Είναι κακό να φaντασιώνομαι πως με χρησιμοποιούν;

Έχεις δοκιμάσει να φανταστείς πως κάνεις γλυκό έρωτα; Δυο χέρια που σε κρατάνε απαλά. Μια φωνή που σου λέει «είσαι δικιά μου». Ρομαντισμό, βλέμματα, χάδια. Έχεις προσπαθήσει να «ανάψεις» με αυτά. Αλλά τίποτα.
Και ύστερα, αλλάζεις σενάριο. Και φαντάζεσαι ότι δεν έχεις έλεγχο. Ότι κάποιος σε τραβάει, σε ρίχνει, σε χρησιμοποιεί. Ότι δεν έχει σημασία τι θες. Ότι είσαι απλά ένα κορμί που τον εξυπηρετεί.
Και εκεί… το σώμα σου αντιδρά. Η ανάσα αλλάζει. Η φaντασίωση σε τραβάει μέσα της. Και τελειώνεις.

Και μετά η σκέψη: Τι σκατά μου συμβαίνει;

Είναι κακό να φαντάζομαι πως με χρησιμοποιούν;

Όχι. Δεν είσαι τρελή, ούτε διeστραμμένη, ούτε «λιγότερο» φεμινίστρια επειδή σε φτιάχνει κάτι που μοιάζει να αντιβαίνει στις αξίες σου. Αυτό που σε ανάβει στις φaντασιώσεις σου δεν είναι απαραίτητα αυτό που θέλεις να σου συμβεί στην πραγματικότητα. Οι φaντασιώσεις είναι ένα ασφαλές πεδίο όπου μπορείς να εξερευνήσεις, να χάσεις τον έλεγχο, να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει, να παραδοθεί — χωρίς συνέπειες.
Και, πολύ συχνά, ακριβώς αυτό το στοιχείο — η απώλεια του ελέγχου — είναι το κλειδί. Η ανάγκη να μην έχεις τον έλεγχο.

Γιατί λοιπόν δε σε φτιάχνει η γλυκύτητα;

Πολλές φορές, ιδίως για τις γυναίκες που έχουν μάθει να είναι πάντα υπεύθυνες, συναισθηματικά ώριμες, να φροντίζουν τους άλλους, να σκέφτονται μπροστά, η ιδέα του ρομαντισμού δε φτάνει για να ενεργοποιήσει τη βαθύτερη επιθυμία. Όταν η καθημερινότητά σου είναι γεμάτη από έλεγχο, ο εγκέφαλος διψά για την αντίθετη εμπειρία. Διψά για εκείνη την απώλεια ελέγχου που στο σ3ξ σημαίνει πως κάποιος άλλος κρατά το τιμόνι.

Οι φaντασιώσεις μας δεν είναι δηλώσεις ταυτότητας, ούτε πολιτικές απόψεις. Είναι ένα θεατρικό της ψυχής. Και συχνά, η πιο μεγάλη μας επιθυμία δεν είναι να πάθουμε κάτι – είναι να μη χρειάζεται να κρατάμε εμείς όλα τα ηνία.

Ο φεμινισμός δεν απαγορεύει τον ερωτισμό. Στην πιο αυθεντική του μορφή, προασπίζεται το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ορίζει το σώμα, τις επιθυμίες, τα «ναι» και τα «όχι» της. Αυτό περιλαμβάνει και το δικαίωμα να διεγείρεσαι από πράγματα που δεν έχεις καμία πρόθεση να ζήσεις στην πραγματικότητα.

Αν το μυαλό σου σού φέρνει αυτές τις εικόνες, μπορεί να μην προσπαθεί να σε πληγώσει ή να σε ντροπιάσει — μπορεί να προσπαθεί να σε ελευθερώσει. Να σου πει: «Μπορείς κι εσύ να μη σκέφτεσαι για λίγο. Μπορείς να μην έχεις τον έλεγχο. Κι αυτό να είναι οκ».

Σκέψου πώς μεγαλώσαμε. Με παραμύθια που τελειώνουν σε γάμους, με ρομαντικές κομεντί που καταλήγουν σε ένα φιλί στη βροχή. Μας έμαθαν ότι ο έρωτας είναι κάτι τρυφερό, φωτεινό, γεμάτο χάδια. Κι είναι — φυσικά και είναι. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η επιθυμία δεν είναι μόνο τριαντάφυλλα και ρομαντικές βραδιές. Είναι και σκοτάδι. Είναι και ένταση. Είναι κι εκείνο το μυστήριο που κάνει την καρδιά να χτυπά πιο γρήγορα.

Όταν το σώμα σου ανταποκρίνεται σε μια φaντασίωση υποταγής, ίσως λέει: «Θέλω να ξεκουραστώ από την ανάγκη να ελέγχω τα πάντα». Και δεν είναι λίγες οι φορές που αυτό προκύπτει από μια κουρασμένη ψυχή. Από μια γυναίκα που έχει μάθει να είναι δυνατή, που νιώθει ότι πρέπει να φροντίζει για όλους και για όλα. Που δεν της επιτρέπεται να αφεθεί. Η φαντασίωση, λοιπόν, γίνεται χώρος ελευθερίας. Εκεί όπου το «όχι» δεν είναι απαραίτητο, γιατί όλα είναι συναινετικά από τη φύση τους — και φανταστικά.

Και τι γίνεται με την ενοχή;
Με τη φωνή μέσα σου που σου λέει ότι «δεν είναι σωστό»; Ότι «αν σε φτιάχνει αυτό, κάτι δεν πάει καλά»; Αυτή η φωνή δεν είναι δική σου. Είναι το κοινωνικό σου περιβάλλον, οι προκαταλήψεις, η πατριαρχία που έχει περάσει και μέσα στις πιο προοδευτικές μας σκέψεις. Γιατί η κοινωνία δε θέλει τις γυναίκες ελεύθερες — ούτε στον έρωτα, ούτε στη σκέψη. Και η φαντασίωση είναι ένα είδος ελευθερίας.

Ελευθερία να είσαι όποια θέλεις. Να μην εξηγείς τίποτα. Να μην προσαρμόζεσαι. Να νιώθεις και να φεύγεις. Να ξαναγυρνάς. Να παίζεις με σενάρια, να φτιάχνεις το δικό σου σύμπαν. Σε αυτό το σύμπαν, δεν υπάρχει ντροπή. Μόνο επιθυμία.

Και επιθυμία σημαίνει ζωή.

Αν λοιπόν σε ανάβει κάτι που δεν ταιριάζει με την εικόνα της «ιδανικής γυναίκας» – τι μ’ αυτό; Δεν υπάρχει τίποτα πιο θηλυκό, τίποτα πιο αυθεντικό, από μια γυναίκα που γνωρίζει τι τη διεγείρει και το αποδέχεται. Που δε ζητά συγγνώμη από τον εαυτό της. Που αφήνεται στο κύμα, γιατί ξέρει πως μπορεί να βγει στην ακτή ξανά, πιο δυνατή.

Αυτό το κείμενο δεν είναι μια υπεράσπιση της φaντασίωσης υποταγής. Είναι μια υπεράσπιση του δικαιώματός σου να είσαι όλα. Ρομαντική και άγρια. Τρυφερή και τολμηρή. Γυναίκα με αξίες και γυναίκα με σκοτεινές επιθυμίες. Και να μη χρειάζεται να δικαιολογήσεις τίποτα από αυτά.

Ό,τι σε φτιάχνει στο μυαλό σου, σε φτιάχνει για κάποιο λόγο. Όχι επειδή σου λείπει κάτι. Όχι επειδή έχεις τραύμα (αν και κάποιες φορές μπορεί και να ισχύει). Αλλά επειδή έχεις φαντασία. Επειδή έχεις ένστικτα. Επειδή μέσα σου υπάρχει ένας κόσμος πλούσιος, δυνατός, γεμάτος χρώματα και αντιθέσεις. Και είναι οκ να τον εξερευνήσεις.

Οι φaντασιώσεις μας είναι κομμάτι του εσωτερικού μας χάρτη. Δε χρειάζεται να γίνουν πραγματικότητα για να έχουν νόημα. Υπάρχουν για να μας πουν κάτι. Να μας δείξουν τι χρειαζόμαστε, τι μας λείπει, πού θέλουμε να πάμε — ή απλώς, ποιοι είμαστε.

Ο έλεγχος είναι βαριά λέξη. Κουβαλάει άγχος, ευθύνη, πίεση. Η απώλεια ελέγχου, όταν γίνεται με ασφάλεια και φαντασία, είναι απελευθέρωση. Είναι μια υπενθύμιση ότι δε χρειάζεται να κρατάς τα πάντα κάθε λεπτό της μέρας. Κάποιες φορές, μπορείς απλώς να αφεθείς. Να παραδοθείς σε μια ιστορία που εσύ γράφεις. Και να σε οδηγήσει εκεί που δεν περίμενες.

Αυτό δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη. Η δύναμη να σε αποδεχτείς. Όπως ακριβώς είσαι — ολόκληρη.