Νόμιζα ότι είχα εμπειρία στο σεξ, ότι είχα δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα κι ήξερα τι μου αρέσει, τι προτιμώ, τι με τρελαίνει και μ’ απογειώνει. Μέχρι που γνώρισα εσένα. Τώρα μ’ έχεις κάνει όποτε σε σκέφτομαι να ερεθίζομαι, όποτε μπαίνεις στο χώρο που είμαι το σώμα μου θυμάται τι του ‘χεις προκαλέσει, τι του ‘χεις μάθει να γουστάρει και ζητά κι ανταποκρίνεται με μικρές δονήσεις στο κάτω μου μέρος -είναι οι χτύποι της καρδιάς, απολαυστικά γρήγοροι κι έντονοι.
Με κοιτάς και χαμογελάς. Ξέρεις τι σκέφτομαι και σ’ αρέσει που με έκανες να κολλήσω έτσι με το σεξ μας γνωρίζοντάς μου τα παιχνίδια αναπνοής, δείχνοντάς μου το σχεδόν φετίχ που έχω μ’ αυτά.
Κορμιά ενωμένα να κινούνται ρυθμικά, να ιδρώνουν, να κολλάνε μεταξύ τους και ν’ απομακρύνονται με δυσκολία. Όταν το κάνουν όμως το χέρι θα πιάσει το λαιμό, τα δάχτυλα θα κλείσουν, η θέληση θα καθυποτάξει και θα πιέσει κόβοντας σιγά-σιγά την ανάσα, στερώντας το οξυγόνο αργά και με σωστή ταχύτητα. Τα μάτια γίνονται πιο θολά ή κλείνουν, ενώ το μαζοχιστικό και σαδιστικό χαμόγελο εμφανίζεται στα πρόσωπα μας.
Το μυαλό που στερείται τη σωστή αναπνοή παραλύει και σε συνδυασμό με τη γνώση ότι κάποιος άλλος κρατά τη ζωή του κυριολεκτικά στα χέρια του, ότι η μαζοχιστική του πλευρά ερεθίζεται κι εκφράζεται, διεγείρεται και φτάνει όλο και πιο κοντά στην κορύφωση, καθώς και το υπόλοιπο σώμα παραλύει.
Όποιος απ’ τους δυο μας είναι ο «αφέντης» της στιγμής, δεν το ελέγχει και φτάνει να γελάει, να γελάει από απόλαυση, απ’ την αίσθηση της εξουσίας, απ’ το πόσο τρελαίνει τον άλλο μόνο με μία κίνηση κι ο σαδισμός εκφράζεται σε όλο του το μεγαλείο.
Κι έπειτα, η ανάσα επιστρέφει κι είναι καυτή και γαργαλάει το δέρμα, χορεύει πάνω του με λεπτά πηδήματα που δημιουργεί ανατρίχιασμα σ’ όλο το σώμα, η πόρωση εντείνεται, η μανία μας παίρνει το μυαλό και ξέρουμε ακριβώς πού να φυσήξουμε για να κάνουμε ο ένας τον άλλο να βογκήξει, να νιώσει έναν μικρό οργασμό πριν ακόμη ο μεγάλος στρίψει στη γωνία.
Με δαγκώνεις στο λαιμό, γλείφεις απ’ τη βάση μέχρι το αυτί κι έπειτα ανασαίνεις με ένταση κι ουρλιάζω, γιατί ριγώ σε όλο μου το κορμί. Το κεφάλι μουδιάζει, τα δάχτυλα το ίδιο, ενώ οι ρώγες μου σηκώνονται και πονάνε απ’ το σφίξιμο του ανατριχιάσματος.
Φυσάω την ιδρωμένη σου κοιλιά, τα «ποταμάκια» που οδηγούν χαμηλά και τινάζεσαι, μην αντέχοντας την υπερβολική απόλαυση της αίσθησης, μπλέκοντας τα δάχτυλά σου στα μαλλιά κι απομακρύνοντάς με βίαια από ‘κει -η κάβλα στα μάτια σου σε κάνει να μοιάζεις πιο πολύ με δαίμονα παρά με άνθρωπο. Με ρίχνεις στα τέσσερα κι επιτίθεσαι στο άλλο μου ευαίσθητο σημείο.
Και τα φυσήματα στην πλάτη, ενώ εσύ μ’ ανοίγεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με κάνουν να φτάνω στο χείλος του οργασμού, με κάνουν να τρέμω κι η φωνή μου φτάνει σε τρελά επίπεδα, καθώς το μυαλό δεν αντέχει την αίσθηση, την ένταση, την αποκορύφωση και ξεσπάει και τελειώνω και τελειώνω ξανά κι οι σπασμοί συνεχίζονται μέχρι ν’ αδειάσω και ν’ αρχίσω να ηρεμώ.
Όμως δε μ’ αφήνεις έτσι· με γυρνάς και φυσάς μία τελευταία φορά εκεί κάτω, στη βάση της έκφρασης. Το ερεθισμένο, ζεστό μου μέρος «σοκάρεται» απ’ την αλλαγή της θερμοκρασίας και διεγείρεται ξανά, οδηγώντας σ’ έναν ακόμη οργασμό, όχι ίδιας έντασης, μα ίδιας απόλαυσης.
Η συνέχεια είναι πιο ήρεμη αρχικά, ώστε να μπορέσω να επανέλθω εκεί που πρέπει, για να φτάσουμε στην έκσταση ξανά. Φιλιόμαστε, ενώ μου τρίβεσαι ήρεμα και το πιεσμένο σου στέρνο πάνω στο δικό μου αρχίζει να συγχρονίζει τις εισπνοές κι εκπνοές μας.
Ξαφνικά, η τρυφερότητα υψώνεται και σε θέλω τόσο πολύ, θέλω να σ’ ευχαριστήσω κι άλλο γιατί είσαι εσύ, γιατί μ’ αρέσουν τα πάντα πάνω σου και τώρα οι αναπνοές ανταλλάσσονται χείλια με χείλια κι η πόρωση επανέρχεται, η ανυπομονησία για την ένωση, η τρέλα για το χορό μας, η απελευθέρωση του ζώου από μέσα μας.
Γιατί οι στάσεις δεν είναι μόνο αυτό, είναι η άγρια χορογραφία μας, η χυδαιολογία τραγούδι πρωτόγονο, τα παιχνίδια αναπνοής είναι η σκηνή κι εμείς επιδέξιοι, παραδομένοι στην τέχνη μας χορευτές. Πόσο λατρεύω να χορεύω μαζί σου.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
