. Όσο πιο ανάλαφρο, τύπου όλα καλά, δεν είμαστε για ταμπέλες κι όνειρα, τόσο μεγαλύτερο είναι αυτό το τσούξιμο της ανασφάλειας. Και τις περισσότερες φορές, περισσότερο κι από εκείνες τις σχέσεις που τις θρηνήσαμε και τους κάναμε μέχρι και μνημόσυνο. Λίγο η ελπίδα που σκοτώνει το κάτι σαν σχέση, λίγο το «ίσως αλλάξει κάτι», λίγο το «έλα μωρέ, είμαι υπερβολική/ός», κάπως έτσι προχωράς σε αυτή την κατάσταση χωρίς να γνωρίζεις τι θα ακολουθήσει, πόσο γλυκό ή πικρό θα είναι το τέλος της κάθε ημέρας. Και όσο ο καιρός περνάει κι εσύ προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα θα φτιάξουν και θα αλλάξουν, ότι η κατάσταση θα γίνει σχέση και όλα αυτά τα συναισθήματα που βλέπεις στις ταινίες θα εμφανιστούν ένα πρωί στο μυαλό και στην καρδιά του άλλου ως δια μαγείας, οι ελπίδες χάνονται, διαλύονται και η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη από κάθε χωρισμό που δεν ήξερες από πού σου ήρθε.
Όπως και να το πάρει κανείς, όσο κι αν πονέσει ο χωρισμός μέσα στη σχέση, έχεις ρε παιδί μου ένα στοιχείο, μια ιστορία να λες, κάτι. Υπάρχει μια αρχή, μια μέση και μια φινάλε. Στο «κάτι σαν σχέση», δεν ξέρεις ούτε τι τελειώνεις, ούτε βασικά αν είχες και κάτι. Δεν ξέρεις τι σελίδα γυρνάς κι αν υπήρχε ήδη το βιβλίο. Σκέφτεσαι: ήμασταν, δεν ήμασταν; Κι αν ήταν αλλιώς; Δεν είναι σαν τη σχέση που έκλεισες την πόρτα, είπες «Άι στα κομμάτια» κι έφυγες. Είναι πιο περίεργο, γιατί χάθηκε και δεν ξέρεις πώς και πότε καν ξεκίνησε. Άρα, το πιο δύσκολο σημείο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι να το ξεπεράσεις, είναι να αποδεχτείς ότι δεν ήταν δα και κάτι τόσο σημαντικό, ώστε να το θρηνήσεις, να το κλάψεις ή έστω να το διεκδικήσεις πίσω.
Έρχεται η στιγμή που πρέπει να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, που επένδυσες τόσο πολύ σε κάτι τόσο ρευστό. Κι όχι γιατί έκανες λάθος, αλλά γιατί έτσι είναι οι καρδιές — αγαπάνε και πονάνε, χωρίς συμβόλαια και εγγυήσεις. Και τελικά, τι μαθαίνεις; Μαθαίνεις ότι τα μέτρια και τα χλιαρά πράγματα δε χωράνε στη ζωή σου, μαθαίνεις ότι δε θέλεις άλλα υπονοούμενα, μόνο ξεκάθαρα λόγια, αγκαλιές και ανθρώπους που μπορούν να στα προσφέρουν.
Μαθαίνεις ότι το «περίπου» και το «ελάχιστο» δε σου κάνουν, δε σου χωράνε και επιβεβαιώνεις στον εαυτό σου ότι το «ναι» είναι ΝΑΙ και το «θα δούμε» δεν υπάρχει.
Το «κάτι σαν σχέση» τσούζει — και μάλιστα τσούζει πολύ. Οπότε, απλά, την επόμενη φορά να θυμάσαι ότι δεν θα αρκεστείς σε τίποτα λιγότερο από όλα.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
