Ξεκίνησες εκείνο το ταξίδι της ελπίδας με γεμάτα πανιά. Κι επειδή δεν έφτασες στον προορισμό, δίχασες τη σκέψη και τη λέξη.
Η ελπίδα είναι εκείνη η βαθιά ανάσα της θέλησης, η φωτεινή στιγμή που αναδύεται όταν όλα γύρω σου μοιάζουν σκοτεινά. Είναι το γελαστό βλέμμα προς τον μακρινό ορίζοντα. Εκείνη σε οδηγεί σαν φάρος σε μια θάλασσα αβεβαιότητας. Όμως, όσο σκοτεινά κι αν είναι τα νερά, η ελπίδα φέγγει. Άλλωστε, δε χρειάζεται να φτάσεις πάντα στον προορισμό– αρκεί να έχεις την κατεύθυνση.
Η ελπίδα είναι κάτι που πάντα επιστρέφει, σαν τα κύματα της θάλασσας. Υψώνεται και χαμηλώνει, αλλά ποτέ δε χάνεται. Κάθε απογοήτευση, κάθε εμπόδιο, είναι σαν να σε προετοιμάζει για το επόμενο κύμα της ελπίδας. Κάθε “αποτυχία” είναι μόνο μία ευκαιρία να αναγεννηθεί η ελπίδα με έναν νέο τρόπο· σε οδηγεί στο επόμενο βήμα πιο σοφό, πιο δυνατό.
Κάθε πρωί ανατέλλει μαζί με τον ήλιο και γεννά νέα όνειρα, νέες κατευθύνσεις. Άφησέ τη να αναλάβει. Εκείνη ξέρει πού να σε πάει, ακόμα κι όταν εσύ έχεις κουραστεί.
Η ελπίδα δεν είναι αφέλεια. Είναι επιλογή. Επιλέγεις να τη δεις, να την κρατήσεις, να της επιτρέψεις να ριζώσει μέσα σου. Επιλέγεις να της δώσεις σχήμα, μορφή, φωνή. Άλλοτε τη βρίσκεις σε ένα χαμόγελο, άλλοτε σε μία λέξη, σε ένα τραγούδι που σε κάνει να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος.
Η ελπίδα ανθίζει συχνά στις πιο ανεπιτήδευτες στιγμές: όπως σε μια αγκαλιά, σε ένα βλέμμα που σε αναγνωρίζει, σε ένα άγγιγμα που φέρνει παρηγοριά. Είναι το χαμόγελο που γεννιέται απλώς γιατί μέσα σου υπάρχει ακόμη φως. Είναι εκείνη που σου λέει σιγανά: «Μην εγκαταλείπεις, η ιστορία δεν τελείωσε ακόμη».
Κάποιες μέρες η ελπίδα μοιάζει μικρή, σχεδόν αόρατη. Είναι η αόρατη δύναμη που σου κρατάει το χέρι. Δε σε πιέζει– αντίθετα, σου υπενθυμίζει ότι αξίζει να συνεχίσεις. Κρύβεται πίσω από τα σύννεφα, πίσω από φόβους κι ανασφάλειες. Μα είναι εκεί. Όταν αμφιβάλλεις, λοιπόν, για το αύριο, κράτα εκείνο το κομμάτι σου που ακόμη πιστεύει. Ίσως είναι μικρό, μα είναι αρκετό για να ξεκινήσει πάλι η κίνηση. Όπως η παλίρροια επιστρέφει πάντα στη στεριά, έτσι κι η ελπίδα βρίσκει τρόπο να επιστρέφει σε ‘σένα με άλλη μορφή, με νέο πρόσωπο, μα με την ίδια καρδιά. Περιμένει να την προσκαλέσεις ξανά στο πηδάλιο. Να της εμπιστευτείς την πλοήγηση, όταν εσύ δεν έχεις μία πυξίδα. Γιατί η ελπίδα δεν είναι μονάχα το φως στο τέλος του δρόμου – είναι το φως μέσα σου, που σου θυμίζει πως, όσο κι αν αργήσεις, όσο κι αν χαθείς, μπορείς να ξεκινάς ξανά και ξανά.
Και μέσα σε όλα αυτά, μην ξεχνάς να είσαι ευγνώμων για τη σπίθα που κρατά αναμμένη τη φωτιά σου. Για εκείνες τις στιγμές που πίστεψες. Για τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα σου σιωπηλά. Κι όσο την κρατάς ζωντανή, είναι σαν να δηλώνεις στον κόσμο ότι δεν έχει ειπωθεί ακόμη η τελευταία σου λέξη.
Η ελπίδα δεν είναι απατηλό όνειρο· είναι υπόσχεση. Μία υπόσχεση πως, όσο κι αν σε ταλάνισαν οι καιροί, η ψυχή σου δεν έπαψε ποτέ να τραγουδά.
Εδώ είναι το ταξίδι…
Συντάκτης: Ελένη Γιόρκα
