Είναι κι αυτές οι περίοδοι της ζωής μας που οι τάσεις φυγής μας χτυπάνε κόκκινο.
Τίποτα δε σε κρατάει σε ένα μέρος και οπού και να πας δεν είσαι ικανοποιημένος, νιώθεις πως πιάνεσαι συνεχεία σαν ποντίκι μες την φάκα. Δεν είσαι απαραίτητα έτσι επειδή χώρισες ή επειδή έχασες μια δουλειά απλά δεν είσαι σε happy mood, όλα γύρω σου μοιάζουν γνώριμα και βαρετά, ίδια πρόσωπα, ίδιες καταστάσεις και εσύ ψάχνεις κάτι νέο να σε αναζωογονήσει.
Αισθάνεσαι πώς δεν είσαι ευχαριστημένος πουθενά είναι ίσως και η περίοδος που δεν είσαι τόσο εντάξει με τον εαυτό σου. Όλα σου φταίνε, όλα σου βρωμάνε και όλα σου ξινίζουν. Τσακώνεσαι ξανά και ξανά και οι γύρω σου σε λένε υπερβολικό, και δίκιο έχουν όμως δεν το ελέγχεις, είναι όντως πάνω από τις δυνάμεις σου.
Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να φύγεις, να κάνεις αυτό το ολικό reset που χρειάζεσαι αλλά κι εσύ σε βρίσκεις υπερβολικό. Να φύγεις να πας πού; Να μείνεις να κανείς τι; Και διαρκώς αναρωτιέσαι αν τα φταίνε οι άλλοι, η κυκλοθυμία σου ή και τα δύο.
Ας γελιόμαστε μεταξύ μας αν όχι όλοι οι περισσότεροι έχουμε περάσει μια τέτοια φάση στην ζωή μας, οπότε μάλλον είναι φυσιολογικό όλο αυτό που περνάς.
Λένε πως είναι στη φύση του ανθρώπου να ψάχνεται συνεχεία για κάτι καινούργιο μέχρι να γίνει και αυτό γνώριμο και φτου και από την αρχή. Παίρνεις το αμάξι και οδηγείς για κάποια άλλη πόλη, φτάνεις εκεί μα μαζί με εσένα ακολουθούν και τα ερωτηματικά σου, δεν τα υπολογίζεις τόσο τις πρώτες ώρες όμως δες που μόλις εγκλιματιστείς λίγο στον καινούργιο τόπο πάλι δεν είσαι ευχαριστημένος. Μπορείς να φύγεις μόνο χιλιομετρικά από τα προβλήματα.
Ξανά πίσω λοιπόν κι οδηγώντας καταλήγεις πως προφανώς η αιτία δεν είναι ο τόπος, οι συνήθειες σου και τα άτομα που συναναστρέφεσαι, αλλά κάτι άλλο. Μπαίνοντας σπίτι δεν έχεις όρεξη για πολλά πολλά. Ούτε παρέες, ούτε καφέδες, ούτε αναλύσεις. Βουλιάζεις στον καναπέ και ξεκινάς να ονειροπολείς. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή οι σκέψεις μπαίνουν σειρά και σε καθοδηγούν προς τις απαντήσεις που αναζητάς.
Έχεις ακούσει να το λένε πως την ευτυχία μας τη χτίζουμε μόνοι. Μεγάλα λόγια θα μου πεις, φιλοσοφικές αρλούμπες. Δοκίμασες όμως όντως ποτέ να το εφαρμόσεις; Έχεις σκεφτεί θα μου πεις ότι καμιά φορά μεγαλοποιείς τα πράγματα, πόσες φορές όμως προσπάθησες πραγματικά να μη σε καταβάλει αυτός ο πανικός του ανικανοποίητου;
Ίσως τα πράγματα τελικά να μην είναι όσο σύνθετα δείχνουν. Ίσως αρκεί μια βαθιά κι ειλικρινής κουβέντα με τον συνομιλητή που συνήθως αποφεύγουμε. Τον εαυτό μας. Χωρίς οι φίλοι, είτε οι ειδικοί να είναι περιττοί, τις περισσότερες φορές τη λύση τη γνωρίζουμε πρώτοι απ’ όλους, είτε θέλουμε να τη δεχτούμε, είτε όχι.
Μην τρέχεις απ’ το πρόβλημα, μην κλείνεις τα μάτια. Βάλ’ το κάτω, κέρασέ το ένα κρασί και λύσ’ το.
Επιμέλεια Κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
