Ώρα να προχωρήσεις

Δεν είναι πάντα εύκολο. Αντίθετα, συνήθως είναι πολύ δύσκολο. Να προχωράς και να αφήνεις πίσω ανθρώπους που αγάπησες κι ίσως ακόμα αγαπάς. Ξέρεις ότι αυτό είναι το σωστό, όμως αυτό δεν το κάνει καθόλου ευκολότερο. Νιώθεις την αμφιβολία να σε πνιγεί. Να σε παρακαλάει για μια δεύτερη ευκαιρία. Τι δεύτερη, για μια δέκατη ευκαιρία. Με την ελπίδα ότι τώρα θα είναι διαφορετικά. Όμως, δε θα είναι. Ποτέ δε θα είναι διαφορετικά.

Καθετί στη ζωή έχει κάποιο λόγο που γίνεται. Όσο συνηθισμένο και ξεπερασμένο κι αν ακούγεται, αποτελεί τη μόνη αλήθεια. Οι δεύτερες ευκαιρίες πρέπει να δίνονται. Όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία. Γιατί είμαστε άνθρωποι και θα κάνουμε λάθη, όσο κι αν προσπαθούμε να τα αποφύγουμε. Και γι’ αυτό το λόγο τις χρειαζόμαστε τις δεύτερες ευκαιρίες, αλλιώς σημαντικά πρόσωπα για μας –απαραίτητα για μας– θα έφευγαν απ’ τη ζωή μας λόγω ενός ασήμαντου, πολλές φορές, λάθους. Κάνεις δεν το αξίζει αυτό.

Όμως κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται πια για μια δεύτερη ευκαιρία. Πρόκειται για μια ανθυγιεινή εξάρτηση. Για μια συνήθεια που όσο απεγνωσμένα θες να προσπαθείς και να ελπίζεις κυρίως σε αυτή, δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Και συνήθως δε φταις εσύ. Κάνεις δε φταίει, όσο και να θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Σου βάζει εμπόδια και σου προσθέτει εμπειρίες. Κι αλίμονο, δεν πρέπει όλες να είναι θετικές. Κάποιες πρέπει να μας αφήνουν μια πικρία. Σημάδι ότι ζήσαμε. Ότι ζούμε!

Δεν αρκεί η θέληση. Καμία φορά δεν αρκεί ούτε η προσπάθεια. Καμία φορά πρέπει απλά να συνειδητοποιείς ότι τελείωσε και να ζήσεις με αυτό. Να το αποδεχθείς και να προχωρήσεις μπροστά. Θα βρεις τη ζωή σου να σε περιμένει όταν αποδεσμευτείς από ένα παρελθόν χωρίς μέλλον. Όλοι το χουμε ζήσει. Μια ιστορία που ξέρουμε ότι ανήκει στο παρελθόν αλλά εμείς επιμένουμε να την κρατάμε στο παρόν.

Όχι. Το μέλλον μας αποτελείται από ανθρώπους που μας αποδεικνύουν ότι πρέπει να βρίσκονται σε αυτό, καθημερινά και με κάθε τρόπο. Δε μας αφήνουν αμφιβολίες. Και για να προχωρήσουμε δε χρειάζεται να μισήσουμε το παρελθόν ούτε τους ανθρώπους που μας έπεισαν να μείνουμε προσκολλημένοι σε αυτό.

Δηλαδή, ακόμα να τους αγαπάς και να τους νοιάζεσαι. Άλλωστε αν τους μισήσεις, ποτέ δεν τους αγάπησες και πραγματικά. Γιατί η αγάπη δεν έρχεται, φεύγει, ή μεταλλάσσεται. Η αγάπη μένει. Όσο και να προσπαθούμε να αποδεσμευτούμε απ’ το παρελθόν, η αλήθεια είναι ότι θα ζούμε μέσα απ’ αυτό.

Μέσα από επιλογές σωστές ή λάθος -συνήθως λάθος. Θα ζούμε μέσα από κλάματα, έρωτες, αμφιβολίες, βρισίδια και πισωγυρίσματα. Έτσι είναι η ζωή. Κι υπάρχει ένας μόνο τρόπος να τη ζήσουμε. Κι αλήθεια, όσοι έχουν την επιμονή κι υπομονή να μείνουν στο παρελθόν, ας το κάνουν.

Δεν υπάρχει συνταγή για τη ζωή. Αλλά πριν πάρεις τέτοιες αποφάσεις, βάλε τον εαυτό σου μπροστά. Σκέψου τι αξίζεις, τι παίρνεις και τι δίνεις. Κάνε τους υπολογισμούς και κατάλαβε αν αξίζεις αυτά που παίρνεις. Βάλε τον εγωισμό σου για μία φορά μπροστά. Αυτόν, που τον ταλαιπώρησες τόσο πολύ, για τόσο πολύ. Ναι, για αυτές τις μισοτελειωμένες τις ιστορίες λέω. Που πάντα ήθελες να ήταν κάτι παραπάνω, μα ποτέ δεν ήταν.

Κι αν αποφασίσεις ότι θα προχωρήσεις επιτέλους μπροστά και θα αφήσεις πίσω σου ανθρώπους που ακόμα αγαπάς, να ξέρεις, δε θα είναι εύκολο. Για το προφανή λόγο, ακόμα τους αγαπάς. Αλλά θα δεις ότι το μέλλον θα σου φέρει κάτι καλό. Κάτι που αξίζεις και δε χρειάζεται να σε καταρρακώνει, να σε στεναχωρεί. Δε χρειάζεσαι έναν άνθρωπο που σε κάνει κομμάτια. Δε σου αξίζει. Αξίζεις όχι απλά κάτι καλό, αξίζεις ό,τι καλύτερο. Κι ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο και γεμάτο.

Η ζωή είναι πολύ πιο απλή απ’ ό,τι εμείς νομίζουμε. Θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι. Η κοινή λογική λέει ότι αν δεν είμαστε χαρούμενοι κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό, για να γίνουμε. Η κοινή λογική, όχι η καρδιά. Κι εδώ θα φανεί ποιος έχει τη δύναμη να γίνει ευτυχισμένος και ποιος όχι.

Όχι όμως και για πολύ. Γιατί ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως ευτυχισμένες στιγμές. Κατοχυρώστε αυτές. Μια μόνιμα ευτυχισμένη ζωή, αν υπήρχε, δε θα είχε νόημα. Δε θα ήταν ζωή. Γιατί η ζωή δεν είναι επίπεδη. Αποτελείται από στιγμές κι οι στιγμές μένουν. Κρατήστε, λοιπόν, τις στιγμές και προχωρήστε. Γιατί στο μετά βρίσκονται τόσες πολλές. Τόσο πιο όμορφες απ’ τις προηγούμενες. Στιγμές δικές σας.

Ας πιούμε, λοιπόν, σε αυτό. Σε αυτό το παραλίγο που αφήνουμε πίσω. Αλλά πάντα θα το θυμόμαστε και θα χαμογελάμε. Αυτούς που μας έκαναν να πονέσουμε αλλά με επίμονη πιστέψαμε σε αυτούς. Θα τους σκεφτόμαστε με αγάπη, να, και με λίγη νοσταλγία. Πλάι πια σε αυτούς, που χωρίς φόβο δε δίστασαν να μας κάνουν ευτυχισμένους.