Να μου στέλνεις μηνύματα τι θα μου κάνεις το βράδυ

Η δουλειά είναι χαοτική, η σχολή και γενικά η ζωή είναι χαοτική κι η πίεση νιώθω να με πνίγει ανά στιγμές. Υποχρεώσεις προς την κοινωνία, τους γύρω, προς τον εαυτό μου και το μυαλό καζάνι με όλα τα «πρέπει», τα «μη», τα «πώς» και τα «γιατί», με όλους τους κανόνες, με όλες τις φόρμες που χρειάζεται να μπω αν θέλω να επιβιώσω ή έστω να ζήσω φυσιολογικά.

Κι έπειτα χτυπά το κινητό είσαι εσύ κι όλη η τρέλα που έχω μπορεί να ελευθερωθεί, να ξεσπάσει κι όχι μόνο να την αντέξεις, αλλά να την προκαλέσεις να φτάσει σε όρια εκστατικά, διεγερτικά, μουδιαστικά. Μίλα μου, κάνε με να ξεχαστώ και να χαθώ, πες μου τι θα μου κάνεις το βράδυ, άσε με να νιώσω ότι είσαι εκεί και με θες, ότι τουλάχιστον μαζί σου μπορώ να εκφραστώ ορμητικά, όπως κι οι δύο γουστάρουμε.

Ω, είσαι μάγος με τις λέξεις. Δεν το ξέρεις, δεν το εκτιμάς σε σένα, όμως όταν γράφεις, είμαι υπόδουλή σου κι εσύ ο αφέντης να παίζεις με τα σκοινιά της μαριονέτας σου. Δε λες πολλά, παρά μικρά πραγματάκια, όπως με ποια στάση θα με κάνεις να ουρλιάζω ή με προκαλείς για το πόσο βαθιά μπορώ να σε πάρω, με προειδοποιείς ότι θα χρησιμοποιηθούν κεριά.

Θα πονέσω και θα μ’ αρέσει, μου λες, ότι θα με βάλεις στη θέση μου και θα θέλω κι άλλο, ότι η τιμωρία μου θα είναι να μιλάω στο τηλέφωνο, ενώ μ’ έχεις στα τέσσερα κι εγώ να υποκρίνομαι ότι δεν μπαίνει με δύναμη κάποιος μέσα μου, ότι οι ήχοι ξεκάθαρου σεξ είναι απλώς κάτι άσχετο, κάτι τελείως απρόσωπο κι αθώο. Η φαντασία σου δεν είναι εξωπραγματική, αλλά τόσο ταιριαστή με τα θέλω μου.

«Θα τελειώσω μέσα σου» γράφει το μήνυμα και βρίζω διαόλους που με ερεθίζεις τόσο εύκολα και με τέσσερις μόνο λέξεις. Αυτή η διεκδικητικότητα, η έλλειψη ανασφαλειών, η σιγουριά, η απαίτηση ότι θα μ’ έχεις και δεν έχω λόγο σε αυτό, ότι θα είμαι δικιά σου για ακόμα λίγες ώρες και θες να μου κάνεις ό,τι σου κατέβει στο μυαλό, αυτή η τρέλα που μιλά με το αγρίμι μέσα μου είναι τόσο ξεσηκωτική, τόσο ερεθιστική που σε μισώ που δεν είσαι εδώ αυτήν τη στιγμή.

Σε θέλω, σε θέλω υπερβολικά κι εσύ απλώς στέλνεις ψύχραιμα μηνύματα σαν να λες το πιο απλό, το πιο φυσιολογικό, σαν να μη διεγείρεις το μυαλό μου κι έπειτα το σώμα μου να υγραίνεται, σαν να είναι ευκολάκι να γαργαλίσεις τις χορδές μου κι από χιλιόμετρα μακριά να με κάνεις να προσμένω τη στιγμή που θα χτυπήσει το κουδούνι, που θα σ’ έχω εδώ να σε ξεσκίζω και να με ξεσκίζεις όπως υποσχεθήκαμε.

Η αναμονή είναι βασανιστική, κυριολεκτικά επίπονη. Να θέλω και να μην μπορώ να έχω, να ζητάω και να μη μου δίνεται, να φτάνω σε σημείο να είμαι έτοιμη να παρακαλέσω και να μην μπορεί να γίνει κάτι για να λυτρωθώ. Είμαι σίγουρη ότι σε φτιάχνει απίστευτα αυτό, τι επίδραση έχεις πάνω μου, ότι σε αφήνω να έχεις τον έλεγχο, ότι στο σεξ αφήνομαι και γίνομαι υποχείριό σου.

Θα μπορούσες να με απαλλάξεις από τη λύσσα που ξυπνάς μέσα μου, όμως επιλέγεις να μην το κάνεις για να με κάνεις να ψηθώ, να τσιρτσιριστώ και μόνο όταν εσύ θα είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα να έρθεις κοντά και να με αφήσεις να ξεσπάσω.

Αυτό κάνεις με τα μηνύματα όλη μέρα· ξεκινάς βάζοντας μια σπίθα, έπειτα σχηματίζονται φλόγες, πιάνει μια μικρή φωτιά που «σιγοκαίει» και φτάνει να μην μπορεί να ελεγχθεί, να μην είναι πια φωτιά, αλλά ηφαίστειο κι η λάβα να βράζει, τα τείχη να βρυχώνται κι εσύ απλώς κοιτάζεις με το χαμόγελο του σαδιστή, μ’ ένα βλέμμα ευχαρίστησης και κρυφής ανυπομονησίας. Κι εγώ καίγομαι, οι πόροι του δέρματος ερεθίζονται, το σώμα βογκά, η καρδιά χτυπά ανυπόμονα και σε μισώ ξανά που μου το κάνεις αυτό.

Αλλά όχι, ξέρουμε κι οι δύο το αποτέλεσμα του ψησίματος και δε σε μισώ άλλο· ξέρουμε κι οι δύο ότι δεν είμαι μόνο εγώ το ηφαίστειο κι ότι όταν θα γίνει η έκρηξη, όταν θα χτυπήσεις το κουδούνι, η προσμονή, η ανυπομονησία θα μας έχει φτάσει σε οριακά σημεία και το χύσιμο της λάβας θα είναι πανέμορφα καταστροφικό.

Ξέρουμε ότι τα μηνύματα είναι μία απ’ τις διεξόδους της ρουτίνας, ότι εσύ είσαι ο μάγιστρος κι εγώ ακολουθώ στο ταξίδι σου για την ηδονή, ότι τα λόγια για κάποιους μπορεί να είναι μόνο αυτό, όμως για εμάς είναι δρόμοι απόλαυσης, εκστασιασμού. Ναι μεν ο προορισμός είναι το σημαντικό, αλλά η διαδρομή είναι εξίσου ουσιώδης.

Ξέρουμε ότι η αναμονή και το παιχνίδι μας κρατά ενεργούς, ζωντανούς. Ξέρουμε ότι όχι μόνο σαγηνεύουν, αλλά ότι ανεβάζουν την επιθυμία, τον πόθο, την ανάγκη κι ότι το πήδημα του μυαλού θα προκαλέσει εκρήξεις σωματικές.