Tελευταίο εξάμηνο σπουδών βρήκαμε κι εμείς να κεραυνοβοληθούμε!

Πολλές φορές σκεφτόμαστε πόσο ιδανικό θα ήταν τα πράγματα που επιθυμούμε κατά καιρούς να ερχόντουσαν όποτε θέλαμε. Για την ακρίβεια, να ερχόντουσαν όταν πραγματικά είμαστε έτοιμοι να τα διαχειριστούμε, χωρίς να μας παρασέρνει η τρέλα της επιθυμίας. Δεν έχει σημασία ο καιρός που θα περιμένουμε, τα στάδια που θα περάσουμε. Τουλάχιστον, θα έχουμε συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι αυτό που θέλουμε, θα έρθει. Κάποια στιγμή, σίγουρα.

Δυστυχώς, όμως, η ζωή δεν κάνει τέτοιες χάρες, ούτε το σύμπαν είναι διατεθειμένο να κανονίσει το πρόγραμμά του ανάλογα με το δικό σου, προκειμένου να βολευτείς. Το ακριβώς αντίθετο, για την ακρίβεια. Δε θα ασχοληθεί μαζί σου όταν έχεις βάλει τα πάντα σε μια σειρά. Δεν πρόκειται καν να σε κοιτάξει, όταν η ζωή σου είναι πιο βαρετή κι’ από χιλιοπαιγμένη επανάληψη σειράς του ενενήντα. Θα φροντίσει, όμως, να σου στείλει ό, τι εσύ παρακαλάς εδώ και καιρό, τη στιγμή που δε θα μπορείς να πάρεις ανάσα και η ζωή σου θα είναι -κοινώς- μπουρδέλο.

Πείτε το ανωμαλία, πείτε το τσαλιμάκια ενός πεντάχρονου παιδιού -κάπως έτσι φαντάζομαι το σύμπαν- η ευτυχία και οι χαρές έρχονται ακριβώς τη στιγμή που έχεις πάθει άνοια και δεν μπορείς καν να θυμηθείς.

Κάπως έτσι, λοιπόν, γίνεται και με τις σχέσεις. Μπορεί εσύ να ψοφάς να νοικοκυρευτείς από το πρώτο εξάμηνο της φοιτητικής ζωής, η ζωή όμως έχει άλλα σχέδια για ‘σένα. Εσύ θα θέλεις τον Μπρατ Πιτ και την Αντζελίνα Τζολί, αλλά αντί γι’ αυτούς, το σύμπαν θα σου στέλνει τα ηλίθια ξαδέρφια τους, γιατί θέλει να έχει με κάτι να γελάει, το μαλακισμένο.

Και ο χρόνος περνάει, μαζί με τα μαθήματα της σχολής, το πτυχίο σιγά-σιγά αχνοφαίνεται, αλλά η σχέση πουθενά. Για να μην παρεξηγούμαστε, δεν είπαμε ότι σώνει και ντε θέλουμε να κοτσάρουμε την ταμπέλα στο κούτελό μας και να φωνάζουμε «εδώ η καλή η σχέση, πάρε-πάρε». Συνήθως, όταν θέλεις κάτι έντονα, όχι μόνο δεν το παίρνεις, αντιθέτως, αυτό αργεί ακόμα περισσότερο.

Μέχρι που έρχεται. Έξι μήνες πριν πάρεις πτυχίο. Και όχι μόνο έχει προοπτικές, αλλά θέλει σχέση. Φουντάρεις τώρα ή δε φουντάρεις; Κι όσο το σύμπαν τρίβει τα χέρια του γελώντας, εσύ βάζεις τις μέρες κάτω, τις πιθανότητες επιτυχίας, αριθμούς και αλγόριθμους, για να δεις κατά πόσο θα πετύχει μια σχέση το τελευταίο εξάμηνο των σπουδών σου.

Είναι τρέλα; Είναι ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο; Είναι που το σύμπαν κάνει τα δικά του κι εσύ δεν μπορείς να αγιάσεις; Είναι πολλά. Αλλά ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή.

Μπορεί να μην έχεις σύμμαχο τον χρόνο και να διαγράφεις μέρες από το ημερολόγιό σου με ταχύτητα φωτός. Μπορεί το άγχος για το μέλλον και ο ερχομός του πτυχίου σου να σε τρομάζει και να χρειάζεται να τα βάλεις όλα κάτω και να κάνεις σχέδια. Μπορεί να είναι ό, τι χειρότερο για ‘σένα, που προγραμματίζεις τα πάντα και καθετί εκτός προγράμματος σε φρικάρει.

Παραμένει, όμως, κάτι που θέλεις εδώ και καιρό. Ένας άνθρωπος που σε έχει ερωτευτεί, ακούει για ‘σένα και τρελαίνεται, ζηλεύει σαν μικρό παιδί που θέλει το παιχνίδι του άλλου. Σκαρφίζεται διάφορα πράγματα προκειμένου να σου φτιάξει τη μέρα, σ’ ακούει μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Είναι όλα όσα περιμένεις τόσο καιρό.

Ναι, παραμένει τρέλα. Ναι, είναι εκτός προγράμματος. Ναι, προσπάθησε να μη φρικάρεις τώρα που δεν μπορείς να κοντρολάρεις τα συναισθήματά σου. Αλλά μην κλείσεις αυτή την πόρτα. Μπορεί ο χρόνος να μην είναι με το μέρος σας, αλλά ειλικρινά, δε θυμάμαι ποτέ να είναι με κανέναν. Για κάποιο λόγο, έχει την τάση να περνάει υπερβολικά γρήγορα όταν περνάς καλά.

Ζησ’ το όσο κρατήσει. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να τελειώσει κάτι. Μπορεί να είναι μόλις πάρεις πτυχίο, μπορεί να είναι στο μεταπτυχιακό ή μπορεί να μην είναι και ποτέ -κάπου θα υπάρχουν αυτά τα τυχερά. Είναι δύσκολο, σίγουρα, αλλά τα φοιτητικά χρόνια ισούται με την τρέλα και δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Άσε τα συναισθήματά σου να σε συνεπάρουν -με κάποια επιφύλαξη πάντα– και μη φοβάσαι να δεθείς, γιατί από τον έρωτα κανείς δε γλύτωσε.