42497. Μια παράσταση από τον αγαπημένο Γιώργο Καπουτζίδη που πρέπει να δεις και θα σε βάλει σε σκέψεις. Σκέψεις για τον συνάνθρωπο, το περιβάλλον, το μέλλον, τα συναισθήματα. Αλήθεια, πόσο απέχει ένα σενάριο -ίσως επιστημονικής φαντασίας- από την πραγματικότητα στην οποία ζούμε; Για να ανεβαίνει και δεύτερη χρονιά η παράσταση στο θέατρο ΗΒΗ, μάλλον έχει κάποια σημαντικά μηνύματα να περάσει.
Οχτώ διαφορετικοί άνθρωποι κάτω από τη Γη. Το ρολόι χτυπάει και η ανακοίνωση ακούγεται δυνατά. Στην επιφάνεια της Γης έχει 50 βαθμούς κελσίου, το οξυγόνο είναι χαμηλότερο από την προηγούμενη μέρα και η παραμονή εκεί είναι δυνατή μόλις για 7 λεπτά. Η μέρα ξεκινά με έναν θάνατο. Ο άνθρωπος έχει πατήσει τα 70 έτη. Δεν μπορεί να ζήσει άλλο, οι συνθήκες ζωής εκεί κάτω δεν του ταιριάζουν. Όσοι θα τα καταφέρουν πρέπει να είναι νέοι ή τέλος πάντων να μην έχουν σημαντικές ανάγκες σε φάρμακα και να μην έχουν προλάβει να συνηθίσουν το πριν, δηλαδή τη ζωή στη Γη.
Κανείς δεν έχει όνομα. Είναι μόνο αριθμοί. Καμία επαφή δεν επιτρέπεται, φιλική, ερωτική, οικογενειακή. Οι γεννήσεις γίνονται ξεκάθαρα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Όσοι κυβερνούν, φέρουν την ευθύνη να παρακολουθούν, ώστε κανείς να μη μιλάει προσωπικά με τον άλλοτε συνάνθρωπό του.
Κεντρικός ήρωας ο «Οχτώ». Αρνείται τη ζωή εκεί. Δεν έχει ζήσει ποτέ στην επιφάνεια, αλλά αυτή είναι η κρυφή του επιθυμία. Για αυτό παρακαλεί το νούμερο 5 -την Κατιάνα Μπαλανίκα- να του πει όσα έζησε πριν τη χώσουν στο σκοτάδι, πριν της δώσουν ένα νούμερο και την αναγκάσουν να ξεχάσει την παλιά της ζωή και τον μεγάλο της έρωτα.
Ο «Οχτώ» θα αλλάξει τα δεδομένα. Θα αργήσει, αλλά όταν γίνει, θα είναι ανατρεπτικό για τη μικρή και γκρίζα ζωή του. Αρκεί μια μεταφορά από τον έναν θάλαμο σε έναν άλλον για να ξυπνήσει ένα άγνωστο συναίσθημα και να σε κάνει να θες να πας κόντρα στο κατεστημένο και στην ίδια σου τη ζωή.
Αλήθεια, πώς θα ήταν μια ζωή χωρίς συναισθήματα; Να ζούμε και να ξυπνάμε σε μια καθημερινότητα χωρίς φως, μέσα από τεχνητές τροφές, ανάσες και ομιλίες, που δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα πέντε λεπτά. Να ζεις και να μεγαλώνεις με γονείς που δεν είναι γονείς σου, χωρίς κανένα χάδι ή αγκαλιά.
Να μην έχεις γνωρίσει το πράσινο της φύσης, την ελευθερία που μπορεί να σου προσφέρει η θάλασσα και ο αέρας της. Να μην έχεις το δικαίωμα έκφρασης συναισθημάτων και λόγου -σάμπως το έχουμε τώρα στη μικρή Ελλάδα; Να έχεις μεγαλώσει και να μην ξέρεις τι είναι έρωτας και τι αίσθηση έχει ένα χάδι. Να μεγαλώνεις με τον φόβο ότι αν αγγίξεις τον άλλον, το δέρμα σου θα καεί και θα αφήσει σημάδι. Για να είμαστε ειλικρινείς, κάτι σε καίει, αλλά χωρίς να σε σκοτώνει. Σε καίει η επιθυμία για την επόμενη φορά, για τη συνέχεια μιας ιστορίας.
Αν νομίζεις ότι όλα αυτά είναι απίθανο να συμβούν, μη γελιέσαι. Όπως έχει δείξει η ιστορία τα τελευταία τρία χρόνια, τίποτα δεν είναι απίθανο. Και μόνο που βάλαμε τις μάσκες και κρύψαμε το χαμόγελό μας, σταμάτησαν οι χειραψίες και έχει καεί περισσότερο πράσινο από ποτέ παγκοσμίως, μη γυρνάς το κεφάλι. Όλα είναι στην ευθύνη μας και δυστυχώς καθένας κοιτάζει μόνο τον εαυτό του. Αυτό φωνάζει και στο θεατρικό του έργο ο Γιώργος Καπουτζίδης.
Υ.Γ: Μέσα στο σκοτάδι, πάντα υπάρχει λίγο φως, έστω και μακρινό, έστω και αχνό.
Συντάκτης: Ηλιάνα Τσακίρη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
