Ένα απ τα χειρότερα αισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος είναι αυτό της λύπησης. Σίγουρα το έχεις ζήσει κι εσύ. Χτύπησες, αρρώστησες, χώρισες ή ακόμη χειρότερα έχασες κάποιον δικό σου.
Εκεί θα κάνει την εμφάνισή του ο κάθε πικραμένος, θα σε κοιτάξει μ’ ένα κουταβίσιο βλέμμα και θ’ αρχίσει το παραλήρημα. Τα «άχου το», «δεν πειράζει», «θα περάσει» και «λυπάμαι». Άσε με στην ησυχία μου, ρε γελοίε, δε γουστάρω να με λυπάσαι. Δε θέλω να με λυπούνται, κανένας και για τίποτα.
Μπορεί να το κάνει απ’ την καλή του την καρδιά, το αίσθημα αλληλεγγύης που τον διακρίνει και τη θέληση να βοηθήσει. Μπορεί το «είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς» να το εννοεί και μπράβο του, όμως μέχρι εκεί. Αυτή η φράση αρκεί κι αν τον έχω πραγματικά ανάγκη θα τρέξω δίπλα του, αν πιστεύω πως θα με βοηθήσει.
Όλα τα υπόλοιπα με φτάνουν στα όριά μου, είναι λόγια του αέρα που δεν έχουν καμία υπόσταση. Την αλληλεγγύη δεν τη φωνάζεις, δεν τη διαλαλείς, είναι πράξη ιερή και κάτω απ’ το τραπέζι.
Για να είμαι χάλια σημαίνει ότι με πειράζει και πολύ μάλιστα. Το ξέρω πως θα περάσει στο τέλος. Σε μία βδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο ή παραπάνω θα περάσει. Ανάλογα με τη σοβαρότητα του περιστατικού και την ψυχολογική κατάσταση του κάθε ανθρώπου. Εσύ έρχεσαι απλώς για να πεις αυτά που πρέπει να ειπωθούν.
Τα κοινωνικά σχόλια παρηγοριάς που έχουμε δημιουργήσει. Αυτά που λέγονται για να λέγονται. Καλά, για το «άχου το» αθωώνεσαι ομόφωνα στο δικαστήριο για φόνο εκ προμελέτης, δεν το συζητάμε. Το ίδιο ισχύει και με το «κακομοίρης».
Με το να λυπάσαι κάποιον, τον μειώνεις. Τον κάνεις να αισθάνεται άβολα, άσχημα, γιατί του μεταδίδεις το αρνητικό σκεπτικό σου. Είναι άσχημη η κατάσταση και σίγουρα δε θέλεις να είσαι στη θέση του, όπως όλοι. Όμως, για ποιο λόγο να το πεις, να το δείξεις; Έχει ήδη τα προβλήματά του ν’ ασχολείται και πας και του φορτώνεις κι άλλα.
Τον κλειδώνεις σ’ ένα δωμάτιο μαζί με το πρόβλημά του και τον αναγκάζεις να το κοιτάει κάθε στιγμή. Αντί να προσπαθήσεις να τον απαλλάξεις απ’ αυτό, ή τουλάχιστον να τον αφήσεις στην ηρεμία του, τον χτυπάς εκεί που πονάει. Αυτό είναι σκληρό και βάρβαρο.
Καταστρέφεις οποιαδήποτε προσπάθεια κάνει για να ξεφύγει απ’ τις πληγές του, τον απομακρύνεις απ’ τη λύση του προβλήματος. Μ’ αυτό τον τρόπο, εγκλωβίζεται το άτομο στα σκοτεινά μέρη του μυαλού του. Η λύπηση γεννά την αυτολύπηση και δεν υπάρχει χειρότερο απ’ το να μην μπορείς να συμβιώσεις με τον εαυτό σου. Χάνεται η αισιοδοξία, σβήνεται κάθε ίχνος ελπίδας και σωτηρίας. Μην το κάνεις, δε χρειάζεται να σηκώνει κι άλλα βάρη.
Μη λυπάσαι τους ανθρώπους, να τους συμπονάς. Είμαστε περήφανοι αγωνιστές της ζωής. Μαχητές που κάποιες φορές πέφτουν, πληγώνονται, αλλά για λίγο. Ώσπου να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να επιστρέψουμε δριμύτεροι για το δεύτερο γύρο. Με τη βοήθεια αληθινών ανθρώπων επιταχύνεται η διαδικασία της ανάρρωσης, της επούλωσης της ματωμένης μας ψυχής.
Μη με βλέπεις έτσι αδύναμο. Μπορεί να έχει πέσει το ηθικό μου, η ψυχολογία μου να μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο και να μη γελάω όπως πριν. Μπορεί να μην είμαι η καλύτερη παρέα αυτήν τη στιγμή, όμως ξέρεις ότι δεν ήμουν έτσι. Με είχες συνηθίσει θαρραλέο, ακμαίο σωματικά και ψυχικά, γεμάτο ζωντάνια. Ναι, αυτός είμαι.
Απλώς τώρα κάτι μου έτυχε. Μη με λυπάσαι, θα γυρίσω ανανεωμένος, ολοκαίνουριος. Δώσε μου λίγο χρόνο και χώρο για να σε εκπλήξω ξανά. Με πέτυχες σε ανηφόρα, μη με κρίνεις που δεν μπορώ να την ανέβω πιο γρήγορα. Αλλά θα φτάσω πάλι στην κορυφή. Με ξέρεις.
Μην το βάζεις ποτέ κάτω και το κυριότερο, μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε λυπάται. Να είσαι περήφανος για όσα πέρασες, γιατί άντεξες. Ξανά και ξανά σε κάθε χτύπημα της ζωής. Αυτά είναι τα παράσημα του θάρρους σου. Φόρα τα μην τα κρύβεις. Η λύπηση είναι αίσθημα απάνθρωπο. Βγάλ’ την από τη ζωή σου.
Επιμέλεια κειμένου Θάνου Αραμπατζή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Θάνος Αραμπατζής
