Μετά το χωρισμό προέχει η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας

Όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, αποκτάμε περισσότερες εμπειρίες και μεγαλύτερους φόβους και δαίμονες. Κάνουμε σχέσεις, μαθαίνουμε, τρώμε τα μούτρα μας, πληγωνόμαστε και σηκωνόμαστε ξανά. Μα όσο πέφτουμε ξανά και ξανά, κουραζόμαστε και δεν έχουμε πια διάθεση και πίστη στον έρωτα, δε θέλουμε να ερωτευτούμε ξανά, να νιώσουμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Μην αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει αυτό, είναι απόρροια των όσων έχουμε βιώσει. Ένας άνθρωπος που έχει δώσει τον εαυτό του σε μία σχέση, έχει προσπαθήσει γι’ αυτήν και τελικά οι προσδοκιές του διαψεύστηκαν, φαίνεται να ‘ναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρει να εμπιστευτεί κάποιο νέο πρόσωπο στη ζωή του και να δημιουργήσει μία καινούρια σχέση από την αρχή.

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να προστατεύουν τον εαυτό τους ώστε να μην πληγωθούν ξανά. Μία λάθος επιλογή ίσως ώθησε κάποιον να ξεκινήσει να χτίζει τουβλάκι-τουβλάκι το τείχος του. Μία επιλογή που ενώ τον ταλαιπώρησε αποφάσισε να επιμείνει και να υπομείνει. Το αποτέλεσμα συχνά εξαντλητικό. Έχασε την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, πίστεψε πως δεν υπάρχει έρωτας, μετάνιωσε όσα ένιωσε και κλείστηκε στο καβούκι του.

Μία απόρριψη συχνά πυκνά οδηγεί στο να κλειστεί κάποιος στον εαυτό του. Ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση, μια σχέση που δίνεις και δεν παίρνεις ποτέ, ένας άνθρωπος να στέκεται απέναντί σου και όχι δίπλα σου. Συναισθήματα που δε μοιράζονται αμοιβαία. Στο πηλίκο μια αδιαφορία. Ας θυμόμαστε πως  ό, τι ξεκινάει έτσι, συνήθως έτσι και θα ολοκληρωθεί. Δεν μπορείς να  κάνεις κανέναν να σε αγαπήσει, όπως κανείς δεν μπορεί να κάνει και σένα να τον αγαπήσεις επί τούτου. Πρόκειται για συναίσθημα αυτόματο, σαν την αναπνοή. Κάποια στιγμή το συνειδητοποιείς, αυτή η στιγμή βέβαια δεν ορίζει κι εκείνη που θα πατήσεις  το οn για την αναγκαία επανεκκίνηση.

Στροβιλίζεσαι κι αναρωτιέσαι. Πώς να τα ξεχάσεις όλα; Πώς να τα διαγράψεις; Πώς να πας παρακάτω; Μένεις εκεί, στέκεσαι κολλημένος στο ίδιο σημείο, γιατί αν κι ο πόνος κάπως απαλύνεται εσύ αρνείσαι να μετακινηθείς κυριευμένος απ’ το φόβο του παρακάτω, του άγνωστου. Ανησυχείς πως η ιστορία θα επαναληφθεί, θα γοητευτείς και θ’ απογοητευτείς. Ένα παλιό τραύμα συχνά γίνεται η αιτία της τωρινής μας εγκράτειας. Ακούγεται λίγο σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ε;

Ένας έρωτας που σε πόνεσε, σε ώθησε στο να επαναπροσδιορίσεις τη ζωή σου, τις αξίες σου, τα «θέλω» σου. Έμαθες από τα λάθη σου, έμαθες καλύτερα τον εαυτό σου, κοίταξες εσένα και κανέναν άλλο. Κι έμαθες να στέκεσαι ακμαίος, έμπειρος και -στο χέρι σου είναι- αισιόδοξος.  Οι πληγές κατά την επούλωση αφήνουν σημάδια: Αμφιβολίες, άγχος,  έλλειψη εμπιστοσύνης, γνωριμίες που αφήνονται στη μέση. Μην αποστρέφεις όμως το βλέμμα απ’ τις ουλές τους. Δεσ’ τις, παρατήρησέ τις και θα δεις πως όσο βαθαίνουν παράλληλα λειαίνουν. Την επόμενη φορά θα ‘σαι υποψιασμένος όχι μόνο για τις αδυναμίες του άλλου, μα και για τις δικές σου. Θα προλαβαίνεις και θα ζυγίσεις ορθότερα τις καταστάσεις, θα δίνεις πολλά μα δε θα δίνεσαι ολοκληρωτικά. Θα θυμάσαι ότι ο έρωτας δεν είναι κάτι που έρχεται κατά παραγγελία. Θα είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου για να εμπνεύσεις και τον άλλον να γίνει.

Κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον χρόνο του και το δικό του τρόπο ώστε να βγει νικητής μέσα από όλο αυτό. Η εμπιστοσύνη -προς τον εαυτό μας κυρίως- επιβάλλεται να επανέλθει, οι ενδοιασμοί της αξίας μας να φύγουν κι ο ενδυναμωμένος εαυτός να κάνει την εμφάνισή του. Ναι χρειάζεται προσπάθεια και εσωτερική δουλειά, μπόλικη. Κι αφού αυτή γίνει, θα ‘ρθει κι ο κατάλληλος άνθρωπος. Εκείνος που θα νιώσεις ότι είναι όντως ο κατάλληλος αντί να επιμείνεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι. Ακούγεται μικρή η διαφορά, αλλά καθόλου δεν είναι.